Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς αρχίζει να ανασηκώνεται …Η (Πόλις Ποτέ δεν Εάλω!)

“Ο Τούρκος Στρατηγός είπε  στο φίλο του Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς  είναι εδώ στα υπόγεια και αρχίζει να ανασηκώνεται…

Εσείς οι Έλληνες , δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; …(Γιατί σήμερα οι Τούρκοι ψάχνουν στα υπόγεια της Αγίας Σοφίας για το Άγιο Δισκοπότηρο;

 !” Τι  Είπε ο Τούρκος στρατηγός, στον Έλληνα ομόλογό του;Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ;

Καθώς γράφουμε, ξεπηδά από τα βάθη της μνήμης μας μια ιστορία, που αν δεν είναι αληθινή, τουλάχιστον θα μπορούσα να αποθανατίσει σαν θρύλος.

Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από μια δεκαετία, υπηρετούσαν, απ΄τη μια κι΄από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν την Θράκη μας στα δυο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος στρατηγός.Οι δυο άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύς περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός, είχε σύζυγο Ελληνίδα.

Όταν έφθασε ο καιρός να μετατεθούν για άλλη υπηρεσία, προσκάλεσε ο Τούρκος τον Έλληνα συνάδελφο του.

“Τόσον καιρό”, του είπε, “περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που έχουν οι δυο χώρες μας, μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλά κι΄εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω.”

Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν.Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη.

Κοντα μεσάνυχτα πρέπει να ππλησίασαν στις παρυφες της.

  Ύπνοςβαθύς ειχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κάτοικους της. Ησυχία στους δρόμους γρήγορος ο οδηγός Τούρκος, μπήκε βγήκε από στενά, από περιπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια.

Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά.Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Ελληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί.

Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ’ το μυαλό, πως μπορούσαν να΄ναι και κακές οι προθέσεις του.

Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμενη σιδερένια στενή θύρα. Έβγαλε κλειδί απ’ την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα έγκατα της γης.

Περπάτησαν κι οι δυο, σε διάδρομους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, έτσι στα τυφλά ; Που κατευθύνονταν ; Ανάστροφα στον χρόνο. Σε ποιον χρόνο ;Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό;

Ο Τούρκος ήξερε. Άλλα δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας. Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την περιπλάνηση.

Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα’ χε την ευκαιρία, πότε ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε ; Υπνοβατούσε;

Φτερωμενη η φαντασια του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς. Ένα ηταν σιγουρο: δεν θα ξαναβρισκε ποτε τον δρομο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρις οδηγο.

Είχαν φθάσει στο τέρμα.

Θυρα και παλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαρια σιωπη. Η σιγη της ύστατης ώρας. Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρινιασμα του σκουριασμένου σίδερου. Μισάνοιξε η βαριά θύρα.

Ισχνο φως στο εσωτερικο. Υπερκοσμιο. Μυστηριακο. Υπογειο ; Μπουντρούμι ; Κενοταφιο; Και τοτε, τοτε μονον μιλησε ο Τουρκος : “Εσεις οι Ελληνες, δεν πιστευετε στον θρυλο του Μαρμαρωμενου Βασιλια ; Δεν λετε και ξαναλετε μεταξυ σας, πως βολι εχθρου δεν τον αγγιξε ; Πως τον καταπιε το μανιασμενο πληθος των πορθητω της Πολης ; Αλλα πως τον τραβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κανει Αθάνατο ;

Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ’ τα δάκρυα τα μάτια του. Θαμπώθηκε η όραση του.Έκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκει, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ.

Κι ηταν αυτος, ο τυχερος, που ειχε αξιωθει να το ζησει με τις αισθησεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι.Μίλησε και πάλι ο Τούρκος :“Πριν μερικά χρονιά κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά-σιγα ν’ ανασηκώνεται. Πάμε.”

Ξανακλεισαν τη θύρα. Την ξανακλειδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ’ τα υπόγεια.Ξαναπερασαν την καγκελλενια πορτα. Δεν αφησαν πισω ιχνη απ’ τις πατημασιες τους. Κανεις δεν τους ειχε δει. Μπηκαν στο αυτοκίνητο, πήραν το δρομο του γυρισμού.Σιωπηλοί. Χωρις να ανταλλάξουν κουβέντα. Δεν ειχε ακομη ξημερωσει οταν εφτασαν στον Εβρο. Προτου αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτα. Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαιο.

“Γυριζει πίσω το ποταμι”, μονολόγησε ο Έλληνας  στρατηγός. “Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός”. Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο.

Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν’ αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον στρατηγό, κάτω απο το βλέμμα του Θεού και της Παναγιάς. Κάναμε και μεις τον Σταυρό μας μουρμουρίζοντας “Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ”.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

* Η Λαικη παραδοση λεει για τον Κωνσταντινο Παλαιολογο, στην πραγματικοτητα κανεις Αγιος και κανεις προφητης δεν μιλαει για Κωνσταντινο,ολοι οι προφητες μιλουν για Ιωαννη.

* Ο Ελληνας στρατηγος πεθανε τον Φεβρουαριο του 2001 πληρης ημερων. Εμεις μετα απο επισταμενη ερευνα, αναζητησαμε και βρηκαμε την αδελφη του στρατηγου και μας επιβεβαιωσε οτι η μοναδικη ευκαιρια που ειχε ο αδελφος της ηταν πραγματικοτητα, ειδε με τα ματια του τον Αυτοκρατορα Ιωαννη, γιατι ετσι εγραφε η επιγραφη πανω απο το κεφαλι.

Το κρυφό δωμάτιο από το οποίο σύμφωνα με το θρύλο διέφυγε ο ιερέας μετά λειτουργία της 29ης Μαΐου 1453, κατά την Άλωση της Πόλης και το οποίο  βρίσκεται στις ανεξερεύνητες στοές στα έγκατα της Αγίας Σοφίας, ψάχνουν Τούρκοι αρχαιολόγοι.

Οι έρευνες συνεχίζονται αδιάκοπα από το 2009 όταν για πρώτη φορά μετά από αιώνες πάτησε πόδι ανθρώπου στις μυστικές υπόγειες στοές της Αγιάς Σοφιάς, αλλά μόλις πρόσφατα έγινε γνωστό ότι αναζητούν το δισκοπότηρο του θρύλου.
Τα μέχρι τώρα ευρήματα είναι εντυπωσιακά και έχουν τεράστια αρχαιολογική και ιστορική σημασία ωστόσο ο μεγάλος πόθος των Τούρκων ερευνητών είναι η ανακάλυψη ενός μυστικού δωματίου στο οποίο θρυλείται ότι βρίσκεται φυλαγμένο το δισκοπότηρο της μεγάλης εκκλησίας της Ορθοδοξίας.

Ο Κουτσί Ακιλί, μέλος της ομάδας των ερευνητών, πιστεύει πως σύντομα θα ανακαλύψουν πολύ σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης καθώς και κυβερνητικά έγγραφα της εποχής του Βυζαντίου τα οποία καταγράφουν ακριβή στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής στην Αυτοκρατορία.
«Αυτό το δωμάτιο δεν μπορεί να είναι μακριά, είναι κάπου εκεί. Και όταν ανακαλυφθεί, πολύ πιθανόν μέσα σε αυτό να βρίσκονται πολλά σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης», λέει ο Κουτσί Ακιλί και υπογραμμίζει ότι το κρυφό δωμάτιο μέσα στις δαιδαλώδεις στοές κάτω από την μεγάλη εκκλησία είναι το πιο σημαντικό απ’όλα. Δεν αποκλείει μάλιστα μέσα σε αυτό το μυστικό δωμάτιο της Αγίας Σοφίας να βρίσκονται ακόμη και επιστημονικές έρευνες που έγιναν τα βυζαντινά χρόνια καταγράφοντας στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής του, αλλά και στρατιωτικά μυστικά, όπως η σύνθεση του «υγρού πυρός» που είχε τόσες φορές σώσει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από βαρβάρους εισβολείς.

