Ίμια : Τρεις οι νεκροί και η Πατρίδα μας χαμένη …Oι νεκροί μας δεν πήραν εκδίκηση ποτέ !
Αξημέρωτα πάνω από τη θαμπάδα της νύχτας καθώς χάραζε ο Θεός τη μέρα ,πέταξε ψηλά και ο Σταυραετός του Αιγαίου ,με τα θαλασσοπούλια να κράζουν σκιαγμένα από το φτεροκόπημα του Θανάτου !
Δείτεκαι αυτά
Ο Θάνατος πέταξε στο Αιγαίο και πήρε αγκαζέ τα Αετόπουλα που πέταγαν για τη τιμή ,για την Πατρίδα και για κάτι άλλα …Που κάποιοι ακόμη τα λένε Ιδανικά !
Πάγωσε ο Εύζωνας στο Σύνταγμα ,ενώ ο Πιλότος έσφιξε το πηδάλιο σαν να ήθελε να το πετάξει μόνος του νιώθοντας το σφίξιμο στο στομάχι !
Κατέβασε το κεφάλι ο Πυροβολητής , πέταξε το τσιγάρο οργισμένος ο Καταδρομέας που μάταια περίμενε μια εντολή που δεν ήρθε ποτέ !
Έσφιξε τα χείλη μέχρι που μάτωσαν Ο Ελικοπτεράς σε κάποιο νησί που νύχτα φόρτωσε τα πυρομαχικά και δεν τον φώναξαν ποτέ !
Αργά σκούπισε το δάκρυ ο αντιαεροπόρος στο βουνό που σκεπάζει με το όγκο του την Σαλονίκη μας ,φτύνοντας κατάχαμα το φλέγμα που τον εμπόδιζε να ανασάνει ,ενώ η Κραυγή του αντιλάλησε στην πλαγιά ξεσκίζοντας τη καταχνιά που σκέπαζε το βουνό και πλάκωνε τη ψυχή του !
Κάπου σε μια πλατεία κάποιοι βγαίνουν από ένα αυτοκίνητο συγχαίροντας ο ένας τον άλλον …Είναι χαράματα ,αλλά άλλα χαράματα αυτά εδώ , από αυτά που δεν τα ξέρουν οι κοινοί θνητοί και κάποιος ρίχνει την ιδέα για μια ζεστή σούπα …Γενάρης του 1996 !
Ο Εργάτης του δήμου σταυροκοπιέται ακούγοντας την κουβέντα τους και φτύνει κατάχαμα τη ροχάλα του με οργή !
Την ίδια ώρα ένας καλόγερας ξεδιπλώνει το Πετραχήλι του ενώ τα δάκρυα οργώνουν τα σκαμμένα από τα βάσανα μάγουλα του !
Ο Σταυραετός του Αιγαίου πετώντας για τα Ουράνια ζήτησε μια χάρη από το Θάνατο που τον κράταγε αγκαζέ …Να περάσουν από την μια γωνιά της Ελλάδος που μυρίζει κατράμι, ανδριωσύνη και λευτεριά για να χαιρετίσει τη μάνα του που τον καμάρωνε όταν σήκωνε το βλέμμα της καθώς ο γυιός της πέταγε ψηλά …
Κάποτε είχα γράψει για μια Νύχτα τη “Νύχτα των Ιμίων όπως την έζησα” …Όσοι θυμούνται τους νεκρούς μας ας την ξαναθυμηθούν και ας πάνε να ανάψουν ένα κερί και να πουν μια ευχή για τα παιδιά που πέθαναν για μια στιγμή και ζούνε αιώνια !
Η νύχτα των Ιμίων όπως την έζησα
Γράφει ο
Χρήστος Μακρυγιάννης *
Στην μνήμη των ανθρώπων κάποια γεγονότα μένουν αναλλοίωτα. Δεν είμαι συγγραφέας και δεν φιλοδοξώ να γίνω, θέλω όμως να καταγράψω τα γεγονότα όπως τα έζησα εκείνη την νύχτα.
Την 26η Ιανουαρίου 1996 ειδοποιήθηκα από τον συνάδελφό μου Θεολόγο Γ. ότι πρέπει να επιστρέψω στην μονάδα. Εκείνη την εποχή υπηρετούσα ως Αξιωματικός του κέντρου επιχειρήσεων Κ.Ε.Μ στην ειδική αντιαεροπορική Μονάδα\ ΧΩΚ // στην Βόρεια Ελλάδα.
Στην βουνοκορφή της Μονάδος η πρόσβαση ήταν δύσκολη λόγω των κακών καιρικών συνθηκών και εμφανώς εκνευρισμένος, μόλις αντίκρισα τον Θεολόγο Γ., του είπα «δεν πιστεύω ρε Commando να με κουβάλησες μέσα επειδή οι Τούρκοι κάνουν βόλτες στο Αιγαίο»!
