Γράφει ο Ιωάννης Ξηρός *
Ένα ατομικό ταξίδι στις Ηνωμ.Πολιτείες Αμερικής πλήρες δραστηριοτήτων πραγματοποίησε από 10 μέχρι 21 Απρ. 2017 ο γράφων, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών, του ΣΠΟΡΤ Τρικάλων και του Συλλόγου Δρομέων Τρικάλων, ταξιδευτής του κόσμου ,Ταξίαρχος Ιωάννης Ξηρός !
Το ταξίδι διοργανώθηκε από το εξαιρετικό ταξιδιωτικό Γραφείο Sunflight Θεσσαλονίκης, το οποίο ο γράφων ευχαριστεί για την οργανωτικότητα και για την εξυπηρετικότητά του.
Την 11 Απριλίου αφιέρωσε ο γράφων στην μεγάλη πρωτεύουσα Ουάσιγκτον, η οποία έγινε πρωτεύουσα με απόφαση του πρώτου Προέδρου Γεωργίου Ουάσιγκτον, ενώ για τα πρώτα μετα-επαναστατικά χρόνια προσωρινή πρωτεύουσα ήταν η Φιλαδέλφεια.Πρωτεύουσα ανακηρύχθηκε το 1790, ανήκει στην δικαιοδοσία της αμερικανικής Γερουσίας και επομένως δεν ανήκει σε κάποια Πολιτεία.Πασίγνωστος είναι ο ποταμός Πότομακ, ο οποίος αγκαλάζει την πόλη.
Δείτεκαι αυτά
Η Ουάσιγκτον βρίθει μνημείων, τα οποία μαρτυρούν όλη την Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών από την Επανάσταση του 1776 μέχρι σήμερα. Οι Αμερικανοί έχουν αφιερώσει μνημεία για όλους τους μεγάλους Προέδρους, τον Ουάσιγκτον με τον μεγάλο Οβελίσκο, τον Λίνκολν με το ομώνυμο μνημείο του, τον Ρούζβελτ, τον Κένεντυ, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κ.α. Στο στρατιωτικό κοιμητήριο του Αρλιγκτον αναπαύονται Αμερικανοί πεσόντες υπέρ πατρίδος, ενώ υπάρχουν και μνημεία για όλους τους μεγάλους πολέμους της Αμερικής, του Α’ και Β’ Παγκοσμίους, της Κορέας και του Βιετνάμ.
Στην Ουάσιγκτον υπάρχει η πολιτική ηγεσία της χώρας, το Καπιτώλιο (Βουλή και Γερουσία) και ο Λευκός Οίκος, κατοικία της προεδρικής οικογένειας. Εκεί λαμβάνονται αποφάσεις αφορώσες όχι μόνον το κράτος, αλλά και όλον τον κόσμο.
Είναι αρχοντική πόλη στην οποία δεν επιτρέπεται ανέγερση ουρανοξυστών , ωραιότατη και ο πρώτος Πρόεδρος φρόντισε να την πολεοδομήσει σύμφωνα με το πολεοδομικό σύστημα του αρχαίου Ιππόδαμου (μεγάλες λεωφόροι και χωριστά τα δημόσια κτίρια από την αγορά και τις άλλες κατωκημένες περιοχές).
Πολλά από τα παλαιά κτίριά της , όπως το παλαιό Ταχυδρομείο (σήμερα ξενοδοχείο του προέδρου Τραμπ) κτίστηκαν με πέτρα πάνω στην πέτρα από Έλληνες και Ιταλούς τεχνίτες, η τέχνη των οποίων έχει προ πολλού εκλείψει, πράγμα που στενοχωρεί ακόμη τους παλαιότερους Αμερικανούς.
Η Νέα Υόρκη, τεράστια μητρόπολη του κόσμου ό’τι και να πει κανείς γι’αυτή την πόλη είναι λίγο,αυτή η πόλη έχει δικό της χαρακτήρα και είναι από μόνη της μια αρχιτεκτονική πρόταση. Οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν άποικοι Αγγλοι και ακολούθησαν Ολλανδοί, οι οποίοι ονόμασαν την περιοχή τους Χάρλεμ. Είναι η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ και στην οποία ακούγονται όλες οι γλώσσες του κόσμου.
