Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης
Ο Κλαούζεβιτς έλεγε ότι “κανείς δεν πρέπει να αρχίζει έναν πόλεμο αν δεν έχει ξεκαθαρίσει τους στόχους του, τι επιδιώκει με τον πόλεμο, πώς θα τον διεξάγει και τι θα κάνει αν τον κερδίσει. Κυρίως, δεν πρέπει να ξεκινήσει έναν πόλεμο αν δεν είναι βέβαιος ότι θα τον κερδίσει”.
Ο Σουν Τζου έγραφε ότι “θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει”.
Οι αδιαμφισβήτητης αξίας και εφαρμοσμένες με απόλυτη επιτυχία στην πράξη, θεωρίες περί πολέμου είναι ανεξάρτητες από το δίκαιο ή το άδικο. Εάν δηλαδή ένας εμπόλεμος έχει δίκαιους στόχους ή όχι.
Δείτεκαι αυτά
Η κυβέρνηση λοιπόν δεν πρέπει να διαβάζει πολύ Κλαούζεβιτς – ούτε και Σουν τζου. …Ξεκίνησε έναν πόλεμο (με τον Σόιμπλε για το χρέος), χωρίς να είναι βέβαιη ότι θα τον κερδίσει και αδιαφόρησε για την αξία του να μην πολεμάς, όταν δεν είναι σίγουρη η νίκη σου!
Επιπλέον η κυβέρνηση αδιαφόρησε εντελώς για την αξία της υπομονής. Ξεκίνησε έναν πόλεμο γιατί ήταν ανυπόμονη.
Η επιλογή της να θέσει τον στόχο του χρέους στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος και μοιραία να υποτάξει την οικονομία και τη συνολική διακυβέρνηση στην επίτευξή του, ήταν λάθος εξ αρχής.
Πίστεψε ότι οι Γερμανοί υπό την πίεση των εκλογών τους και τον φόβο μίας νέας αναταραχής γύρω από το ελληνικό ζήτημα θα άλλαζε τα συμφωνηθέντα τον Μάιο του 2016 και θα έτειναν χείρα βοηθείας στη χώρα μας. Περίεργη προσδοκία, με βάση την εμπειρία! Και πάντως λάθος εκτίμηση!
Πίστεψε ότι το ΔΝΤ θα πίεζε για ρύθμιση του χρέους, ώστε να μπει στο πρόγραμμα. Δεν κατάλαβε ότι ΔΝΤ και Γερμανία θα τα έβρισκαν σε βάρος της Ελλάδας – ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο!
Πίστεψε ότι τα λόγια συμπάθειας από Κομισάριους, Γάλλους, …Πορτογάλους και διεθνή τύπο θα επηρέαζαν τους συσχετισμούς. Σαν να μην έμαθε τίποτα από το 2015.
Πίστεψε ότι ο Ντράγκι μπορεί να κινήσει θετικά την ΕΚΤ για τις ελληνικές θέσεις. Εντελώς αφελής προσέγγιση στη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών και στις τωρινές ισορροπίες στην ευρωζώνη.
Πίστεψε ότι το υπερβολικό πρωτογενές πλεόνασμα του 2016, θα ήταν διαπραγματευτικό όπλο, υπέρ της ελάφρυνσης του χρέους. Στην πραγματικότητα λειτούργησε αντίθετα!
Ακόμα πιστεύει δε ότι στο εσωτερικό, η διεξαγωγή και μόνο του πολέμου αυτού, θα την ευνοήσει, εμφανίζοντάς την ως τη δύναμη που διαπραγματεύεται και κοντράρει τους δανειστές. Μπορεί να έχει δίκιο. Θα φανεί από την πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων.
Το κόστος του επτάμηνου “πολέμου” για το χρέος, είναι όμως μεγάλο: Σε χρόνο, σε κύρος, σε οικονομικά αποτελέσματα. Κάθε μάχη που χάνεται, οδηγεί σε νέες υποχωρήσεις!
Το ερώτημα είναι εάν μπορεί να υπάρξει ανασύνταξη. Της χώρας, κατ’ αρχάς που είναι και το πιο σημαντικό.
Αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης, που πρέπει τώρα να κάνει αυτό που όφειλε να θέσει ως προτεραιότητα τον τελευταίο χρόνο, αντί να κυνηγά δίκαιους μεν, ανέφικτους στόχους: την εφαρμογή πολιτικών, που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη, τη διαχείριση των μικρών και μεγάλων θεμάτων, ώστε να βελτιωθεί η καθημερινότητα των πολιτών.
Εκτός κι αν έχει κρατήσει από τον Σουν Τζου μόνο τη ρήση του ότι “όλος ο πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση” και πιστεύει ότι θα την βγάλει και πάλι με αφηγήματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
