Δείτε τι πρότειναν οι εξευτελισμένοι μας “διαπραγματευτές”
Τι είναι αυτά που είπε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στο Λουξεμβούργο το βράδυ της Πέμπτης, αμέσως μετά τη λήξη της συνεδρίασης της Ευρωομάδας και τα οποία σχεδόν «εξαφανίστηκαν» από τα μέσα ενημέρωσης στη συνέχεια;…
Tου Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Φρίξαμε κυριολεκτικά μόλις ακούσαμε τι αποκάλυψε ο Γ. Βαρουφάκης ότι πρότεινε η κυβέρνηση Τσίπρα στους Γερμανούς και στους υπόλοιπους δανειστές, με φορέα τον ίδιο τον Βαρουφάκη! Δεν περιμέναμε να προτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την αφαίρεση ουσιαστικά όλων των οικονομικών αρμοδιοτήτων από κάθε ελληνική κυβέρνηση και…την ουσιαστική εκχώρησή τους σε ανδρείκελα των δανειστών και του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας!
Ας δούμε όμως τις επονείδιστες προτάσεις της κυβέρνησης Τσίπρα πιο συγκεκριμένα. Όπως είπε ο Βαρουφάκης στη συνέντευξή του, μεταξύ άλλων, η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε δυο πράγματα.
Δείτεκαι αυτά
Πρώτον, την εκχώρηση της συλλογής των εσόδων του κράτους σε μια Ανεξάρτητη Αρχή Φόρων και Τελών.
Δεύτερον, το διαρκή έλεγχο της εκτέλεσης του προϋπολογισμού σε ένα ανεξάρτητο από την κυβέρνηση, όπως υπογράμμισε ο Γ. Βαρουφάκης, Δημοσιονομικό Συμβούλιο.
Μάλιστα, κατά την κυβερνητική πρόταση όπως την παρουσίασε ο υπουργός Οικονομικών, αυτό το Δημοσιονομικό Συμβούλιο θα έχει την εξουσία σε περίπτωση που διαπιστώνει ότι κατά την εκτέλεση του προϋπολογισμού παρουσιάζονται αρνητικές αποκλίσεις από τους στόχους (λιγότερα έσοδα, περισσότερα έξοδα), να αποφασίζει και να προβαίνει το ίδιο σε οριζόντιες περικοπές σε όλα τα υπουργεία!
Με άλλα λόγια, οι κυβερνητικές προτάσεις εκχωρούν τόσο τη συλλογή των εσόδων του κράτους όσο και την παρακολούθηση της εκτέλεσης του προϋπολογισμού, σε δήθεν «ανεξάρτητες αρχές».
Γιατί όμως οι πολίτες θα προσέρχονται στις κάλπες και θα εκλέγουν κυβερνήσεις από τη στιγμή που οι κυβερνήσεις αυτές θα έχουν εκχωρήσει σε μη εκλεγμένους ιδιώτες το σύνολο ουσιαστικά της οικονομικής πολιτικής;
Η κυβέρνηση Τσίπρα προβαίνει σε απαράδεκτες υποχωρήσεις, με μοναδικό στόχο να παραμείνει στην εξουσία, προκειμένου να απολαμβάνει τα οφέλη από την άσκησή της. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πώς είναι δυνατόν μια αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση να μην συνειδητοποιεί ότι οι κατ’ όνομα «ανεξάρτητες αρχές» συνιστούν θανάσιμα πλήγματα για την αστική δημοκρατία!
Η εκχώρηση εξουσιών σε μη εκλεγμένες αρχές που δεν λογοδοτούν σε κανέναν και επομένως εξαγοράζονται από οποιονδήποτε τους δώσει αρκετά λεφτά, συμβολίζει παραστατικά το θάνατο της αστικής δημοκρατίας. Δεν διασφαλίζουν απλώς την απρόσκοπτη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, σκοτώνουν εν ψυχρώ την αστική δημοκρατία χωρίς προσχήματα.
