Η Μυρτώ Παπαδομιχελάκη άκουγε μουσική σε κάποια βράχια της Πάρου την 22 Ιουλίου 2012 όταν την πλησίασε ο Πακιστανός λαθρομετανάστης Αχμέτ Βακάς, την χτύπησε με πέτρα 5 κιλών, την έριξε στα βράχια, την άφησε αναίσθητη και την βίασε.
Μετά από τόσα χρόνια ο Πακιστανός λαθρομετανάστης είναι στην φυλακή, πλην όμως η Μυρτώ παραμένει καθηλωμένη με ποσοστό αναπηρίας 100%, άνθρωπος-φυτό χωρίς ομιλία και ορατή προοπτική θεραπείας.
Δείτεκαι αυτά
Το 2017 η μητέρα της Μυρτώς ζήτησε με αγωγή της στο Διοικητικό Πρωτοδικείο αποζημίωση από το ελληνικό κράτος λέγοντας πως καθώς ο λαθραίος Πακιστανός ευρίσκετο παρανόμως στην χώρα, η ευθύνη της επίθεσής του στην κόρη της βαραίνει νομικά το κράτος, το οποίο δεν μερίμνησε να τον απελάσει.
Η πρωτόδικη απόφαση ήταν απορριπτική το 2018 ως αβάσιμη, το ίδιο και η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου. Το Συμβούλιο της Επικρατείας όμως έκανε δεκτή την αγωγή με το σκεπτικό οτι ”η είσοδος αλλοδαπών στην χώρα δεν είναι ελεύθερη, ούτε ανεξέλεγκτη, αλλά το κανονιστικό καθεστώς (ν.3386|05) επιβάλλει σ’αυτούς την υποχρέωση κατοχής ταξιδιωτικού εγγράφου που αποδεικνύει τι κάνουν οι άνθρωποι αυτοί στην χώρα.
\Διαφορετικά, αποτελεί δέσμια αρμοδιότητα της Αστυνομίας η έκδοση πράξεως απελάσεως σε περίπτωση μη ύπαρξης ταξιδιωτικών εγγράφων, μετά δε την έναρξη ισχύος του ν. 3907|11 η Αστυνομία υποχρεούται να εκδώσει και πράξη επιστροφής για τον παρανόμως διαμένοντα….
όσο δε η Αστυνομία δεν εκτελεί τα καθήκοντά της που απορρέουν από τους προαναφερθέντες νόμους, τότε δημιουργείται η βεβαιότητα σε όποιον αλλοδαπό εισήλθε παρανόμως στην χώρα και επιθυμεί να συμπεριφερθεί παρανόμως οτι ποτέ δεν θα τιμωρηθεί εφόσον η ταυτότητά του δεν είναι γνωστή στις αστυνομικές αρχές, ούτε έχουν ληφθεί δακτυλικά αποτυπώματά του”.
Το ΣτΕ λοιπόν αποδέχθηκε οτι υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ του ζημιογόνου γεγονότος (κακοποίηση-αναπηρία της Μυρτώς) και της παράλειψης του ελληνικού κράτους δια των οργάνων του να απελάσει έναν παρανόμως διαμένοντα στην χώρα.
Αυτή η απόφαση προκάλεσε αντιδράσεις στους νομικούς κύκλους, ορισμένοι εκ των οποίων διατείνονται οτι δι’αυτού του τρόπου θεωρούνται εν δυνάμει εγκληματίες όλοι όσοι είναι παρανόμως διαμένοντες στην χώρα και στοχοποιούνται ομάδες ατόμων.
Επίσης διατείνονται οτι δι’αυτού του τρόπου θα μπορούν οι πολίτες να ζητούν αποζημίωση από το κράτος για κάθε έγκλημα που διαπράτετται ασχέτως από ποιον διαπράτετται και να οδηγηθούμε σε υπερβολές.
Ο γράφων οφείλει να επισημάνει τον πραγματικό κίνδυνο υπερβολής και υπενθυμίζει το γενικώς παραδεκτό οτι όντως η Αστυνομία δεν μπορεί να είναι πανταχού παρούσα και να προλαμβάνει κάθε έγκλημα. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι άβυσσος και ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για την συμπεριφορά ουδενός όταν κάποιος ευρεθεί σε συνθήκες που μπορεί να γεννήσουν έγκλημα.
