Μπράβος σας …Ξανά υπερήφανος!

Γράφει ο Τρύφωνας Τιπούρτης. 
Επιτέλους έγινε και αυτό. Καταρρίφθηκε το παραμύθι που αναμασούσαν μερικοί πως όποιος εκδήλωνε πατριωτικά αισθήματα ήταν εθνικιστής και ακροδεξιός.

Η καραμέλα αυτή που πιπίλαγαν συνεχώς, όταν τους έκανα κριτική σε πράξεις που ήταν ενάντια στην ανεξαρτησία μας ως χώρα.
Σε πράξεις που δήλωναν…
υποταγή.
Σε πράξεις που το σπάσιμο της μέσης το αντιλαμβάνονταν, πάντα σύμφωνα με το μυαλό τους, ως ευημερία καλών σχέσεων.

Άκούστηκε το βροντερό όχι του Αλέξη Τσίπρα ίσα με τα Γιάννενα. 
Και ας το είπε στην Αθήνα. 

Ακούστηκε ο αντρίκειος λόγος του Πάνου Καμμένου στην τελετή μνήμης για τον ήρωα Μπικάκη από την Κρήτη στην Ήπειρο. 

Ξαναακούστηκε η απειλή του Τσίπρα στους Τούρκους για το Μπαρμπαρός. 
Για πρώτη φορά μετά το 70-80 που ο Α. Παπανδρέου είχε μιλήσει για το “Χόρα” και έπειτα είχε δείξει τα “δόντια της χώρας” στους Τούρκους για το Σισμίκ.

Και επίσης ακούστηκε σε όλη την Ευρώπη η δήλωση του Βαρουφάκη στον Ντάισελμπλουμ πως ” Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μιλά με υπαλλήλους της Τρόικα.”

Επιτέλους βρέθηκαν κάποιοι που τιμούν τα παντελόνια που φορούν.
Δεν με ενδιαφέρει αν δηλώνουν αριστεροί ή δεξιοί.
Δεν με ενδιαφέρει σε ποιο κόμμα ανήκουν.

Με ενδιαφέρει που ο πρώτος έτριξε τα δόντια στους νταήδες της Ευρώπης.
Για πρώτη φορά έπειτα από την προδοτική εκείνη ημέρα του Καστελόριζου.

Με ενδιαφέρει, που ο δεύτερος έδωσε, εκπροσωπώντας την επίσημη πολιτεία για πρώτη φορά, φόρο τιμής στον ήρωα που τίναξε με ένα παλιοπάο 6 τούρκικα τάνκς καίγοντας μαζί και τα πληρώματά τους  που μέχρι εκείνη τη στιγμή σκότωναν γυναίκες και παιδιά άμαχα.

Και επίσης με ενδιαφέρει που ο τρίτος είπε τα αυτονόητα, που όμως δεν τα άκουσα από κανέναν προηγούμενο.

Ναι ρε σεις. 
Ακούστε το.
Δύο  αριστεροί  και ένας δεξιός σας έβαλαν να φάτε την καραμέλα σας.

Την καραμέλα την οποία κάθε φορά πιπιλάγατε και με κατηγορούσατε, μαζί με εμένα και άλλους πολλούς, για ακραίο.
Επειδή φώναζα για τους τεμενάδες και τα λυγίσματα της μέσης.
Επειδή τους έλεγα πουλημένους.
Επειδή ζητούσα εθνική υπηρηφάνεια.

Και ξαναλέω. 
Αυτό δεν είναι ευχολόγιο σε κανέναν Τσίπρα, σε κανέναν Καμμένο και σε κανέναν Βαρουφάκη.
Αυτό είναι φόρος τιμής σε αντρίκειες πράξεις πολιτικών,  με διαφορετική ιδεολογία, που έκαναν τους Έλληνες να   ελπίσουν.
Να ελπίσουν πως  δεν χάθηκαν όλα.
Πως δεν είναι τα πράγματα όπως ακριβώς τα έλεγαν οι προηγούμενοι.

Φυσικά ο χρόνος θα δείξει πόσο θα συνεχίσουν να τιμούν τα παντελόνια τους.
Πόσο θα συνεχίσουν, όχι μόνον οι συγκεκριμένοι αλλά όλοι οι της εξουσίας, να αισθάνονται Έλληνες.