Του Π. Λιβανίδη
H ανεύρεση μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων ( πετρελαίου και φυσικού αερίου ) στις θάλασσες της Ανατολικής Μεσογείου προσελκύει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και μαζί τις πολιτικές δυνάμεις – κράτη , που χωρίς αίσθηση δικαίου και ηθικών φραγμών, επιδιώκουν τη μέγιστη δυνατή αποκόμιση οικονομικού κέρδους και γεωπολιτικής ισχύος.
Ο Ελλαδικός χώρος και γενικότερα η Ανατολική Μεσόγειος, λόγω της μεγάλης και σημαντικής, γεω- στρατηγικής της αξίας , πάντοτε ήταν μια περιοχή ανταγωνισμού και στρατιωτικών αναμετρήσεων. Τώρα με την ανεύρεση ενός φυσικού πλούτου αξίας πολλών τρις ευρώ η επικινδυνότητα μεγαλώνει , ξυπνά παραδοσιακούς ανταγωνισμούς και ο πυρετός για τον έλεγχο της περιοχής αυξάνει κατακόρυφα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των κοιτασμάτων βρίσκονται σε θαλάσσιες περιοχές , που βάσει του Διεθνούς Δικαίου για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες ( Α.Ο.Ζ. ) , είναι κάτω από την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος και της Κύπρου. Δύο χώρες που η ιμπεριαλιστική Τουρκία με τη λογική του «πλιάτσικου» εδώ και χρόνια θέλει να τους αφαίρεσει εδαφικές περιοχές. Δεν μπορεί να δεχθεί ότι αυτές οι χώρες θα πλουτίσουν και θα ισχυροποιηθούν διεθνώς ως κράτη παραγωγής ενέργειας.
Δείτεκαι αυτά
H Τουρκία σαν έθνος παραδοσιακά κατακτητικό, χωρίς να την ενδιαφέρει το δίκαιο , θέλει να αρπάξει για μια ακόμη φορά τον πλούτο των Ελλήνων. Θέλει να αναδειχθεί ως η περιφερειακή υπερδύναμη που της αξίζει να ηγηθεί στον Μουσουλμανικό κόσμο της Ανατολικής Μεσογείου.
Για την Τουρκία ο Ελληνικός και Κυπριακός ορυκτός πλούτος δεν είναι μόνο επιδίωξη αρπαγής μεγάλου πλούτου , είναι η ταυτόχρονη επιδιωκώμενη επιβολή της ως περιφερειακή δύναμη και η ανάδειξη της ως ηγέτιδα χώρα στον Μουσουλμανικό κόσμο της Ανατολικής Μεσογείου.
Σε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό οικονομικών , πολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων δεν γίνεται να μην ανακατευθούν και οι Μεγάλες Δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ο ναυτικός συνωστισμός πολεμικών πλοίων , καθώς και η διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων , στις περιοχές των θαλάσσιων γεωτρήσεων.
Η προκλητικότητα της Τουρκίας 
Η Τουρκία θα αυξάνει καθημερινά την προκλητικότητα της , ενάντια της Ελλάδος και της Κύπρου προκειμένου να επιβάλει τις θελήσεις της ακόμη και κατά παράβαση των κανόνων του Διεθνούς Δίκαιου – ή απλά με το « έτσι θέλω» του « Νεοθωμανισμού ». Ενός «Νεοθωμανισμού » που εμπνευστής του είναι ο σημερινός πρωθυπουργός της Νταβούτογλου και κύριος υποστηρικτής του ο πρώην πρωθυπουργός και νυν πρόεδρος του Τουρκικού κράτους Ερντογάν.
Ο στρατηγικός τους σχεδιασμός είναι η Τουρκία να αποκτήσει μέρος της ισχύος της πάλαι ποτέ Μεγάλης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας των Οσμανλιδών ή Οθωμανών. Του Μουσουλμανικού Χαλιφάτου που ίδρυσε ο Σουλτάνος Οσμάν Α΄ ( 1258 – 1326 ) και υποσκέλισε τα άλλα χαλιφάτα επιβάλλοντας το Ισλάμ και τους νόμους του σε μια τεράστια περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μιας Ισλαμικής Αυτοκρατορίας που κατέρρευσε στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετεξελίχτηκε στο καθεστώς της σημερινής Τουρκίας από τον σφαγέα των άλλων εθνοτήτων, τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Παλιά της τέχνη κόσκινο
Οι Σελτζούκοι – Τούρκοι, έχουν στην παράδοση τους τον πλουτισμό από τις αρπαγές περιουσιών λαών που κατακτούν δια της βίας. Ο απόγονος τους η σημερινή Τουρκία έδειξε επανειλημμένα τις κατακτητικές και επεκτατικές της διαθέσεις εις βάρος του Ελληνισμού και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος αλλά του Κυπριακού κράτους μόνο και μόνο για γεωπολιτικούς λόγους.
Τώρα που επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη ενός τεράστιου ορυκτού πλούτου πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ελληνική και στην Κυπριακή θαλάσσια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ( Α.Ο.Ζ. ) θα καθίσει φρόνιμα υπακούοντας στη νομιμότητα;
Θα κάνει τα πάντα και κάνει τα πάντα προκειμένου να γίνει συνδιαχειριστής και να κάνει για άλλη μια φορά πλιάτσικο ως σύγχρονος κατακτητής του Ελληνικού λαού. Πιθανόν δεν θα διστάσει να φτάσει μέχρι και ενός θερμού επεισοδίου προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς της. Η σημερινή ηγεσία της Τουρκίας ονειρεύεται να θέσει υπό την κυριαρχία της τις περιοχές της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να ηγηθεί όλου του μουσουλμανικού κόσμου ως μια Ισλαμική Αυτοκρατορία των ημερών μας.