“Ο Τούρκος Στρατηγός είπε  στο φίλο του Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς  είναι εδώ στα υπόγεια και αρχίζει να ανασηκώνεται…

Εσείς οι Έλληνες , δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; …(Γιατί σήμερα οι Τούρκοι ψάχνουν στα υπόγεια της Αγίας Σοφίας για το Άγιο Δισκοπότηρο;

 !” Τι  Είπε ο Τούρκος στρατηγός, στον Έλληνα ομόλογό του;Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ;

Καθώς γράφουμε, ξεπηδά από τα βάθη της μνήμης μας μια ιστορία, που αν δεν είναι αληθινή, τουλάχιστον θα μπορούσα να αποθανατίσει σαν θρύλος.

Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από μια δεκαετία, υπηρετούσαν, απ΄τη μια κι΄από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν την Θράκη μας στα δυο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος στρατηγός.Οι δυο άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύς περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός, είχε σύζυγο Ελληνίδα.

Όταν έφθασε ο καιρός να μετατεθούν για άλλη υπηρεσία, προσκάλεσε ο Τούρκος τον Έλληνα συνάδελφο του.

“Τόσον καιρό”, του είπε, “περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που έχουν οι δυο χώρες μας, μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλά κι΄εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω.”

Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν.Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη.

Κοντα μεσάνυχτα πρέπει να ππλησίασαν στις παρυφες της.

  Ύπνοςβαθύς ειχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κάτοικους της. Ησυχία στους δρόμους γρήγορος ο οδηγός Τούρκος, μπήκε βγήκε από στενά, από περιπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια.

Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά.Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Ελληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί.

Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ’ το μυαλό, πως μπορούσαν να΄ναι και κακές οι προθέσεις του.

Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμενη σιδερένια στενή θύρα. Έβγαλε κλειδί απ’ την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα έγκατα της γης.

Περπάτησαν κι οι δυο, σε διάδρομους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, έτσι στα τυφλά ; Που κατευθύνονταν ; Ανάστροφα στον χρόνο. Σε ποιον χρόνο ;Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό;

Ο Τούρκος ήξερε. Άλλα δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας. Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την περιπλάνηση.

Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα’ χε την ευκαιρία, πότε ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε ; Υπνοβατούσε;

Φτερωμενη η φαντασια του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς. Ένα ηταν σιγουρο: δεν θα ξαναβρισκε ποτε τον δρομο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρις οδηγο.

Είχαν φθάσει στο τέρμα.

Θυρα και παλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαρια σιωπη. Η σιγη της ύστατης ώρας. Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρινιασμα του σκουριασμένου σίδερου. Μισάνοιξε η βαριά θύρα.

Ισχνο φως στο εσωτερικο. Υπερκοσμιο. Μυστηριακο. Υπογειο ; Μπουντρούμι ; Κενοταφιο; Και τοτε, τοτε μονον μιλησε ο Τουρκος : “Εσεις οι Ελληνες, δεν πιστευετε στον θρυλο του Μαρμαρωμενου Βασιλια ; Δεν λετε και ξαναλετε μεταξυ σας, πως βολι εχθρου δεν τον αγγιξε ; Πως τον καταπιε το μανιασμενο πληθος των πορθητω της Πολης ; Αλλα πως τον τραβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κανει Αθάνατο ;

Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ’ τα δάκρυα τα μάτια του. Θαμπώθηκε η όραση του.Έκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκει, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ.

Κι ηταν αυτος, ο τυχερος, που ειχε αξιωθει να το ζησει με τις αισθησεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι.Μίλησε και πάλι ο Τούρκος :“Πριν μερικά χρονιά κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά-σιγα ν’ ανασηκώνεται. Πάμε.”