Κατάλαβα από την έκφρασή του ότι συμβαίνει κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Στο κέντρο επιχειρήσεων βρήκα τον φίλο μου και συνάδελφο Δήμο Π., άριστο Αξιωματικό του Κέντρου Επιχειρήσεων όπου ενημερώθηκα για την κατάσταση.
Όλοι οι χειριστές στρατιώτες στην θέση τους αστέρια στην δουλειά τους. Ενεργοποιήσαμε τα RADAR και όλες οι Πυροβολαρχίες πυρός ανέφεραν κατάσταση ετοιμότητας.
Παρακολουθήσαμε την κατάσταση και ελέγχαμε στόχους. Εχθρικά αεροσκάφη και φίλια αεροσκάφη.
Όλη η νύκτα κύλησε έτσι και οι χειριστές να αλλάζουνε για ξεκούραση. Την άλλη ημέρα (κατεβήκαμε) στην Μοίρα όπου έγινε εκτίμηση της κατάστασης και δόθηκαν οδηγίες από τον Διοικητή της Μοίρας και τον Αξιωματικό των επιχειρήσεων.
Όλοι οι Αξιωματικοί και οι αδειούχοι ενημερώθηκαν να επιστρέψουν άμεσα καθώς και οι Οπλίτες. Το ηθικό υψηλότατο και όλοι ετοιμαζόμασταν για μια σύντομη και σκληρή μάχη, όπως λέγαμε. Όλες οι ημέρες και οι νύχτες κύλησαν έτσι μέχρι την παραμονή.
Την παραμονή εκείνης της νύχτας έγινε ενημέρωση ότι πάμε σε πόλεμο και αρχίσαμε να ενεργοποιούμε σχέδια και υλικά άκρως απόρρητα. Το πρωί ενημερωθήκαμε ότι επίκειται μερική επιστράτευση. Ζήτησα άδεια να πάω στο σπίτι μου να αποχαιρετήσω την γυναίκα μου, τα τρία παιδιά μου και την μητέρα μου που τυχαία βρισκόταν στο σπίτι μου εκείνες τις ημέρες και να πάρω μαζί μου προσωπικά αντικείμενα που έχουμε πάντα έτοιμα για τον πόλεμο από τον καιρό της ειρήνης. Έλειπα από το σπίτι πέντε ημέρες.
Όταν ξεκίνησα γύρω στις 19:00 μαζί με τον Θεολόγο με το Ι.Χ αυτοκίνητό μου για την επιστροφή στην Μονάδα και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις στροφές του βουνού είχε τόσο πυκνή ομίχλη που ο Θεολόγος κατέβηκε από το αυτοκίνητο και με καθοδηγούσε να ανέβουμε. Υπήρχε βεβαίως αρκετό χιόνι κάτι το γνώριμο για την Μονάδας μας.
Όταν φτάσαμε ενημερωθήκαμε ότι ο συναγερμός της Μονάδος ανέβηκε σε υψηλότερο επίπεδο. Αρχίσαμε τα γνωστά και τετριμμένα για μας που κάναμε και σε ασκήσεις αλλά και σε καθημερινή βάση.
Ο συναγερμός ανέβαινε και όλοι οι στρατιώτες ενημερώθηκαν για την κατάσταση. Κανένας δεν έδειξε την παραμικρή λιποψυχία, αντίθετα όλοι ήταν χαρούμενοι με αίσθημα άγριας χαράς και έξαψης. Όλα τα στραβά της φυλής μας εξαφανίστηκαν και εμφανίστηκαν ηγέτες από το πουθενά, δεν μπορώ να το περιγράψω πρέπει να το ζήσεις, βλέπεις τον Αλέξανδρο που είχε το Κ.Ψ.Μ να τσακώνεται σε ποιο όχημα θα πάει για να έχει μαζί του το πολυβόλο! Στιγμές μοναδικές.
Η κατάσταση συναγερμού ανέβαινε στα ύψη και ενεργοποιήσαμε υλικά άκρως απόρρητα που δεν μπορώ να αναφέρω. Άρχισαν τα σήματα τα οποία τα έπαιρνα από τον Αξιωματικό Επιχειρήσεων της Μοίρας και τα μετέδιδα μέσω του συστήματος στις πυροβολαρχίες πυρός ενώ παράλληλα είχαμε επαφή με την αεροπορική μονάδα που έλεγχε τα αεροσκάφη τα δικά μας.
Οι πυροβολαρχίες είχαν ενεργοποιήσει τα πάντα, δεν υπήρχαν κατά παράδοξο τρόπο προβλήματα στα Υλικά που μας ταλαιπωρούσαν τον τελευταίο καιρό.
