Δημήτρης Κωνσταντάρας …Ερωτευμένος με την Αθήνα μας ! *
Γεννημένος στην Αθήνα, από πατέρα γεννημένο στην Αθήνα και με σύζυγο και 2 παιδιά γεννημένους όλους στην Αθήνα, ονειρεύομαι την πόλη μου «διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι», όπως την είχα γνωρίσει. Μια μεγάλη γειτονιά, φτιαγμένη από πολλές μικρότερες γειτονιές, με τα παιδιά να παίζουν άφοβα στους δρόμους και τα παρκάκια, με τους ηλικιωμένους να πηγαίνουν άφοβα μια βόλτα χωρίς να κινδυνεύουν, με τα παράθυρα ανοιχτά και τις σπιτικές μυρωδιές να πλημμυρίζουν το δρόμο.
Ονειρεύομαι μιαν Αθήνα με τους γείτονες να κυκλοφορούν χαμογελαστοί και να κουβεντιάζουν και να χαιρετιούνται, να μπορούν να περπατούν στους δρόμους κι όχι να παρακάμπτουν συνεχώς τα απλωμένα σεντόνια τα γεμάτα λαθραία προιόντα παραεμπορίου, με τους καταστηματάρχες να εξυπηρετούν τη γειτονιά και τους περαστικούς χωρίς να εμποδίζονται από τους ξενόγλωσσους παρα-εμπόρους με τις κελεμπίες που τους έχουν αποκλείσει την είσοδο και τους έχουν καταδικάσει σε αργό θάνατο.
Θέλω την Αθήνα μου με τις μυρωδιές και τα τραγούδια και τις μουσικές και τους κουλουρτζήδες της που όλα μαζί, έδιναν ξεχωριστό χρώμα κι έφτιαχναν ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Με ανοιχτά μαγαζιά, με δραστηριότητα, χωρίς ενοικιαστήρια και πωλητήρια σε κάθε τζάμι, σε κάθε βιτρίνα, με ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν το τρόλει για να πάνε στη ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ όλοι, με τα καφενεία και τους ποδοσφαιρικούς καυγάδες, με φωτισμένους δρόμους μετά το γλυκοσούρουπο.
Θέλω και καμιά λατέρνα που και που στα δρομάκια, χωρίς σειρήνες νοσοκομειακών και περιπολικών που προαναγγέλλουν το κακό, χωρίς τον εκκωφαντικό θόρυβο και τα καυσαέρια απ΄ τ΄ αυτοκίνητα και τις μηχανές που θέλουν συνεχώς κάποιον να προσπεράσουν. Θέλω να μπορώ να περνάω το δρόμο με «πράσινο» χωρίς να κινδυνεύω, να μπορώ να κατεβώ απ΄ το πεζοδρόμιο στη διάβαση χωρίς να πρέπει να πηδάω πάνω από ανεξέλεγκτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, να μπαίνω στο τρόλλει χωρίς να φοβάμαι ότι θα με κλέψουν οι συμμορίες, ν ανοίγω άφοβα την πόρτα όταν μου χτυπούν το κουδούνι.
Και θέλω να πηγαίνω στο κέντρο της πόλης μου χωρίς να με πιάνει η καρδιά μου από τους άστεγους πάνω στις χαρτόκουτες, τις αλλοδαπές ζητιάνες με τα μωρά τυλιγμένα στις βρώμικες κουβέρτες, τούς ναρκομανείς που παραπατάνε αναζητώντας τη «δόση» τους, τους κάθε λογής παραβατικούς «προστάτες» σ΄ όλες τις γωνίες να παραφυλάνε για να ελέγξουν την αποδοτικότητα των «υπαλλήλων- σκλάβων» τους, χωρίς τη μια πορεία και διαδήλωση και διαμαρτυρία να διαδέχεται την άλλη, χωρίς την ατμόσφαιρα της βρώμας και της ανασφάλειας και της δυσωδίας και της εγκληματικότητας του δρόμου.
Θέλω και κανένα λουλούδι εδώ κι εκεί, μια γλάστρα με γεράνια σε κάποια παράθυρα, θέλω πιο καθαρά τα τραπεζάκια στους πεζόδρομους και δεν θέλω άλλα μηχανάκια να περνάνε ανεξέλεγκτα ΜΕΣΑ απ΄ τους πεζόδρομους απειλώντας τους πεζούς.
Δείτεκαι αυτά
Θέλω την Αθήνα «σπίτι μου» όπως ήταν. Τη θέλω πόλη για να ξαναζήσουμε. Πόλη που να
εργάζεται, να παράγει, να δραστηριοποιείται, να δημιουργεί. Την ονειρεύομαι ανθρώπινη πόλη, πόλη που ΜΠΟΡΕΙ να ξεπεράσει τα « ξενόφερτα προβλήματα», πόλη που ενδιαφέρεται για τους κατοίκους της και δεν τους διώχνει.
Δύσκολο; Ίσως. Εκεί που φτάσαμε. Αλλά εμείς οι ίδιοι την αφήσαμε να γίνει έτσι, εμείς οι ίδιοι μπορούμε να την κάνουμε να επιστρέψει στο μόνο πράγμα που θα μας οδηγήσει στο ΜΕΛΛΟΝ της : Το ΠΑΡΕΛΘΟΝ της.
* O Δημήτρης Κωνσταντάρας είναι Δημοσιογράφος ,Δημοτικός Σύμβουλος , τ.Βουλευτής και Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων !
