Του Ιωάννη Ξηρού *
Η Ελλάδα ευρίσκεται σε κρίσιμη καμπή,κατά την οποία καλείται να λάβει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της.Το παρελθόν της είναι γνωστό.Μία μετα-οθωμανική βαλκανική χώρα με ημι-οθωμανικούς πολιτικούς θεσμούς,με κεντρικό στοιχείο της πολιτικής ζωής της την σύνδεση του πολίτη-πελάτη με τον πολιτικό-προστάτη και ένα κράτος-λάφυρο στα χέρια της κυβερνώσας παράταξης που επέτρεπε την υψηλή διαφθορά στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας και την γενικευμένη νομή της εξουσίας σους ψηφοφόρους της κυβερνώσας παράταξης.
Καμμία χρεωκοπία του παρελθόντος και καμμία εθνική περιπέτεια δεν κατάφεραν να οδηγήσουν στην αμφισβήτηση αυτού του ημι-οθωμανικού τρόπου διακυβέρνησης.Ούτε οι κατά καιρούς διεθνείς οικονομικοί έλεγχοι,ούτε οι εθνικές καταστροφές και κατοχές εστάθησαν ικανές να οδηγήσουν σε μια καθολική απαίτηση για ριζική αλλαγή της λειτουργίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος και σε μια αλλαγή της νοοτροπίας των Ελλήνων ως προς την σχέση κράτους-κοινωνίας.Το κράτος για τον Έλληνα ήταν πάντα ο πατέρας που οφείλει να τακτοποιεί τα πάντα και να ρυθμίζει την ζωή του,να του βρίσκει δουλειά,να του εξασφαλίζει τα γηρατειά.
Δείτεκαι αυτά
Παράλληλα,οι υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος ήταν πάντα για κάποιους άλλους.Πάντα είμαστε πρόθυμοι στην φοροδιαφυγή,στην τακτοποίηση κάθε απαίτησης(λέγε με ρουσφέτι,κλασική οθωμανική λέξη)κατόπιν ενεργειών του τοπικού βουλευτή,στον παράνομο πλουτισμό.
Για να χρησιμοποιήσω με την σειρά μου σύγχρονες ορολογίες,ο Έλληνας είναι σοσιαλιστής όσον αφορά στις απαιτήσεις και στις προσδοκίες που έχει από το κράτος και νεοφιλελεύθερος όσον αφορά στις υποχρεώσεις απέναντι σε ένα κράτος που για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του χρειάζεται πόρους,πολλούς πόρους.
Το πολιτικό σύστημα στα 200 ανεξαρτησίας έχει να επιδείξει όντως κάποιες λαμπρές προσωπικότητες,οι οποίες προσπάθησαν να εκσυγχρονίσουν την κοινωνία και το κράτος,αλλά με περιορισμένα αποτελέσματα,διότι προσέκρουαν πάντα στις αντιδράσεις της βαθειάς ελληνικής κοινωνίας.Ο Τρικούπης,ο Βενιζέλος,ο Μεταξάς προσπάθησαν και εν πολλοίς επέτυχαν να σχηματίσουν εθνική αστική τάξη ή έστω κάτι που να μοιάζει με κάτι τέτοιο.Ο Καραμανλής έστρεψε την χώρα στην Δύση,έστω και χωρίς τότε την θέλησή της.
Όλοι όμως αυτοί οι μεγάλοι της Ιστορίας μας άνδρες απέτυχαν να σπάσουν τον αρρωστημένο και σχιζοφρενικό δεσμό που έχει ο Έλληνας με το κράτος του.Και βεβαίως δεν μπορούσαν να πετύχουν.Διότι και αυτοί ακόμα αναγκάστηκαν να στηριχθούν σε συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις,τα μέλη των οποίων είχαν σαφείς απαιτήσεις για την υποστήριξή τους.
Οπότε έφταναν και αυτοί αντιμέτωποι με τον φαύλο κύκλο του πολιτικού-προστάτη και του πολίτη-πελάτη.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να έχουμε ένα φαινομενικά πανίσχυρο κράτος με απεριόριστες αρμοδιότητες και εξουσίες,πλην όμως με ανεπαρκείς και ανίσχυρους θεσμούς.Και αυτό διότι κάτω από την φαινομενική ισχύ του,ένα απίστευτο σύμπλεγμα κομματικών και ιδιοτελών ιδιωτικών συμφερόντων υπονόμευαν και εξευτέλιζαν κάθε θεσμό και κρατική υπόληψη.Ακόμα και μια πρόχειρη ματιά στην καθημερινή ειδησεογραφία το αποδεικνύει.Απίθανες ρυθμίσεις των κλειστών-λεγομένων-επαγγελμάτων,που κάθε μια τους κρύβει και κάποια συμφέροντα,απίστευτοι διορισμοί ημετέρων σε άχρηστες Υπηρεσίες,απίστευτη διαπλοκή,απίστευτες δανειοδοτήσεις από κρατικές Τράπεζες και άλλα πολλά δείχνουν ένα κράτος που έχει χάσει προ πολλού τον δρόμο του,που έχει χάσει τον ρόλο του ως υπηρέτη του γενικού καλού,που έχει χάσει εν τέλει την ίδια του την έννοια.Είναι κρίμα,ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς οτι για το κράτος αυτό ο λαός έχυσε στο παρελθόν ποτάμια αίματος.
Το κράτος αυτό μοιραία χρεωκόπησε.Η χρεωκοπία αυτή δεν ομοιάζει με τις προηγούμενες.Είναι πρωτίστως και εξόχως αποτέλεσμα παρακμής και εκφυλισμού του ελληνικού κράτους.Είναι όμως και το κέντρισμα και η πρόκληση προς όλους μας να δημιουργήσουμε το νέο ελληνικό κράτος.Το κράτος-λάφυρο του κόμματος,το κράτος-πατερούλης που όλους τους εξασφαλίζει,το κράτος-πανταχού παρόν,το κράτος-επιχειρηματίας ανήκει πια στο παρελθόν.
Οι ιδεολόγοι
και οι κατ’επάγγελμα κρατιστές και όσες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να συντηρήσουν την άποψη οτι αυτό το είδος κράτους μπορεί να συντηρηθεί, στην καλύτερη περίπτωση ψεύδονται και στην χειρότερη ετοιμάζουν για τον λαό χειρότερα δεινά.Το ελληνικό κράτος του μέλλοντος ή θα είναι πολιτικά ουδέτερο και φιλελεύθερο ή θα πάψει να υπάρχει.
*Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.