Ξανακλεισαν τη θύρα. Την ξανακλειδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ’ τα υπόγεια.Ξαναπερασαν την καγκελλενια πορτα. Δεν αφησαν πισω ιχνη απ’ τις πατημασιες τους. Κανεις δεν τους ειχε δει. Μπηκαν στο αυτοκίνητο, πήραν το δρομο του γυρισμού.Σιωπηλοί. Χωρις να ανταλλάξουν κουβέντα. Δεν ειχε ακομη ξημερωσει οταν εφτασαν στον Εβρο. Προτου αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτα. Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαιο.

“Γυριζει πίσω το ποταμι”, μονολόγησε ο Έλληνας  στρατηγός. “Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός”. Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο.

Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν’ αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον στρατηγό, κάτω απο το βλέμμα του Θεού και της Παναγιάς. Κάναμε και μεις τον Σταυρό μας μουρμουρίζοντας “Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ”.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

* Η Λαικη παραδοση λεει για τον Κωνσταντινο Παλαιολογο, στην πραγματικοτητα κανεις Αγιος και κανεις προφητης δεν μιλαει για Κωνσταντινο,ολοι οι προφητες μιλουν για Ιωαννη.

* Ο Ελληνας στρατηγος πεθανε τον Φεβρουαριο του 2001 πληρης ημερων. Εμεις μετα απο επισταμενη ερευνα, αναζητησαμε και βρηκαμε την αδελφη του στρατηγου και μας επιβεβαιωσε οτι η μοναδικη ευκαιρια που ειχε ο αδελφος της ηταν πραγματικοτητα, ειδε με τα ματια του τον Αυτοκρατορα Ιωαννη, γιατι ετσι εγραφε η επιγραφη πανω απο το κεφαλι.

Το κρυφό δωμάτιο από το οποίο σύμφωνα με το θρύλο διέφυγε ο ιερέας μετά λειτουργία της 29ης Μαΐου 1453, κατά την Άλωση της Πόλης και το οποίο  βρίσκεται στις ανεξερεύνητες στοές στα έγκατα της Αγίας Σοφίας, ψάχνουν Τούρκοι αρχαιολόγοι.

Οι έρευνες συνεχίζονται αδιάκοπα από το 2009 όταν για πρώτη φορά μετά από αιώνες πάτησε πόδι ανθρώπου στις μυστικές υπόγειες στοές της Αγιάς Σοφιάς, αλλά μόλις πρόσφατα έγινε γνωστό ότι αναζητούν το δισκοπότηρο του θρύλου.
Τα μέχρι τώρα ευρήματα είναι εντυπωσιακά και έχουν τεράστια αρχαιολογική και ιστορική σημασία ωστόσο ο μεγάλος πόθος των Τούρκων ερευνητών είναι η ανακάλυψη ενός μυστικού δωματίου στο οποίο θρυλείται ότι βρίσκεται φυλαγμένο το δισκοπότηρο της μεγάλης εκκλησίας της Ορθοδοξίας.

Ο Κουτσί Ακιλί, μέλος της ομάδας των ερευνητών, πιστεύει πως σύντομα θα ανακαλύψουν πολύ σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης καθώς και κυβερνητικά έγγραφα της εποχής του Βυζαντίου τα οποία καταγράφουν ακριβή στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής στην Αυτοκρατορία.
«Αυτό το δωμάτιο δεν μπορεί να είναι μακριά, είναι κάπου εκεί. Και όταν ανακαλυφθεί, πολύ πιθανόν μέσα σε αυτό να βρίσκονται πολλά σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης», λέει ο Κουτσί Ακιλί και υπογραμμίζει ότι το κρυφό δωμάτιο μέσα στις δαιδαλώδεις στοές κάτω από την μεγάλη εκκλησία είναι το πιο σημαντικό απ’όλα. Δεν αποκλείει μάλιστα μέσα σε αυτό το μυστικό δωμάτιο της Αγίας Σοφίας να βρίσκονται ακόμη και επιστημονικές έρευνες που έγιναν τα βυζαντινά χρόνια καταγράφοντας στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής του, αλλά και στρατιωτικά μυστικά, όπως η σύνθεση του «υγρού πυρός» που είχε τόσες φορές σώσει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από βαρβάρους εισβολείς.

