12-12-1803
Στο Κούγκι, ο Ιερομόναχος Σαμουήλ μαζί με πέντε Σουλιώτες, μπροστά στον κίνδυνο να συλληφθούν αιχμάλωτοι, βάζει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατινάσσονται μαζί με πολλούς Οθωμανούς.
Δείτεκαι αυτά
Ο ιερομόναχος Σαμουήλ μαζί με πέντε γενναίους Σουλιώτες μπροστά στο ενδεχόμενο να συλληφθούν από τους Τούρκους, πυροδότησαν το μπαρούτι που υπήρχε στην αποθήκη και ανατινάχθηκαν.
>Το 1803 ο Αλή Πασάς έδωσε εντολή για επιθέσεις εναντίον των Σουλιωτών. Μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις οι Τουρκαλβανοί κατέλαβαν το Σούλι. 600 Σουλιώτες, υπό την ηγεσία του Φώτη Τζαβέλλα, ο οποίος είχε διακριθεί για τον ηρωισμό του στο πεδίο των μαχών, είχαν ταμπουρωθεί στο Κούγκι, όπου βρισκόταν η αποθήκη με προμήθειες και πολεμοφόδια για τη συνέχιση του αγώνα.
Ωστόσο, μετά από μερικές ημέρες, τα τρόφιμα εξαντλήθηκαν και οι Σουλιώτες ήρθαν σε συμφωνία με τον Αλή Πασά, ο οποίος είχε χάσει πολλούς άντρες και τους εγγυήθηκε ότι θα τους άφηνε να φύγουν από το Κούγκι.
Οι μοναδικοί που έμειναν πίσω ήταν ο μοναχός Σαμουήλ μαζί με πέντε Σουλιώτες, οι οποίοι ήταν βαριά τραυματισμένοι και σε μεγάλη ηλικία. Δεν σκόπευαν να παραδοθούν στους άντρες του Αλή Πασά. Όταν οι απεσταλμένοι των Τούρκων ανέβηκαν στο Κούγκι για να καταλάβουν την μπαρουταποθήκη, ο Σαμουήλ έβαλε φωτιά στο μπαρούτι και τίναξαν στον αέρα την αποθήκη.
Σύμφωνα με τον Περραιβό, πριν από την ανατίναξη ένας Τουρκαλβανός είπε στον Σαμουήλ:
«Πόσα κολαστήρια στοχάζεσαι καλόγερε, θα σε κάμει ο Βεζίρης οπόταν σε βάλει εις το χέρι, από το οποίο και δε γλιτώνεις;» και ο καλόγερος του απάντησε:
«Δεν είναι άξιος ο Βεζίρης, να πιάσει άνθρωπον, όστις εκτός οπού δε φοβάται, γνωρίζει και άλλον δρόμον: του θανάτου…» και ανατίναξε την αποθήκη.
Οι Σουλιώτες είχαν φύγει από το Κούγκι χωρισμένοι σε τρία τμήματα. Πολλοί κατάφεραν να φτάσουν στην Πάργα και την Κέρκυρα, όμως μετά την ανατίναξη της αποθήκης από τον Σαμουήλ, Σουλιώτες δέχθηκαν επιθέσεις από τους Τουρκαλβανούς και γυναικόπαιδα περικυκλώθηκαν στο Ζάλογγο και έπεσαν από τον γκρεμό για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού.
Ο ηρωισμός του Σαμουήλ και των Σουλιωτών υμνήθηκε από το έθνος και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους επόμενους αγώνες των Ελλήνων κατά του τουρκικού ζυγού.
