Του Γ. Καλλινίκου*Αυτή τη φορά Θανάση Ζαφειρίου δεν κατάφερες να ξεφύγεις από τον τρομακτικό Χάρο. Ήταν πολύ καλά μελετημένος. Άφησε να περάσουν πολλά χρόνια από εκείνη την εποχή, που του την έφερες. Τότε δεν είχε υπολογίσει σωστά τη μαγκιά της ψυχής σου. Δεν είχε προσμετρήσει τη λεβεντιά, που ακόμη κρύβεται σε κάποιες ελληνικές ψυχές. Είχε ξεγελαστεί.
Αν και αιώνες τώρα κάνει την ίδια απεχθή δουλειά, μαζεύοντας ψυχές. Αν και αιώνες τώρα είχε βρεθεί αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με ήρωες, που δεν δείλιασαν μπροστά του, εντούτοις, θεώρησε ότι η φθορά στην ελληνική επικράτεια είχε εξαντλήσει τα αποθέματα παλικαριάς. Πού να φανταζόταν ότι θα βρισκόταν κάποιος με τόση δύναμη ψυχής, ώστε να πηδήξει από ένα φλεγόμενο αεροπλάνο, μόλις 100 μέτρα πριν διαλυθεί στο έδαφος; Τώρα, όμως, αδελφέ είχε σχεδιάσει καλά το έργο του.
Σε άφησε να βιώσεις ένα σωρό εθνικούς εξευτελισμούς. Σε άφησε να ζεις με την μεγάλη απορία για την τεράστια εκείνη προδοσία. Και να λιώνεις σιγά-σιγά με ένα απέραντο γιατί. Και ένα γιγάντιο πώς μπόρεσαν αδελφά χέρια να διαπράξουν τέτοιο έγκλημα. Σε άφησε να εξασθενήσεις με τα προβλήματα υγείας που συσσώρευσες. Και έτσι αποδυναμωμένο πια, ήρθε προχθές και σε πήρε.
Τέτοιος δειλός είναι ο Χάρος αδερφέ Καταδρομέα . Κάνει «μαγκιές» μπροστά στους κοινούς θνητούς. Μπροστά στους ήρωες τρέμει. Δεν αντέχει τη σπίθα των ματιών τους. Εφευρίσκει ύπουλους τρόπους για να πετύχει τον τραγικό του στόχο.
Μην λυπάσαι, ωστόσο, Θανάση της καρδιάς μας.
Μέσα στην τραγικότητα του, ο Χάρος έκανε και κάτι καλό. Σε άφησε να δεις την ανεύρεση των οστών σχεδόν όλων των συντρόφων σου. Αυτών, που όπως κι εσύ, εκείνο το βράδυ της 21ης Ιουλίου 1974, φορώντας το τιμημένο μπερέ του λοκατζή, επιβιβάστηκαν σε ένα γερασμένο «μαύρο πουλί». Ξεκίνησαν για να υπερασπιστούν ελληνική γη και ελληνικές ψυχές.
Ως ο άνθρωπος-σύμβολο του τραγικότερου περιστατικού εκείνης της ανείπωτης τραγωδίας και της φοβερής προδοσίας, μάλλον δεν θα είχες καταλάβει ποτέ γιατί επί 42 χρόνια κρατούσαν θαμμένο κάτω από τόνους χώματος το τεκμήριο του εγκλήματος. Θέλαμε να κρύψουμε την προδοσία. Την αποτυχία μας. Τις τύψεις μας (όσοι διαθέτουν).
Την αδυναμία και την ανικανότητα μας να αντικρίσουμε κατάφατσα την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας μας. Τρέμαμε να αντικρίσουμε τον εφιάλτη, γι’ αυτό τον θάψαμε. Και κτίσαμε κι ένα μνημείο από πάνω.
Έτσι για να αυτοξεγελιόμαστε. Για να πηγαίνουν οι κουστουμαρισμένοι επίσημοι κάθε χρόνο να τοποθετούν στεφάνια. Και να αμολάνε ανέξοδα λόγια του αέρα. Το απόγειο του θεατρινισμού. Από κάτω τα τεκμήρια της ντροπής και από πάνω τα τεκμήρια της υποκρισίας.
Σου έκανε και ένα ακόμη «δώρο» ο ενίοτε άσπλαχνος Χάρος, όμως, αδερφέ Θανάση. Σε πήρε πριν έρθει η στιγμή των τελετών εκεί στον Τύμβο. Πριν την στιγμή της κορύφωσης της υποκρισίας. Την ψήνουν την τελετουργία της ιλαροτραγωδίας φίλε.
Θα καλέσουν τους συγγενείς των παλικαριών που έχασαν τη ζωή τους με φρικτό τρόπο μέσα στο φλεγόμενο «Νίκη 4». Θα τους παραδώσουν με τιμές τα κοκαλάκια των αγαπημένων τους παλικαριών, που βρήκαν μετά από 42 χρόνια.
Αυτό το «μαρτύριο» εσύ θα το γλυτώσεις Θανάση. Με πόση ευκολία αυτό το μνημείο της εθνικής ντροπής (όχι για τα παλικάρια βεβαίως, αλλά για εκείνους που ευθύνονται για την προδοσία) θα μετατραπεί σε θέατρο. Για να υποδυθούν κάποιοι τους κακάθλιους ρόλους τους. Σ’ εκείνη την τελετή υποκρισίας, οι θεατρίνοι θα παραδώσουν τα κοκαλάκια. Δεν θα μπορέσουν, όμως, να δώσουν απαντήσεις σε δύο βασανιστικά ερωτήματα. Ποιοι ευθύνονται για την προδοσία και την ντροπή και γιατί ποτέ δεν πλήρωσαν για το κορυφαίο έγκλημα.
Γιατί «ξεγέλασαν» εκείνα τα παλικάρια τότε, αφήνοντας τα να νομίζουν ότι θα έρχονταν σε μια γη, με την οποία τους συνέδεε ομφάλιος λώρος. Να είσαι σίγουρος ότι δεν θα βρουν τη δύναμη οι θεατρίνοι να εξηγήσουν στους μαυροφορεμένους ότι ο ομφάλιος λώρος δεν υπάρχει πια. Ότι ξαφνικά τον απέκοψαν…
Κάθε χρόνο ερχόσουν στις τελετές στον Τύμβο.
Αλήθεια ηρωικέ καταδρομέα, πώς ένιωσες εσύ όταν άκουσες ότι κόπηκε ο ομφάλιος λώρος; Τόσα χρόνια που ερχόσουν, σου είπε κανείς γιατί οι προδότες κυκλοφορούν ελεύθεροι; Μπόρεσες να καταλάβεις γιατί κάθε φορά που ερχόσουν στο μνημείο της ντροπής, έβλεπες στο μαύρο ουρανό να γυροφέρνουν οι Ερινύες;
Να πεις ευχαριστώ στο Χάρο, Θανάση. Σε γλύτωσε από αυτό το μαρτύριο. Θα ήταν πιο επώδυνο ακόμη και από αυτό που βίωσες τότε. Καλό παράδεισο Θανάση Ζαφειρίου. Να ξέρεις ότι θα παραμείνεις εσαεί αθάνατος στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Αυτοί είναι οι μόνοι που πραγματικά αναγνωρίζουν το μεγαλείο το δικό σου και όλων των άλλων που θυσιάστηκαν!
Δείτεκαι αυτά