“Ο Τούρκος Στρατηγός είπε  στο φίλο του Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς  είναι εδώ στα υπόγεια και αρχίζει να ανασηκώνεται…

Εσείς οι Έλληνες , δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; …(Γιατί σήμερα οι Τούρκοι ψάχνουν στα υπόγεια της Αγίας Σοφίας για το Άγιο Δισκοπότηρο;

 !” Τι  Είπε ο Τούρκος στρατηγός, στον Έλληνα ομόλογό του;Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ;

Καθώς γράφουμε, ξεπηδά από τα βάθη της μνήμης μας μια ιστορία, που αν δεν είναι αληθινή, τουλάχιστον θα μπορούσα να αποθανατίσει σαν θρύλος.

Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από μια δεκαετία, υπηρετούσαν, απ΄τη μια κι΄από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν την Θράκη μας στα δυο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος στρατηγός.Οι δυο άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύς περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός, είχε σύζυγο Ελληνίδα.

Όταν έφθασε ο καιρός να μετατεθούν για άλλη υπηρεσία, προσκάλεσε ο Τούρκος τον Έλληνα συνάδελφο του.

“Τόσον καιρό”, του είπε, “περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που έχουν οι δυο χώρες μας, μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλά κι΄εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω.”

Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν.Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη.

Κοντα μεσάνυχτα πρέπει να ππλησίασαν στις παρυφες της.

  Ύπνοςβαθύς ειχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κάτοικους της. Ησυχία στους δρόμους γρήγορος ο οδηγός Τούρκος, μπήκε βγήκε από στενά, από περιπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια.

Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά.Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Ελληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί.

Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ’ το μυαλό, πως μπορούσαν να΄ναι και κακές οι προθέσεις του.

Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμενη σιδερένια στενή θύρα. Έβγαλε κλειδί απ’ την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα έγκατα της γης.

Περπάτησαν κι οι δυο, σε διάδρομους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, έτσι στα τυφλά ; Που κατευθύνονταν ; Ανάστροφα στον χρόνο. Σε ποιον χρόνο ;Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό;

Ο Τούρκος ήξερε. Άλλα δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας. Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την περιπλάνηση.

Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα’ χε την ευκαιρία, πότε ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε ; Υπνοβατούσε;

Φτερωμενη η φαντασια του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς. Ένα ηταν σιγουρο: δεν θα ξαναβρισκε ποτε τον δρομο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρις οδηγο.

Είχαν φθάσει στο τέρμα.

Θυρα και παλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαρια σιωπη. Η σιγη της ύστατης ώρας. Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρινιασμα του σκουριασμένου σίδερου. Μισάνοιξε η βαριά θύρα.

Ισχνο φως στο εσωτερικο. Υπερκοσμιο. Μυστηριακο. Υπογειο ; Μπουντρούμι ; Κενοταφιο; Και τοτε, τοτε μονον μιλησε ο Τουρκος : “Εσεις οι Ελληνες, δεν πιστευετε στον θρυλο του Μαρμαρωμενου Βασιλια ; Δεν λετε και ξαναλετε μεταξυ σας, πως βολι εχθρου δεν τον αγγιξε ; Πως τον καταπιε το μανιασμενο πληθος των πορθητω της Πολης ; Αλλα πως τον τραβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κανει Αθάνατο ;

Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ’ τα δάκρυα τα μάτια του. Θαμπώθηκε η όραση του.Έκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκει, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ.

Κι ηταν αυτος, ο τυχερος, που ειχε αξιωθει να το ζησει με τις αισθησεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι.Μίλησε και πάλι ο Τούρκος :“Πριν μερικά χρονιά κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά-σιγα ν’ ανασηκώνεται. Πάμε.”