Η άνθηση των «ανεξάρτητων αρχών» στη σημερινή εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, εκφράζει ακριβώς την τάση κατάλυσης της αστικής δημοκρατίας και της πλήρους «αποξήρανσής» της σε μια εκλογική συμμετοχή για την τοπική ανάδειξη κυβέρνησης, η οποία όμως έχει διαρκώς και πιο περιορισμένες αντικειμενικά εξουσίες, αφυδατωμένες από πραγματικό περιεχόμενο. Όταν μια δεξιά κυβέρνηση, για παράδειγμα, διορίσει για πέντε χρόνια την κατά Βαρουφάκη Ανεξάρτητη Αρχή Φόρων και Τελών και το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, τι νόημα έχει να ψηφίσει ο λαός μια αριστερή κυβέρνηση, αν αυτή δεν μπορεί να ασκήσει αριστερή οικονομική πολιτική;
Μόνο και μόνο για να βολευτούν και οι αριστεροί κυβερνήτες στα προνόμια της εξουσίας; Αυτό σίγουρα δεν αποτελεί ισχυρό κίνητρο για τους αριστερούς ψηφοφόρους.
Στο βαθμό που μια κυβέρνηση δεν έχει την εξουσία να καθαιρέσει τους εγκάθετους πράκτορες των Γερμανών και της προηγούμενης δεξιάς κυβέρνησης και να τους αντικαταστήσει με ανθρώπους που να ενστερνίζονται τη δική της πολιτική και οι οποίοι θα άλλαζαν αμέσως μόλις η κυβέρνηση αυτή θα έχανε την εξουσία, οι βουλευτικές εκλογές στα αστικά κράτη μεταβάλλονται σε κραυγαλέα φαρσοκωμωδία.
Δεν θα έχουν καμιά επίπτωση στην ασκούμενη οικονομική πολιτική, αφού τίποτα στο οικονομικό πεδίο δε θα μπορεί να αλλάξει, αφού κάθε αστική κυβέρνηση -δεξιά, κεντροαριστερή ή και αριστερούτσικη-θα είναι και θα παραμένει εγκλωβισμένη στο προκαθορισμένο αυστηρά πλαίσιο των εξουσιών της.
Στην Ευρώπη, στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα, δεν είναι μόνο η αδυναμία οποιασδήποτε οικονομικής αλλαγής που χαρακτηρίζει το σύστημα. Επειδή βρισκόμαστε στη φάση οικοδόμησης τουΤέταρτου Ράιχ της Γερμανίας με όπλα αυτή τη φορά το ευρώ, την ευρωζώνη και την ΕΕ, η αντανάκλαση της υποτέλειας επεκτείνεται και πέραν της οικονομίας, στα «εθνικά» θέματα της αστικής κυριαρχίας.
Δεν είναι όλες οι αστικές τάξεις της Ευρώπης μαθημένες στο ραγιαδισμό της προσκολλήσεως, όπως η ελληνική ή οι νεόκοπες αστικές τάξεις των πρώην χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι οποίες είναι γερμανόδουλες, αμερικανόδουλες, ρωσόδουλες, αγγλόδουλες και πάει λέγοντας.
Ειδικά οι αστικές τάξεις των μεγάλων χωρών της Ευρώπης – Γαλλίας, Αγγλίας, Ιταλίας – φυσικά και ευνοούνται από τη συρρίκνωση των εργατικών μισθών και δικαιωμάτων, αλλά τα μη γερμανόδουλα τμήματά τους υφίστανται πολύ μεγαλύτερες ζημιές από την ταυτόχρονο οικοδόμηση του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας και ως εκ τούτου αναπτύσσεται ιδίως στην Ευρωζώνη και την ΕΕ ο αστικός αντιγερμανισμός.
Δεν έχει φυσικά καμιά σχέση με τον αριστερό αντιγερμανισμό, ο οποίος άλλωστε είναι σχεδόν περιθωριακό φαινόμενο σε πολλά κράτη της ΕΕ. Ο αστικός αντιγερμανισμός, όμως, που εδράζεται σε κορυφαία συμφέροντα, δεν αποκλείεται καθόλου να παίξει καταλυτικό ρόλο στην πρόκληση πολιτικών εξελίξεων, όπως ακριβώς έγινε κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