Οι Αραβικές Ενώσεις
Η ένωση όλου του Αραβικού και Ισλαμικού κόσμου είναι ένα όνειρο των Μουσουλμανικών κρατών της Μέσης Ανατολής από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου , που έγιναν αντιληπτές οι μεθοδεύσεις για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. 
Άλλοτε ως μια ευρείας σημασίας ένωση, όπως αυτή του « Αραβικού Σύνδεσμου » , που ιδρύθηκε στις 22 Μαρτίου του 1945 στο Κάϊρο , με προτροπή του τότε Βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ και σήμερα αριθμεί 22 κράτη και άλλοτε με προσπάθειες για πιο ουσιαστικές ενώσεις των Αραβικών κρατών.
Για τη συγχώνευση με πολιτικό χαρακτήρα των Αραβικών κρατών μεταξύ τους , προκειμένου να αποκτήσουν μεγαλύτερη ισχύ και πολιτικό επηρεασμό έγιναν οι ακόλουθες προσπάθειες που όμως όλες απέτυχαν :
- Η « Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία» , ιδρύεται την 1η Φεβρουαρίου 1958 με πρωτοστάτη τον εθνικιστή πρόεδρο της Αιγύπτου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ , με τη συνένωση της Αιγύπτου και της Συρίας , που θα διαλυθεί όμως το 1961.
- Η « Νέα Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία » , στις 17 Απριλίου 1963
από την Αίγυπτο , τη Συρία και το Ιράν
- Η « Ένωση Αραβικών Δημοκρατιών » , την 1η Ιανουαρίου 1972 με συμμετοχή της Αιγύπτου υπό τον Σαντάντ , της Λιβύης υπό τον Καντάφι και της Συρίας. Είχε προηγηθεί δημοψήφισμα για τη συνενώση σε κάθε χώρα ξεχωριστά.
- Η « Ισλαμική Αραβική Δημοκρατία » , στις 2 Σεπτεμβρίου 1974 με την ένωση Λιβύης και Τυνησίας που θα ανακοινωθεί αλλά δεν θα πραγματοποιηθεί.
- Το « Ενοποιημένο Κράτος » , στις 11 Σεπτεμβρίου 1980 με τη Συρία και τη Λιβύη , που καλούν κι άλλες αραβικές χώρες να ενωθούν μαζί τους
Τα Αραβικά κράτη μπορεί να απέτυχαν μέχρι σήμερα μια πολιτικού χαρακτήρα συνένωση, προκειμένου να αποκτήσουν μεγαλύτερη ισχύ , αλλά πέτυχαν τη διατήρηση και λειτουργία του « Αραβικού Συνδέσμου » , καθώς και την ίδρυση ( 14 Σεπτεμβρίου 1960 ) και λειτουργία ενός πολύ ισχυρού διεθνούς οργανισμού του ΟΠΕΚ ( Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Κρατών ) , που ήταν δημιουργία του Σάχη της Περσίας. Είναι δύο πολύ ισχυρές διεθνείς ενώσεις στις οποίες η Τουρκία δεν είναι μέλος.
Για την πολιτικού και εθνικιστικού χαρακτήρα συνένωση του Αραβικού κόσμου μεταπολεμικά , ο μεγάλος πρωτεργάτης είναι η Αίγυπτος , που πολύ πιο εύκολα μπορεί να γίνει αποδεκτή στις χώρες της Μέσης Ανατολής , που είχαν δεινοπαθήσει – αν και ομόθρησκοι ( Μουσουλμάνοι Σουνίτες ) – από την Οθωμανική – Τουρκική κατοχή μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Τουρκικός « Νέο-Οθωμανισμός »
Η Τουρκία σήμερα με τον μεγαλοιδεατισμό του Νταβούτογλου και του Ερντογάν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου « Νέο-Οθωμανισμού », επιδιώκει μια ένωση κρατών που θα έχει όμως θρησκευτικό χαρακτήρα υπό την δική της ηγεσία.
Άλλωστε και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι μετά τον Σελίμ Α΄ ( 1470-1520 ), έφεραν τον τίτλο του « Χαλίφη » δηλαδή του διαδόχου του Μωάμεθ , λόγω
« επικυρίαρχης διαδοχής». Γι’ αυτό επιδιώκει φιλικές σχέσεις με τα εμιράτα της Αραβικής χερσονήσου που χρηματοδοτούν τον ισλαμικό επεκτατισμό , προσπαθεί να φανεί υπερασπιστής των Παλαιστίνιων , παίρνει το μέρος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο , υπονομεύει το καθεστώς του Άσαντ στη Συρία και φλερτάρει με τους αιμοχαρείς οραματιστές του «Ισλαμικού Χαλιφάτου ».
Η Τουρκία ταυτόχρονα επιζητά διέξοδο για τα μεγάλα εσωτερικά της προβλήματα μέσω τη δημιουργία εθνικών επιτυχιών εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος και της Κύπρου. Η ανεύρεση μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στις θαλάσσιες περιοχές που ανήκουν στην Ελλάδα και την Κύπρο θα επιταχύνει τις εξελίξεις αυξάνοντας τις τουρκικές προκλήσεις μέχρι του σημείου δημιουργίας θερμού επεισοδίου και τοπικής σύρραξης.
Η Μεσόγειος φλέγεται από τις ανακατατάξεις στον Μουσουλμανικό κόσμο και η Ελλάδα βρίσκεται στο στόχαστρο της Τουρκίας.
Το θέμα είναι κατά πόσο οι σημερινοί Έλληνες και η σημερινή πολιτική ηγεσία του Ελληνικού κράτους θα θελήσουν να φανούν αντάξιοι της εθνικής τους ιστορίας.