Ξανακλεισαν τη θύρα. Την ξανακλειδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ’ τα υπόγεια.Ξαναπερασαν την καγκελλενια πορτα. Δεν αφησαν πισω ιχνη απ’ τις πατημασιες τους. Κανεις δεν τους ειχε δει. Μπηκαν στο αυτοκίνητο, πήραν το δρομο του γυρισμού.Σιωπηλοί. Χωρις να ανταλλάξουν κουβέντα. Δεν ειχε ακομη ξημερωσει οταν εφτασαν στον Εβρο. Προτου αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτα. Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαιο.

“Γυριζει πίσω το ποταμι”, μονολόγησε ο Έλληνας  στρατηγός. “Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός”. Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο.

Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν’ αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον στρατηγό, κάτω απο το βλέμμα του Θεού και της Παναγιάς. Κάναμε και μεις τον Σταυρό μας μουρμουρίζοντας “Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ”.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

* Η Λαικη παραδοση λεει για τον Κωνσταντινο Παλαιολογο, στην πραγματικοτητα κανεις Αγιος και κανεις προφητης δεν μιλαει για Κωνσταντινο,ολοι οι προφητες μιλουν για Ιωαννη.

* Ο Ελληνας στρατηγος πεθανε τον Φεβρουαριο του 2001 πληρης ημερων. Εμεις μετα απο επισταμενη ερευνα, αναζητησαμε και βρηκαμε την αδελφη του στρατηγου και μας επιβεβαιωσε οτι η μοναδικη ευκαιρια που ειχε ο αδελφος της ηταν πραγματικοτητα, ειδε με τα ματια του τον Αυτοκρατορα Ιωαννη, γιατι ετσι εγραφε η επιγραφη πανω απο το κεφαλι.

Το κρυφό δωμάτιο από το οποίο σύμφωνα με το θρύλο διέφυγε ο ιερέας μετά λειτουργία της 29ης Μαΐου 1453, κατά την Άλωση της Πόλης και το οποίο  βρίσκεται στις ανεξερεύνητες στοές στα έγκατα της Αγίας Σοφίας, ψάχνουν Τούρκοι αρχαιολόγοι.

Οι έρευνες συνεχίζονται αδιάκοπα από το 2009 όταν για πρώτη φορά μετά από αιώνες πάτησε πόδι ανθρώπου στις μυστικές υπόγειες στοές της Αγιάς Σοφιάς, αλλά μόλις πρόσφατα έγινε γνωστό ότι αναζητούν το δισκοπότηρο του θρύλου.
Τα μέχρι τώρα ευρήματα είναι εντυπωσιακά και έχουν τεράστια αρχαιολογική και ιστορική σημασία ωστόσο ο μεγάλος πόθος των Τούρκων ερευνητών είναι η ανακάλυψη ενός μυστικού δωματίου στο οποίο θρυλείται ότι βρίσκεται φυλαγμένο το δισκοπότηρο της μεγάλης εκκλησίας της Ορθοδοξίας.

Ο Κουτσί Ακιλί, μέλος της ομάδας των ερευνητών, πιστεύει πως σύντομα θα ανακαλύψουν πολύ σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης καθώς και κυβερνητικά έγγραφα της εποχής του Βυζαντίου τα οποία καταγράφουν ακριβή στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής στην Αυτοκρατορία.
«Αυτό το δωμάτιο δεν μπορεί να είναι μακριά, είναι κάπου εκεί. Και όταν ανακαλυφθεί, πολύ πιθανόν μέσα σε αυτό να βρίσκονται πολλά σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης», λέει ο Κουτσί Ακιλί και υπογραμμίζει ότι το κρυφό δωμάτιο μέσα στις δαιδαλώδεις στοές κάτω από την μεγάλη εκκλησία είναι το πιο σημαντικό απ’όλα. Δεν αποκλείει μάλιστα μέσα σε αυτό το μυστικό δωμάτιο της Αγίας Σοφίας να βρίσκονται ακόμη και επιστημονικές έρευνες που έγιναν τα βυζαντινά χρόνια καταγράφοντας στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής του, αλλά και στρατιωτικά μυστικά, όπως η σύνθεση του «υγρού πυρός» που είχε τόσες φορές σώσει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από βαρβάρους εισβολείς.