Η ανθρωπότης είχε και στο παρελθόν διεθνείς μητροπόλεις,την Αλεξάνδρεια, την Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, το Λονδίνο, καμία όμως δεν έφθασε ποτέ την πληρότητα της Νέας Υόρκης, της πόλης με το ανοικτό πνεύμα που έρχεται από τον ωκεανό και διαχέεται σ’όλον τον Νέο Κόσμο. Το Άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι
που κρατά τον πυρσό της Γνώσης και της Ελευθερίας στο ένα χέρι και την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στο άλλο, άγαλμα γυναίκας με την μορφή του θεού Απόλλωνα που φορά τον Ηλιο επί κεφαλής (ο κατασκευαστής Α’ι’φελ πήρε την μορφή αυτή από το Μουσείο της Κορίνθου), δώρο των Γάλλων προς τους Αμερικανούς, υποδέχεται κάθε ξένο που αφήνει τον Παλαιό Κόσμο και επιθυμεί να συνδημιουργήσει με άλλους τον Νέο.
Η Νέα Υόρκη, οικονομική πρωτεύουσα της Αμερικής, διαθέτει πολλά επιβλητικά κτίρια και πλατείες, το Empire State Building, τον Πύτγο Κρά’ι’σλερ, τον Πύργο Ροκφέλερ, το Central Parc και την Τimes Square και εσχάτως έγινε διάσημος ο επί της περίφημης 5ης Λεωφόρου ευρισκόμενος Πύργος Τραμπ.
Αυτά όμως που κάνουν σπουδαία την πόλη είναι κυρίως τα μουσεία της, το Μουσείο Ιστορίας της Αμερικής, το Μουσείο Ιστορίας των Ινδιάνων και κυρίως το Μητροπολιτικό Μουσείο στο οποίο περιέχεται η κουλτούρα και ο πολιτισμός των λαών όλου του κόσμου.Ομως,όπως όλοι οι πολιτισμένοι λαοί αναγνωρίζουν,οι Αμερικανοί επίσης αναγνωρίζουν ποιος πολιτισμός είχε την ύψιστη ανωτερότητα.
Το άγαλμα της Αθηνάς της Περγάμου στέκεται στην είσοδο του Μουσείου και για χρόνια αντικρύζει τον απέναντι αυτής καθήμενο Φαραώ Ραμσή τον Μέγα της Αιγύπτου. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός έχει αιωνίως την τιμητική του στο μεγαλύτερο μουσείο του πλανήτη και συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων των επισκεπτών.
Ο γράφων δεν θεωρεί αρκετές τις δυο ημέρες που αφιέρωσε στην Νέα Υόρκη στην οποία οφείλει και άλλη επίσκεψη. Θεώρησε όμως θεμελιώδη υποχρέωσή του να αποτίσει φόρο τιμής στο Ground Zero (Σημείο Μηδέν), το σημείο της πτώσης των Δίδυμων Πύργων την 9η Σεπτεμβρίου 2001, την ημέρα που η ισλαμική βαρβαρότης επετέθη στον Δυτικό Πολιτισμό και τον Χριστιανισμό.
Την 16 Απριλίου πτήση 6 ωρών για το Φοίνιξ της Αριζόνα, την χώρα των βράχων, των κάκτων της ημιερήμου και των κροταλιών.Το Φοίνιξ φαντάζει ως μωσα’ι’κό από ψηλά με τους μεγάλους δρόμους να περιστρέφονται γύρω και εντός της πόλης, η οποία, πνιγμένη στο πράσινο διαθέτει πολλές μονοκατοικίες με κήπους και πισίνες, θέαμα υπέροχο.
Η διαδρομή από το Φοίνιξ μέχρι το Φλάγκσταφ(υψόμετρο περίπου 1.900μ.) είναι γεμάτη από χαρακτηριστικούς μεγάλους κάκτους και δενδρώδεις εκτάσεις, εντός των οποίων ζουν άλκες, τα μεγαλόσωμα ελάφια της Β.Αμερικής(είδαμε ένα στον δρόμο μας).
Οσοι επιθυμούν να επισκεφθούν το Γκραν Κάνυον από την νότια πλευρά πρέπει να περάσουν από το Φλάγκσταφ και να ξεκινήσουν την διαδρομή από εκεί οδικώς.Στο τέλος της οδικής διαδρομής ο επισκέπτης ευρίσκεται ενώπιον ενός από τα επιβλητικότερα θεάματα του κόσμου.
