Του Ιωάννη Ξηρού* Οι Ευρωεκλογές πέρασαν και όλα τα κόμματα εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους,αναλόγως του ποσοστού των.Εκφεύγει των αρμοδιοτήτων του γράφοντος και των ορίων του άρθρου η περαιτέρω ανάλυση των αποτελεσμάτων,ούτως ή άλλως οι αρμοδιότεροι έχουν ήδη αναλύσει πολλά.
Τα κόμματα έχουν ήδη στρέψει την προσοχή τους στις επόμενες εθνικές εκλογές,οι οποίες,παρόλο το κοινώς πιθανολογούμενο,η ταπεινότης μου πιστεύει οτι θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας,απλώς διότι ουδείς πλην του ΣΥΡΙΖΑ το επιθυμεί,αν βέβαια υποθέσουμε οτι όντως και αυτός το επιθυμεί,παρόλη την ρητορική του.Ας μην ξεχνούμε επίσης οτι όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν οτι η πλειοψηφία των πολιτών δεν επιθυμεί πρόωρες εκλογές.
Το ουσιώδες ζήτημα όμως είναι άλλο και συνίσταται στο απλό ερώτημα του τι Ελλάδα θέλουμε.Κάνοντας μια μικρή αναδρομή,θυμίζω οτι η μικρή βαλκανική Ελλάς εκλήθη το 1981 στην λέσχη των πιο επιτυχημένων κρατών της Ευρώπης.Η Ελλάς είχε την χρυσή ιστορική ευκαιρία τότε να κάνει την υπέρβασή της,να συντονίσει τα βήματά της με τα βήματα και τις πολιτικές των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών και στηριζόμενη ήδη από τότε στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα να μετατραπεί σε ευημερούν κράτος με ισχυρή παραγωγική βάση και με υγιή δημόσια και ιδιωτικά οικονομικά.
Προς τούτο δεν είχε παρά να κάνει ότι και οι άλλοι Ευρωπαίοι τότε έκαναν.Να απελευθερώσει την Οικονομία από το Κράτος,να αποδώσει μεγάλα τμήματα του Δημοσίου Τομέα στον Ιδιωτικό μαζί με εκτεταμένες αρμοδιότητες που μέχρι τότε διακρατούντο από το Κράτος και να κρατήσει τα δημόσια οικονομικά σε ισορροπία.Δηλαδή να εφαρμόσει μια φιλελεύθερη οικονομική πολιτική,όπως άλλωστε όλα μα όλα τα ευρωπαικά κράτη έκαναν,μηδέ της Τουρκίας του Οζάλ και των πρώην κομμουνιστικών κρατών εξαιρουμένων.
Αντ’αυτού όμως είδαμε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων να πείθεται από μια πολιτική αριστερόστροφη ελίτ οτι όλα μπορούν να είναι εύκολα και ωραία στην ζωή,οτι μπορούμε να ζούμε καλά χωρίς να κουραζόμαστε,οτι το σοσιαλιστικό κράτος μας μπορεί πάντα να μας δίνει λεφτά,επιδόματα και αυξήσεις,οτι μπορεί τους περισσότερους ή γιατί όχι και όλους να μας διορίσει στο Δημόσιο,αρκεί να τους ψηφίζουμε και κάτι άλλο επίσης.Αρκεί ο Δημόσιος Τομέας της Οικονομίας να παραμείνει μεγάλος,οι ΔΕΚΟ κρατικές και οι Τράπεζες κρατικά ελεγχόμενες.Διαφορετικά,που θα μας διόριζαν οι πολιτικοί που επιλέξαμε να μας κυβερνήσουν μετά την Μεταπολίτευση;
Η παραγωγική αχρήστευση αυτής της γενιάς με τον συνακόλουθο εξωφρενικό υπερδανεισμό έγραψε τον επίλογο της την 22 Απριλίου 2010 με το Διάγγελμα του Καστελόριζου,την ομολογία της ουσιαστικής χρεωκοπίας και την ομολογία των αμαρτιών μιας ολόκληρης εποχής.