“Ο Τούρκος Στρατηγός είπε  στο φίλο του Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς  είναι εδώ στα υπόγεια και αρχίζει να ανασηκώνεται…

Εσείς οι Έλληνες , δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; …(Γιατί σήμερα οι Τούρκοι ψάχνουν στα υπόγεια της Αγίας Σοφίας για το Άγιο Δισκοπότηρο;

 !” Τι  Είπε ο Τούρκος στρατηγός, στον Έλληνα ομόλογό του;Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ;

Καθώς γράφουμε, ξεπηδά από τα βάθη της μνήμης μας μια ιστορία, που αν δεν είναι αληθινή, τουλάχιστον θα μπορούσα να αποθανατίσει σαν θρύλος.

Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από μια δεκαετία, υπηρετούσαν, απ΄τη μια κι΄από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν την Θράκη μας στα δυο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος στρατηγός.Οι δυο άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύς περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός, είχε σύζυγο Ελληνίδα.

Όταν έφθασε ο καιρός να μετατεθούν για άλλη υπηρεσία, προσκάλεσε ο Τούρκος τον Έλληνα συνάδελφο του.

“Τόσον καιρό”, του είπε, “περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που έχουν οι δυο χώρες μας, μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλά κι΄εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω.”

Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν.Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη.

Κοντα μεσάνυχτα πρέπει να ππλησίασαν στις παρυφες της.

  Ύπνοςβαθύς ειχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κάτοικους της. Ησυχία στους δρόμους γρήγορος ο οδηγός Τούρκος, μπήκε βγήκε από στενά, από περιπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια.

Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά.Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Ελληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί.

Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ’ το μυαλό, πως μπορούσαν να΄ναι και κακές οι προθέσεις του.

Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμενη σιδερένια στενή θύρα. Έβγαλε κλειδί απ’ την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα έγκατα της γης.

Περπάτησαν κι οι δυο, σε διάδρομους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, έτσι στα τυφλά ; Που κατευθύνονταν ; Ανάστροφα στον χρόνο. Σε ποιον χρόνο ;Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό;

Ο Τούρκος ήξερε. Άλλα δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας. Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την περιπλάνηση.

Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα’ χε την ευκαιρία, πότε ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε ; Υπνοβατούσε;

Φτερωμενη η φαντασια του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς. Ένα ηταν σιγουρο: δεν θα ξαναβρισκε ποτε τον δρομο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρις οδηγο.

Είχαν φθάσει στο τέρμα.

Θυρα και παλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαρια σιωπη. Η σιγη της ύστατης ώρας. Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρινιασμα του σκουριασμένου σίδερου. Μισάνοιξε η βαριά θύρα.

Ισχνο φως στο εσωτερικο. Υπερκοσμιο. Μυστηριακο. Υπογειο ; Μπουντρούμι ; Κενοταφιο; Και τοτε, τοτε μονον μιλησε ο Τουρκος : “Εσεις οι Ελληνες, δεν πιστευετε στον θρυλο του Μαρμαρωμενου Βασιλια ; Δεν λετε και ξαναλετε μεταξυ σας, πως βολι εχθρου δεν τον αγγιξε ; Πως τον καταπιε το μανιασμενο πληθος των πορθητω της Πολης ; Αλλα πως τον τραβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κανει Αθάνατο ;

Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ’ τα δάκρυα τα μάτια του. Θαμπώθηκε η όραση του.Έκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκει, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ.

Κι ηταν αυτος, ο τυχερος, που ειχε αξιωθει να το ζησει με τις αισθησεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι.Μίλησε και πάλι ο Τούρκος :“Πριν μερικά χρονιά κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά-σιγα ν’ ανασηκώνεται. Πάμε.”

Ξανακλεισαν τη θύρα. Την ξανακλειδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ’ τα υπόγεια.Ξαναπερασαν την καγκελλενια πορτα. Δεν αφησαν πισω ιχνη απ’ τις πατημασιες τους. Κανεις δεν τους ειχε δει. Μπηκαν στο αυτοκίνητο, πήραν το δρομο του γυρισμού.Σιωπηλοί. Χωρις να ανταλλάξουν κουβέντα. Δεν ειχε ακομη ξημερωσει οταν εφτασαν στον Εβρο. Προτου αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτα. Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαιο.