Όλοι οι πύραυλοι ενεργοποιημένοι και έτοιμοι για εκτόξευση ένα σήμα και όλα έτοιμα για μάχη. Εκείνη την στιγμή, περίπου στις 22:30, παίρνω σήμα και δίνουμε “match order “σε μια πυροβολαρχία που σημαίνει ότι σε 2 ώρες πρέπει να είχε φορτώσει τα υλικά της και να είχε φύγει για την θέση της που ήταν καθορισμένη. Πράγμα που έγινε.
Την επόμενη μισή ώρα παίρνουμε σήμα εντολή να μεταβιβάσω στις πυροβολαρχίες την κωδική εντολή (blazy sky) (φλεγόμενος Ουρανός !!! ) που σημαίνει πόλεμος !!!! Οι πυροβολαρχίες ανέφεραν ετοιμότητα, όλα έτοιμα.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ενημερώσω ότι εμείς στο κέντρο δεν έχουμε επαφή με τον έξω κόσμο τηλεόραση, ραδιόφωνο δεν είχαμε γνώση για το τι μετέδιδαν τα κανάλια και παρακολουθούσαμε τα γεγονότα από τα RADAR και τα υπηρεσιακά κανάλια.
Λόγω καιρού τα αεροσκάφη που πετούσαμε εκείνο το βράδυ ήταν τα Α-7 τα διώξεως βομβαρδισμού, τα παντός καιρού από την Σούδα της Κρήτης, άγνωστα στους Τούρκους και στα κέντρα αεράμυνας της Σμύρνης, πανίσχυρα αεροσκάφη για εκείνη την εποχή.
Παραδόξως οι Τούρκοι δεν είχαν την ετοιμότητα που είχαμε εμείς και επειδή είχαμε άμεση ενημέρωση ο Έβρος μας ενημέρωνε ότι οι βροχές που έπεφταν τις τελευταίες ημέρες είχαν τα τουρκικά άρματα καθηλωμένα και εύκολη λεία για τα δικά μας. Υπόψη ότι όλες οι Μονάδες στον Έβρο ήταν στις θέσεις μάχης μερικές ημέρες πριν με συνθήκες Σιβηρίας.
Δεν αναφέρω τα γεγονότα που τα γνωρίζετε όλοι από την τηλεόραση.
Μετά από ώρες αναμονής και χωρίς να υπάρχει καμιά εντολή για άμεση εμπλοκή αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει, άρχισε να ξημερώνει, μάθαμε και επίσημα τα γεγονότα και να πέφτει ο συναγερμός, ενώ άρχισαν να καταφτάνουν στην μονάδα οι πρώτοι επίστρατοι. Άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση και απεμπλοκή των δυνάμεων και των Πυροβολαρχιών πυρός.
Μέχρι το μεσημέρι είχαμε επανέλθει στην προ της 26ης Ιανουαρίου κατάσταση. Πίκρα παντού, κανείς δεν μίλαγε οι διαταγές βαρετές και οι εκτελέσεις νωχελικές, όλοι ένα γιατί!
Κατέβηκα από το κέντρο επιχειρήσεων και πήγα στο Κ.Ψ.Μ. Εκείνη την ώρα είδα τα πλάνα από το μοιραίο ελικόπτερο, είχα βέβαια ενημερωθεί για την κατάσταση και την (παλικαριά του πρωθυπουργού μας).
Η πίκρα που μας έμεινε μεγάλη αλλά μεγαλύτερη η (εκτίμηση) που είχε ο Πρωθυπουργός της Χώρας στις Ένοπλες Δυνάμεις, δηλαδή είπε χωρίς κανένα λόγο έτσι απλά ότι τόσο μπορούν οι δυνάμεις μας τόσο κάνουμε.
Δεν χρειαζότανε να στείλουμε βατραχανθρώπους στα Ίμια. Αν κάποιος ήθελε να υπερασπίσει το ελληνικό έδαφος θα μπορούσε να γυρίσει τα πυροβόλα από την Κάλυμνο και να κάνει στόχο τα Ίμια. Ούτε διαπραγματεύσεις ούτε τίποτε. Απλά κάνω δραστική βολή σε ελληνικό έδαφος, όπως δικαιούμαι.
Αυτή είναι η αλήθεια – τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Θέλω να επισημάνω όμως ένα πράγμα: Όταν οι Αξιωματικοί και οι οπλίτες δεν έχουν ηθικό δεν υπάρχουν Ένοπλες Δυνάμεις, είμαστε Οργανισμός κοινώς για τα μπάζα . Τότε θα έχουμε και περιορισμένη κυριαρχία.
Τότε η Πατρίδα θα μας ζητήσει τον λόγο!
* Ο Χρήστος Μακρυγιάννης ειναι Αξιωματικός ε.α
