Στο Ταξείδι μου στις Στράτες του Στρατού γνώρισα πολλούς ανθρώπους ,λίγοι όμως ήταν οι Ηγέτες που να λες ότι αξίζει να πολεμήσεις και για αυτούς…Ένας από αυτούς ήταν και ο Στρατηγός Ιωάννης Κορέλης!
Λίγες μόνο ημέρες ημέρες μετά την Ξαφνική Αποστρατεία του ο Στρατηγός των Ειδικών Δυνάμεων που απο όπου πέρασε άφησε το αποτύπωμά του ,με επιστολή του ευγνωμονεί τη Πατρίδα και υπόσχεται να συνεχίσει να προσφέρει ...Υποκλίνομαι
Βετεράνος
Η επιστολή του
Καλημέρα σας. Με αφορμή τα επαινετικά δημοσιεύματα και τα πολυάριθμα σχόλια φίλων επιτρέψτε μου να αναφέρω τα παρακάτω:
Η πατρίδα δεν είναι απλώς ένας τόπος στον χάρτη. Είναι οι θυσίες, οι αξίες και τα ιδανικά που την κρατούν όρθια. Είναι το χρέος που αναλαμβάνουμε χωρίς να ζητάμε αντάλλαγμα.
Για 39 χρόνια, με 32 από αυτά στις Ειδικές Δυνάμεις, υπηρέτησα αυτό το χρέος. Όχι γιατί ήταν καθήκον. Αλλά γιατί ήταν τιμή και τρόπος ζωής.
Όπως είπε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Χωρίς αρετή και πόνο για την πατρίδα, δεν μπορούμε να έχουμε ελευθερία».
Είχα την τιμή να υπηρετήσω σε κρίσιμες επιχειρησιακές θέσεις και να διοικήσω Μονάδες και Σχηματισμούς Ειδικών Δυνάμεων όπως το ΚΕΟΑΧ, το 4ο ΕΤΕΘ, τη Ζ΄ ΜΑΚ, την 32 ΤΑΞ ΠΖΝ και τη ΣΜΥ, καθώς και να υπηρετήσω ως Διευθυντής Ειδικών Δυνάμεων.
Σε κάθε θέση, λειτούργησα με όραμα και εκτέλεσα με απόλυτη αφοσίωση τις εντολές των προϊσταμένων μου, τιμώντας το καθήκον, την Ιεραρχία και την εμπιστοσύνη που μου δόθηκε.
Παράλληλα, η επιχειρησιακή ετοιμότητα και η μέριμνα για το προσωπικό ήταν πάντα προτεραιότητα. Γιατί ένας διοικητής δεν ηγείται μόνο με εντολές, αλλά και με συνεχή μέριμνα για το προσωπικό.
Θυμάμαι τις στιγμές που η αποστολή δεν ήταν άσκηση, αλλά μάχη για τη ζωή. Από τις χιονισμένες κορυφές μέχρι τις πλημμυρισμένες πεδιάδες της Θεσσαλίας, κατά την κακοκαιρία «Ντάνιελ», η αποστολή ήταν πάντα η ίδια: να προστατεύσουμε, να στηρίξουμε, να υπερασπιστούμε τον συνάνθρωπο μας.
Αυτές οι στιγμές δεν φεύγουν ποτέ. Μένουν ανεξίτηλες στην ψυχή ενός στρατιώτη και θυμίζουν πως η στολή που φοράμε δεν είναι απλώς ένα ύφασμα. Είναι όρκος, τιμή, ευθύνη.
Η ξαφνική αποστρατεία ήταν μια στιγμή λύπης, αλλά και στοχασμού. Ύστερα από 39 χρόνια αφοσίωσης, αναρωτιέσαι πώς κρίνεται η πορεία ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στην πατρίδα. Όπως είπε ο Νίκος Καζαντζάκης: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω». Αυτή η ευθύνη δεν τελειώνει ποτέ.
Το αληθινό χρέος, όπως τόνιζε και ο Σολωμός, είναι να υπηρετούμε την πατρίδα με ειλικρίνεια και πίστη: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Αυτό προσπαθήσαμε σε κάθε βήμα.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την αναγνώριση, τη στήριξη και τα θερμά λόγια. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή. Να γνωρίζεις πως η προσφορά αναγνωρίστηκε ως αυτό που πραγματικά ήταν, θυσία και αγάπη για την πατρίδα, την υπηρεσία, τον συνάδελφο και τον συνάνθρωπο.
Ο αγώνας δεν σταματά. Συνεχίζεται με κάθε πράξη, κάθε θυσία, κάθε βήμα μπροστά. Όπως είπε ο Θουκυδίδης: «Οι άνθρωποι δεν κρίνονται από τα λόγια, αλλά από τα έργα τους».
Με τη βοήθεια του Θεού, την ακλόνητη πίστη στις ηθικές αξίες που υπηρέτησα, στις αρχές που με καθοδήγησαν και στα ιδανικά που υπερασπίστηκα, θα συνεχίσω να προσφέρω όπου, όπως και όποτε απαιτηθεί.
Με βαθύτατο σεβασμό και εκτίμηση,
Ιωάννης Κορέλης
Δείτεκαι αυτά