“Γυριζει πίσω το ποταμι”, μονολόγησε ο Έλληνας  στρατηγός. “Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός”. Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο.

Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν’ αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον στρατηγό, κάτω απο το βλέμμα του Θεού και της Παναγιάς. Κάναμε και μεις τον Σταυρό μας μουρμουρίζοντας “Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ”.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

* Η Λαικη παραδοση λεει για τον Κωνσταντινο Παλαιολογο, στην πραγματικοτητα κανεις Αγιος και κανεις προφητης δεν μιλαει για Κωνσταντινο,ολοι οι προφητες μιλουν για Ιωαννη.

* Ο Ελληνας στρατηγος πεθανε τον Φεβρουαριο του 2001 πληρης ημερων. Εμεις μετα απο επισταμενη ερευνα, αναζητησαμε και βρηκαμε την αδελφη του στρατηγου και μας επιβεβαιωσε οτι η μοναδικη ευκαιρια που ειχε ο αδελφος της ηταν πραγματικοτητα, ειδε με τα ματια του τον Αυτοκρατορα Ιωαννη, γιατι ετσι εγραφε η επιγραφη πανω απο το κεφαλι.

Το κρυφό δωμάτιο από το οποίο σύμφωνα με το θρύλο διέφυγε ο ιερέας μετά λειτουργία της 29ης Μαΐου 1453, κατά την Άλωση της Πόλης και το οποίο  βρίσκεται στις ανεξερεύνητες στοές στα έγκατα της Αγίας Σοφίας, ψάχνουν Τούρκοι αρχαιολόγοι.

Οι έρευνες συνεχίζονται αδιάκοπα από το 2009 όταν για πρώτη φορά μετά από αιώνες πάτησε πόδι ανθρώπου στις μυστικές υπόγειες στοές της Αγιάς Σοφιάς, αλλά μόλις πρόσφατα έγινε γνωστό ότι αναζητούν το δισκοπότηρο του θρύλου.
Τα μέχρι τώρα ευρήματα είναι εντυπωσιακά και έχουν τεράστια αρχαιολογική και ιστορική σημασία ωστόσο ο μεγάλος πόθος των Τούρκων ερευνητών είναι η ανακάλυψη ενός μυστικού δωματίου στο οποίο θρυλείται ότι βρίσκεται φυλαγμένο το δισκοπότηρο της μεγάλης εκκλησίας της Ορθοδοξίας.

Ο Κουτσί Ακιλί, μέλος της ομάδας των ερευνητών, πιστεύει πως σύντομα θα ανακαλύψουν πολύ σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης καθώς και κυβερνητικά έγγραφα της εποχής του Βυζαντίου τα οποία καταγράφουν ακριβή στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής στην Αυτοκρατορία.
«Αυτό το δωμάτιο δεν μπορεί να είναι μακριά, είναι κάπου εκεί. Και όταν ανακαλυφθεί, πολύ πιθανόν μέσα σε αυτό να βρίσκονται πολλά σημαντικά, ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης», λέει ο Κουτσί Ακιλί και υπογραμμίζει ότι το κρυφό δωμάτιο μέσα στις δαιδαλώδεις στοές κάτω από την μεγάλη εκκλησία είναι το πιο σημαντικό απ’όλα. Δεν αποκλείει μάλιστα μέσα σε αυτό το μυστικό δωμάτιο της Αγίας Σοφίας να βρίσκονται ακόμη και επιστημονικές έρευνες που έγιναν τα βυζαντινά χρόνια καταγράφοντας στοιχεία για τον πληθυσμό και τις συνθήκες ζωής του, αλλά και στρατιωτικά μυστικά, όπως η σύνθεση του «υγρού πυρός» που είχε τόσες φορές σώσει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από βαρβάρους εισβολείς.