Το διάσημο και τεράστιο φαράγγι Γκραν Κάνυον απλώνεται μπροστά του, βράχοι μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων και ύψους άνω των 1.000 μέτρων, σμιλευμένων από εκατομμυρίων ετών από ποταμούς και κυρίως από τον Κολοράντο που έρχεται από τα βόρεια, βράχοι κόκκινοι με διαζώματα υπόλευκου χρώματοςμε αρκετή βλάστηση στις πλαγιές και στις κοιλάδες που δημιουργούν τα ανοίγματα των βράχων.
Ο γράφων επέλεξε την 14 Απριλίου την διαδρομή Bright Angel(Φωτεινός Αγγελος), κατηφορική και μετά τον τερματισμό ανηφορικήξεκινώντας από τα 2.085μ. μέχρι τα 1.189μ. με έναρξη πορείας την 10.00π.μ. και τερματισμό στην άνοδο την 15.50μ.μ.
Στην πορεία συναντούμε το Ιndian Garden με την τελευταία πηγή και ο τερματισμός είναι στα 1.180μ. στην θέση Point Plateau, όπου στο βάθος του φαραγγιού φαίνεται ο μέγας και υπέροχος ποταμός Κολοράντο.
Η δυσκολία του Φωτεινού Αγγέλου ευρίσκεται στην ανάβαση υψομετρικής διαφοράς άνω των 800 μέτρωνμε θερμοκρασία άνω των 30ο Κελσίου(το θέρος ξεπερνά τους 40). Παρ’όλα αυτά η εμπειρία του Γκραν Κάνυον είναι επαρκής αποζημίωση για κάθε ταλαιπωρία. Εντύπωση επίσης προκάλεσε στον γράφοντα το μέγα πλήθος των πεζοπόρων Αμερικανών στο Γκραν Κάνυον, πράγμα που στην Ελλάδα δεν συναντά κανείς ούτε στον Ολυμπο.
Την 15 Απριλίου ο γράφων είχε μια από τις ωραιότερες εκπλήξεις της εκδρομής. Επίσκεψη με λεωφορείο στην κωμόπολη Σεντόνα(Sedona) δυτικά του Φλάγκσταφ, όπου ο επισκέπτης αντικρύζει ένα γεωλογικό φαινόμενο που μόνο στην Αριζόνα και στην γειτονική Γιούτα υπάρχει.
Η Σεντόνα ευρίσκεται επί της οροσειράς Rocky Mountains(Βραχώδη Όρη), η οποία διασχίζει όλη την Βόρειο Αμερική. Τα βουνά της Αριζόνα και της Γιούτα όμως έχουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και εικόνα. Αποτελούνται από ένα ηφαιστειακό πέτρωμα ονόματι ρυολίτης, το οποίο από την διάβρωση της εποχής των παγετώνων σχηματίζει τεράστιους κόκκινους κάθετους βράχους από πετρώδη άμμο, οι οποίοι στις κορυφές τους, αλλά και παραπλεύρως αυτών έχουν άλλους βράχους σχήματος στήλης που θυμίζουν τεραστίας κλίμακας σταλαγμίτες.
Η ανάβασή των είναι υπόθεση ικανότατων αναρριχητών. Ο γράφων επέλεξε να κάνει την διαδρομή του Cathedral Rock με scrample climping(αναρρίχηση μικρής δυσκολίας χωρίς τεχνικά μέσα) μέχρι του σημείου που ο βράχος γινόταν κάθετος και η διαδρομή τελείωνε από ώρα 11.00 έως 12.30π.μ.,αφού πρώτα είχε βαδίσει αρκετά χιλιόμετρα υπό αλύπητο ήλιο.
Στην Σεντόνα και στην Γιούτα γυρίστηκαν πάμπολλες ταινίες γουέστερν, οι σπουδαιότερες με τον αξέχαστο Τζων Γουέ’ι’ν. Στην Αριζόνα και στην Γιούτα έζησαν οι Ινδιάνοι Ναβάχο, οι μόνοι Ερυθρόδερμοι που ανέπτυξαν στοιχειώδη αρχιτεκτονική με λίθινες κατοικίες και ζωγράφισαν βραχογραφίες.