Και στο σημείο αυτό ανακύπτει το δίλημμα.Τι θέλει να κάνει η Αριστερά με κύριο εκπρόσωπό της τον ΣΥΡΙΖΑ,ποια είναι η πολιτική των άλλων κομμάτων και κυρίως τι θέλει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού.Το ουσιωδέστερο ερώτημα είναι πόσο δημόσιο και πόσο ιδιωτικό τομέα θέλουμε.Από την απάντηση που θα δοθεί από τον ελληνικό λαό σ’αυτό το καίριο ερώτημα θα εξαρτηθεί το ποιός θα τον κυβερνήσει στο μέλλον,ποια θα είναι η μορφή του Κράτους και ποια θα είναι η θέση της Ελλάδος στην Ευρώπη.
Δεν γνωρίζω τι πράγματι επιθυμεί ο λαός και εκφεύγει των ορίων του άρθρου η ακριβής ανάλυση των χαρακτηριστικών των δύο τομέων.Για να βοηθήσω όμως τον προβληματισμό,υπενθυμίζω το πως λειτούργησε ο Δημόσιος Τομέας στην Ελλάδα κατά την Μεταπολίτευση εν περιλήψει.Διορίσθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθοι ή ελλιπώς εργαζόμενοι,οι οποίοι αφαιρέθηκαν από την πραγματική παραγωγή.Οι ΔΕΚΟ,οι ΟΤΑ και οι Δημόσιοι Οργανισμοί ξέφυγαν από τον σκοπό τους που ήταν η εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος και μεταβλήθηκαν σε μέσα παράνομου πλουτισμού,σε εφαλτήρια πολιτικών σταδιοδρομιών και σε μέσα εξυπηρέτησης αποκλειστικά των εργαζομένων σ’αυτά.
Το πιο σπουδαίο όμως είναι οτι ο μεγάλος Δημόσιος Τομέας αποτελεί ένα τέλειο μέσο ελέγχου της κοινωνίας από τον πολιτικό φορέα που κυβερνά,έχοντας ως κυρίαρχη ιδεολογία ακριβώς το μέγεθος του Δημοσίου.Και κάτι άλλο.Κατά την Μεταπολίτευση πολλοί ημέτεροι του συστήματος σχημάτισαν τεράστιες περιουσίες διοικώντας ακριβώς αυτά τα τμήματα του μεγάλου Δημόσιου Τομέα.Ίσως αυτά έχουν υπόψιν τους οι κοπτόμενοι υπέρ ”της σωτηρίας της περιουσίας του ελληνικού λαού”πολιτικοί όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ,αλλά όλοι όσοι πασχίζουν να διατηρήσουν το παλαιό καθεστώς.
Κόπτονται δηλαδή όχι υπέρ των αληθινών συμφερόντων του λαού,που όπως απεδείχθη με την χρεωκοπία κάθε άλλο παρά με τον μεγάλο Δημόσιο Τομέα είναι,αλλά υπέρ των ιδιοτελών συμφερόντων τους.
Γι’αυτό και οι απειλές εναντίον των κάθε πιθανών επενδυτών,γι’ αυτό και οι θρασύτατες απειλές του κ. Τσίπρα εναντίον της Κυβέρνησης έξω από το Προεδρικό μέγαρο.Θέλουν το κράτος της Μεταπολίτευσης ανέπαφο και στην διάθεσή τους,έστω και με δραχμή χωρίς καμία αξία,έστω και με την Ελλάδα έξω από την Ευρ.Ένωση,χωρίς φίλους και χωρίς συμμάχους.
Όσοι έκαναν την επιλογή τους στις περασμένες εκλογές,ας έχουν υπόψιν τους και αυτά.Το ίδιο ισχύει για όλα τα κόμματα της παρακμής που ακόμη μετρούν τα νούμερα.Το δίλημμα ισχύει,αφορά όλους και θα απαντηθεί υποχρεωτικά στις επόμενες εκλογές.Ελλάδα ευρωπαϊκή και φιλελεύθερη με τις αναγκαίες(ναι,αναγκαίες)θυσίες ή Ελλάδα γωνιά στην άκρη των Βαλκανίων.Η μεγαλύτερη αυταπάτη όμως θα είναι αν πιστέψουμε οτι μπορούν να γίνουν και τα δύο,δηλαδή και το κράτος μεγάλο να κρατήσουμε και ταυτόχρονα ισχυρή οικονομία να αποκτήσουμε.
Ο Ιωάννης Ξηρός*
Ταξίαρχος ε.α.,Μέλος της Δράσης
Ταξίαρχος ε.α.,Μέλος της Δράσης