Εδώ όμως πρόκειται για μια ειδικότερη περίπτωση. Μπορούν σε ένα οργανωμένο κράτος δικαίου να κυκλοφορούν άνθρωποι χωρίς έγγραφα που να νομιμοποιούν την εδώ παρουσία τους; Μπορεί σε ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και τον ρόλο του να μπαινοβγαίνουν διάφοροι για τους οποίους όχι μόνον δεν ξέρουμε τίποτε, αλλά είναι και εν δυνάμει κακοποιοί για να επιβιώσουν; Εντάξει, ας παραδεχθούμε οτι δεν είναι όλοι οι παράτυποι μετανάστες δολοφόνοι. 
Είναι όμως ανά πάσα στιγμή επίφοβοι για διάπραξη αδικημάτων κατά της περιουσίας ή άλλων παρανόμων πράξεων για να προσποριστούν τα προς το ζην. Ποια είναι λοιπόν η απάντηση των νομικών κύκλων που αντιδρούν σ’αυτήν την απόφαση όσον αφορά σε αυτό; Θα γίνει η χώρα ένα απέραντο πτωχοκομείο για την διατροφή και περίθαλψη όλων των κολασμένων αυτής της γης;
\Ή θα γίνει ένα απέραντο χωνευτήρι λαών και εθνών χωρίς ταυτότητα όπως κάποιοι πολιτικοί κύκλοι επιθυμούν; Ή θα γίνει η χώρα ένας τόπος ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας για χάριν της πολιτικής ορθότητας και της διεθνούς αλληλεγγύης, δηλαδή αντιλήψεις που αποτελούν απλώς προπέτασμα για τον τελικό σκοπό κάποιων, δηλαδή να χάσουν την ταυτότητά τους οι λαοί της Δύσης;
Όχι, η απόφαση αυτή του Συμβουλίου της Επικρατείας θέτει τα δάκτυλα επί τον τύπο των ήλων και λέγει την αλήθεια. Η ασφάλεια και η προστασία της ζωής και της τιμής των Ελλήνων πολιτών αποτελεί πρωταρχικό καθήκον του ελληνικού κράτους, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα.
Επομένως αποτελεί θεμελιώδες καθήκον του ελληνικού κράτους η έξωση από την χώρα όσων ξένων ευρίσκονται εδώ παρανόμως. Αν δεν το κάνει, τότε βεβαίως το κράτος συνευθύνεται με τον παρανομούντα εναντίον Ελλήνων πολιτών ξένο, είτε ο τελευταίος κλέψει ένα πορτοκάλι, είτε σκοτώσει. Εκ του ελάσσονος το μείζον.
Όποιο κράτος δεν έχει τον έλεγχο των διαμενόντων στο έδαφός του, τότε παύει να έχει τον έλεγχο της ίδιας της χώρας. Αυτό σημαίνει οτι το κράτος αυτοακυρώνεται και παύει να είναι κράτος. Δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του.
Αφήνω στον αναγνώστη την ευθύνη να χαρακτηρίσει ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του.
Αν ο Βακάς ο λαθραίος στην χώρα μας Πακιστανός είχε συλληφθεί και απελαθεί το θύμα του θα ζούσε. Και η σύλληψη και απέλαση είναι δουλειά του κράτους, αυτό είπε το Συμβούλιο της Επικρατείας και τίποτε περισσότερο, τι λοιπόν δεν καταλαβαίνουν οι σπουδαίοι νομικοί αντιδρώντες;
Απορώ που ευαίσθητες και προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις δεν αντέδρασαν ακόμα. Κλείνοντας, εκφράζω την οδύνη και την συμπαράστασή μου στο θύμα του Πακιστανού και εύχομαι το ελληνικό κράτος να πάρει το μάθημά του και να απαλλάξει την κοινωνία μας από τα εισαγόμενα αυτά καθάρματα.
Ιωάννης Ξηρός – Ταξίαρχος ε.α.