Αφησα την Αριζόνα την 16 Απριλίου, ημέρα Πάσχα, πλήρης εμπειριών και αισθημάτων αγάπης γι’αυτήν την Πολιτεία των ΗΠΑ, η οποία δεν έχει πολλές καλλιέργειες(πολύ μέρος είναι ημιέρημος) και κυρίως στηρίζεται στον τουρισμό.
Το ταξίδι συνεχίστηκε στην Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στην πόλη Φρέσνο, η οποία ευρίσκεται στα κεντροδυτικά της Πολιτείας. Σκοπός του γράφοντος ήταν η επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Yosemity(Γιοσέμιτυ) και η ανάβαση σε μια κορυφή της Sierra Nevada(Σιέρρα Νεβάδα), οροσειρά που διατρέχει την Καλιφόρνια και διασχίζει το Γιοσέμιτυ.
Η 17 Απριλίου στην περιοχή Φρέσνο ήταν βροχερή και ομιχλώδης. Μετά από λίγες ώρες διαδρομής με αυτοκίνητο ο γράφων και ο οδηγός του εισήλθαμε στο Γιοσέμιτυ. Το υπέροχο αυτό μέρος αποτελείται κυρίως από πευκοειδή και είδη κέδρων και οξυάς, διαφορετικών σε μέγεθος από τα ελληνικά αντίστοιχα.
Δυστυχώς 4 χρόνια ξηρασίας κατέστρεψαν 60.000.000 δένδρα, τα οποία οι Αρχές προσπαθούν να απομακρύνουν και να τα αξιοποιήσουν με άλλον τρόπο. Αυτό που κάνει το Γιοσέμιτυ μέρος ανυπέρβλητου φυσικού κάλλους είναι οι ορεινοί σχηματισμοί του. Βράχοι ασβεστολιθικοί τεραστίων διαστάσεων υψώνονται σε τεράστιους όγκους και ύψη και ανάμεσά τους σχηματίζονται καταρράκτες, ένας εκ των οποίων, ο Yosemity Falls είναι ο 4ος ψηλότερος στον κόσμο.
Στο βάθος της κοιλάδας κυλάει τα νερά του ο ποταμός Μerced(Mερσέδ που στα ισπανικά σημαίνει έλεος, εξ’ου και Mercedes, η γυναίκα του ελέους). Η Σιέρρα Νεβάδα στο Γιοσέμιτυ υψώνει διάσημες κορυφές, όπως το Σεντινέλ, το Χαλφ Ντομ και το Ελ Καπιτάν, ύψους όχι άνω των 2.700μ., πλην επιβλητικών και αναρριχητικών, είναι ο παράδεισος των αναρριχητών.
Ο γράφων επέλεξε την βροχερή εκείνη ημέρα την μόνη διαδρομή που μπορούσε να κάνει, αυτή των Four Miles Trail, η οποία καταλήγει στην κορυφή Glacier Point. Εκκίνησα πορεία την 11.20π.μ. και από υψόμετρο 1.200μ. Πλην όμως ο γράφων, όπως και άλλοι ορειβάτες εκείνης της ημέραςστα 1.950μ. και ώρα 12.50μ.μ. και κοντά στην προκορφή Μedan Point είχαμε μια άκρως δυσάρεστη έκπληξη.
Μια μπάρα τοποθετημένη από τις Αρχές του Πάρκου μας απαγόρευε την άνοδο προς Γκλάσιερ Πό’ι’ντ λόγω κατολισθήσεων βράχων(αυτό όντως ήταν εμφανές) και εξαιρετικής επικινδυνότητος. Κατόπιν αυτού επιστρέψαμε όλοι στην βάση και το μόνο που μας απέμεινε να κάνουμε την διαδρομή μέχρι την βάση του καταρράκτη Γιοσέμιτυ(θέαμα εντυπωσιακότατο) και κατόπιν να επιστρέψει ο καθένας στην βάση του.
Την 18 Απριλίου διαδρομή 5 ωρών με λεωφορείο από Φρέσνο μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Ο γράφων κατ’αυτήν είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει την ύπαιθρο της Καλιφόρνια, καταπράσινη και γεμάτη με ανεμογεννήτριες και δενδρώδεις καλλιέργειες, κυρίως αμπέλους και εσπεριδοειδή. Τα χωριά και οι κωμοπόλεις είναι χαρακτηριστικές της αμερικανικής υπαίθρου με οικίες ισόγειες και όχι μεγάλου μεγέθους και με κτίρια τύπου πολυκατοικιών, πόλεις γεμάτες πράσινο με άνετους δρόμους και πεζοδρόμια.
Το Σαν Φρανσίσκο όμως είναι κάτι άλλο. Ξεκίνησε το 1774 ως ισπανικό οχυρό του Ειρηνικού, εξ’ου και το ισπανικό όνομά του. Ομολογουμένως η ομορφιά και η αριστοκρατική αρχιτεκτονική αυτής της μεγαλούπολης της Δύσης, όπως και η κουλτούρα της δεν συγκρίνεται με αυτές των άλλων αμερικανικών μεγαλουπόλεων.
Το Σαν Φρανσίσκο έχει έχει την φήμη της πλέον πνευματικά καλλιεργημένης πόλης της Αμερικής μαζί με την Βοστώνη και την Ουάσιγκτον, όπως από προσωπική πείρα βεβαιώνει ο γράφων. Το κατατεθέν παγκοσμίως σήμα της πόλης είναι η Golden Gate Bridge, η διάσημη Γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο, μήκους 2.330μ., κατασκευής 1937, η μεγαλύτερη γέφυρα του κόσμου, η οποία έχει από την μια της πλευρά τον Ειρηνικό Ωκεανό και από την άλλη τον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο στο μέσον του οποίου ευρίσκεται η νήσος Αλκατράζ με τις γνωστές πρώην φυλακές.
Το Σαν Φρανσίσκο όμως διαθέτει και το περίφημο Μουσείο Καλών Τεχνών, την Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνια, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης, θέατρα, κ.α.
Το ταξίδι τελείωσε την 21 Απρ. με την επιστροφή στην Ελλάδα μέσω Λονδίνου. Ο γράφων εκφράζει την εκτίμησή του και τις ευχαριστίες του στους Αμερικανούς για την φιλικότητα, την εξυπηρετικότητα και την απαράμιλλη ευγένειά τους.
Οι Αμερικανοί διέγραψαν μεγάλη πορεία από το 1600, οπότε άρχισαν δειλά-δειλά να μεταναστεύουν στην Β.Αμερική άποικοι Αγγλοι, Ιρλανδοί, Ολλανδοί και Γάλλοι. Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ισπανία μετά το 1700 προσπαθούσαν να επεκταθούν στην Βόρειο Αμερική.
Το 1754 ξεσπά γαλλο-βρετανικός πόλεμος με φυλές Ερυθροδέρμων να συμμαχούν και με τις δυο πλευρές. Η Βρετανία κατάφερε να περιορίσει τους Γάλλους στο Κεμπέκ, πλην όμως ο έλεγχος των περιοχών απαιτούσε την παρουσία ισχυρού στρατού. Για την συντήρηση αυτού του στρατού ο βασιλεύς Γεώργιος Β’ επέβαλε στους μέχρι τότε πιστούς σ’αυτόν αποίκους βαρύτατους φόρους, καθιστώντας στην πραγματικότητα τον βρετανικό στρατό αυτόν στρατό κατοχής.
Αποτέλεσμα, το 1776 ξεσπά η Αμερικανική Επανάσταση, η οποία με την βοήθεια του γαλλικού στόλου κατάφερε να επιβληθεί και ουσιαστικά τότε δημιουργήθηκε στα ανατολικά της ηπείρου ένα νέο έθνος, το αμερικανικό.
Το 1803 ο Πρόεδρος Τζέφερσον αγοράζει την Λου’ι’ζιάνα από τον Γάλλο Αυτοκράτορα Μεγ.Ναπολέοντα, ο οποίος χρειαζόταν χρήματα για τους πολέμους του. Το 1847 εκδιώκουν τους Ισπανούς από την Φλόριδα και το 1854-59 αποσπούν από το Μεξικό την Καλιφόρνια, Αριζόνα, Τέξας, Αλαμπάμα και Νέο Μεξικό υπό τον Πρόεδρο Πολκ, κλασικό δείγμα αμερικανικού ιμπεριαλισμού(παρ’όλα αυτά οι σημερινοί κάτοικοι των περιοχών αυτών, αγγλόφωνοι και ισπανόφωνοι δεν θα άλλαζαν με τίποτε στον κόσμο τις Ηνωμένες Πολιτείες με το Μεξικό).
