Γράφει ο Ιωάννης Ξηρός*
Αρνητικά συναισθήματα προκάλεσε σε πολλούς η πρόσφατη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου να κάνει δεκτές τις προσφυγές τριών πρώην ανωτάτων δικαστικών με αίτημα την…αναπροσαρμογή των συντάξεών τους με όσα ίσχυαν πριν το 2012 και μάλιστα με αναδρομική ισχύ!
Μια απόφαση που σε περίπτωση αποδοχής της από την κυβέρνηση για όλους τους συνταξιούχους δικαστικούς θα οδηγούσε τον προϋπολογισμό σε εκτροχιασμό και την χώρα σε πρόσθετο δανεισμό για να καλύψει αυτά τα τεράστια ποσά των αναδρομικών για όλους αυτούς.
Ακόμη περισσότερο θα οδηγούσε σε μια τεράστια απόκλιση μεταξύ των συντάξεων των δικαστικών με τις υπόλοιπες των άλλων κλάδων εγείροντας μεγάλα ζητήματα σε νομικό, οικονομικό και προπάντων ηθικό επίπεδο.
Κατά την περίοδο της χρεωκοπίας το έτος 2010 το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ως συνταγματικά ανεκτούς τους μνημονιακούς νόμους περί περικοπών των συντάξεων όλων των Ελλήνων πολιτών προτάσσοντας την ανάγκη σωτηρίας του κράτους, πράγμα ορθόν.
Τώρα και μετά το τέλος των μνημονίων και του ασφυκτικού ελέγχου της οικονομίας από τους δανειστές συνεχίζουμε να χρωστάμε πάνω από 360 δισεκατομμύρια ευρώ, πελώριο βάρος έστω και αν η οικονομία έχει ανακάμψει. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει οτι δεδομένου του αντικειμενικού χρέους σε απόλυτους αριθμούς, όσες αυξήσεις και παροχές κάνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις οφείλουν να λαμβάνουν υπόψιν την πραγματικότητα του δημοσίου χρέους και να διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού την δημοσιονομική σταθερότητα ασχέτως ποιος προσφεύγει και τι ζητάει.
Αντιστοίχως και τα ανώτατα δικαστήρια οφείλουν με την σειρά τους να έχουν κατά νουν οτι το βάρος του δημοσίου χρέους συνεχίζει να πίπτει βαρύτατο επί των ώμων όλων των Ελλήνων και να προσαρμόζουν τις αποφάσεις τους στην πραγματικότητα ασχέτων ποιος προσφεύγει και τι ζητάει.
Και αυτό διότι υπέρτατος νόμος ακόμη και πάνω από το Σύνταγμα παραμένει το salus patriae suprema lex esto (η σωτηρία της πατρίδος είναι ο υπέρτατος νόμος) και επομένως αν νομίζουν κάποιοι οτι επειδή τελείωσαν τα μνημόνια μπορούμε να επιστρέψουμε στην προτέρα κατάσταση, τότε είτε πλανώνται πλάνην οικτράν, είτε δεν τους ενδιαφέρει η σωτηρία του κράτους το οποίο αν πάλι χρεωκοπήσει, αυτήν την φορά δεν θα ευρεθεί ουδείς να το σώσει.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το σκεπτικό της απόφασης. ”Οι συντάξεις των δικαστικών πρέπει να διασφαλίζουν σε αυτούς επίπεδο ζωής ανάλογο του λειτουργήματός τους”. Δεκτόν.
Ούτως ή άλλως το Σύνταγμα στο άρθρο 88 αυτό προβλέπει. Τι σημαίνει όμως αυτό; Οτι οι μισθοί και οι συντάξεις των δικαστικών πρέπει να απέχουν παρασάγγας από τις αποδοχές των άλλων;
Ποιος ορίζει το επίπεδο ζωής και με τι κριτήρια; Και πόσο διαφορετικά είναι τα κριτήρια αυτά από τα κριτήρια ζωής των άλλων;
Από που και ως που το Σύνταγμα επιτρέπει την δημιουργία μια κοινωνικής ελίτ, οι απαιτήσεις της οποίας δεν θα έχουν σχέση ούτε με τις ανάγκες των άλλων, ούτε με τις ανάγκες του προϋπολογισμού; Και αν ακόμη τα κάνουμε όλα αυτά δεκτά, τότε που είναι η αρχή της αναλογικής ισότητος που αποτελεί θεμέλιο λίθο του ίδιου του Συντάγματος; Και από που θα ευρεθούν τα εκατοντάδες εκατομμύρια που θα απαιτηθούν αν η απόφαση του Συνεδρίου γίνει αποδεκτή για όλους τους δικαστικούς;
Μήπως θα φορτωθούν και αυτά στις πλάτες των υπολοίπων φορολογουμένων, οι οποίοι για μια ακόμη φορά θα κληθούν να πληρώσουν αποφάσεις δικαστηρίων που μυρίζουν συντεχνιασμό, ελιτισμό και αδιαφορία για το σύνολο;
Και μάλιστα αποφάσεις που ελήφθησαν από ειδικό δικαστήριο (μισθοδικείο) συγκροτούμενο με συνταγματική πρόβλεψη ειδικά για δικαστικούς. Ειλικρινά, δεν έχω υπόψιν μου τόση μεροληψία εκ μέρους της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας προς έναν κλάδο του δημόσιου τομέα, πράγμα που εγείρει ερωτηματικά γιατί το κάνουν.
Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ κοινωνία στην οποία κάποιοι, επειδή διαθέτουν το κατάλληλο δικαστικό όργανο λαμβάνουν συντάξεις χιλιάδων ευρώ, ενώ οι κοινοί θνητοί βιοπορίζονται με μερικά ψωροκατοστάρικα. Ακόμη και αν τα ανώτατα δικαστήρια αυτό θέλουν , το θέλει ο Θεός;
Ο Υπουργός Οικονομικών κ. Χατζηδάκης σε κάποια εκπομπή επιτέλους είπε κάτι που κάποιοι απλοί πολίτες λέμε χρόνια. Είπεν ο Υπουργός οτι δεν είναι ορθόν να υπάρχει στον τόπο ”κυβερνώσα Δικαιοσύνη”. Μπράβο που βρέθηκε επιτέλους Υπουργός να πει κάτι τέτοιο.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει οτι η δημοσιονομική πολιτική ενός κράτους είναι στην αρμοδιότητα της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας και ουδενός άλλου. Δεν είναι ορθόν, ούτε λυσιτελές (σκόπιμον) να αφέεται η δημοσιονομική πολιτική του κράτους στην κρίση των δικαστών, αυτό δε για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι οτι οι δικαστές δεν γνωρίζουν ούτε τα οικονομικά μεγέθη και τις ανάγκες του κράτους, ούτε γνωρίζουν τους τρόπους επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων που προκύπτουν στην διακυβέρνηση.
Ο δεύτερος είναι οτι οι δικαστές δεν διαθέτουν την λαϊκή νομιμοποίηση για να ασκούν οικονομική κανονιστική πολιτική. Με άλλα λόγια, αν από αυτούς αφαιρέσει κανείς την απόλαυση λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας που τους επιφυλάσσει το Σύνταγμα, κατά τα άλλα είναι και αυτοί κάποιοι ακόμη δημόσιοι λειτουργοί που κατέχουν τις θέσεις τους με διαγωνισμό και διορισμό με αποστολή την απονομή της δικαιοσύνης και την διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Αυτό και τίποτε περισσότερο δεν δικαιολογεί την ιδιαίτερη δημοσιονομική μεταχείρισή τους.
, καταθέτω την εξής πρόταση για την επόμενη συνταγματική μεταρρύθμιση. Οι διατάξεις του Συντάγματος περί μισθοδικείου δικαστικών και κάθε άλλου μισθοδικείου να καταργηθούν. Να απαγορευθεί συνταγματικώς η δυνατότητα σε οποιοδήποτε δικαστήριο να ακυρώνει την δημοσιονομική πολιτική της χώρας για λόγους αναρμοδιότητας.
Αντ’αυτού και για την προστασία των δικαιωμάτων των δημοσίων λειτουργών κάθε τομέα να προβλεφθεί οτι οι αμοιβές τους από την ημερομηνία θέσεως σε ισχύ του νέου Συντάγματος θα αυξάνονται ανά τριετία μόνον σε συνδυασμό με την αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και έως το ποσοστό αύξησής του. Εξαιρέσεις για οιονδήποτε λόγο δεν γίνονται δεκτές και για κανέναν απολύτως.
Επιπροσθέτως δεν επιτρέπεται η απεργία δημοσίων λειτουργών, διότι δεν νοείται ” το κράτος να απαργεί κατά του κράτους”, όπως προσφυώς είπε κάποτε-και ορθώς-ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964. Από εκεί και πέρα τα ίδια στομάχια έχουμε όλοι.
*Ο Ιωάννης Ξηρός είναι Ταξ|χος ε.α.
Δείτεκαι αυτά