Οι μαύροι σκλάβοι είχαν ήδη απελευθερωθεί στον βιομηχανικό και φιλελεύθερο Βορρά, πλην όμως οι νότιες Πολιτείες διατηρούσαν την δουλεία για τις φυτείες που αποτελούσαν την βάση της οικονομίας τους και παρουσίαζαν τάσεις αποκοπής. Ο Πρόεδρος Λίνκολν προκαλεί εμφύλιο πόλεμο από το 1860 έως το 1865, νικά τον Νότο, ενοποιεί την χώρα και απελευθερώνει τους σκλάβους, οι οποίοι όμως έπρεπε να περιμένουν άλλα 100 χρόνια και να κάνουν δικούς τους αγώνες για να αποκτήσουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Ενωμένη πλέον η Αμερική μπόρεσε επιτέλους να ξεχυθεί στα δυτικά. Μέχρι το 1875 με τα χωριά τους καμένα και τους περισσότερους βίσωνες εξοντωμένους οι τελευταίοι ηρω’ι’κοί Ερυθρόδερμοι των κεντροδυτικών περιοχών παραδόθηκαν και η η κουλτούρα των Μεγάλων Πεδιάδων χάθηκε για πάντα.
Είναι αλήθεια οτι η συμπεριφορά των Αμερικανών προς την φυλή των Ερυθροδέρμων δεν μπορεί να θεωρηθεί ως λαμπρό σημείο της Ιστορίας τους, διότι ήταν πράγματι σκληροί. Δεν υπήρχε όμως άλλη λύση, δεδομένης της απροθυμίας και ίσως και αδυναμίας των λεγομένων Ινδιάνων να αφομοιωθούν. Αυτή η επέκταση δεν μπορούσε να ήταν ειρηνική και πάντα στην Ιστορία αυτό γίνεται. Μήπως και οι ημέτεροι Δωριείς ήταν ηπιότεροι
απέναντι στους Πελασγούς ή οι Αχαιοί απέναντι στους Τρώες;
Ήταν βέβαια αδύνατον για το ρωμαλέο νέο έθνος να αφήσουν τεράστιες γόνιμες περιοχές σε ημιαγρίους. Οι Ερυθρόδερμοι αντιστάθηκαν ηρω’ι’κά, πλην όμως η ήττα τους μπορεί να θεωρηθεί ως νίκη του πολιτισμού, διότι έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο ισχυρό κράτος με δυτική χριστιανική κουλτούρα και πολιτισμό, πράγμα που αποτελεί κέρδος για τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Οι τελευταίοι πόλεμοι των Αμερικανών επί αμερικανικής ηπείρου ήταν μεταξύ 1880-1900 για την υποταγή των Ερυθροδέρμων των νοτίων περιοχών μετά την εκδίωξη των Μεξικανών (πράγμα που ενέπνευσε τους δημιουργούς των γουέστερν) και εναντίον των Ισπανών το 1898 στην επαναστατημένη Κούβα, η οποία ως αντάλλαγμα για την βοήθεια έδωσε στις Η.Π.Α. την βάση του Γκουαντάναμο.
Γενικά οι Η.Π.Α. βοήθησαν όλα τα αμερικανικά έθνη να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους στα πλαίσια του Δόγματος Μονρόε περί απαγόρευσης στις ευρωπα’ι’κές Δυνάμεις να αναμειγνύονται στα εσωτερικά των τριων Αμερικών(βόρειας,κεντρικής και νότιας), άλλως θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις Η.Π.Α.Το Δόγμα ισχύει ακόμη.
Επιτέλους μετά από 400 χρόνια αγώνων εναντίον Ευρωπαίων,Ερυθροδέρμων, εναντίον του εαυτού τους, ακόμη και εναντίον των ιδίων των στοιχείων της φύσεως η Αμερική ολοκλήρωσε την εθνική της ενότητα και συνείδηση. Με αυτήν την εθνική συνείδηση η Αμερική πολέμησε στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους και στον Ψυχρό Πόλεμο (των πολέμων της Κορέας και του Βιετνάμ συμπεριλαμβανομένων) και απήλλαξε την ανθρωπότητα από την τυραννία όλων των αποχρώσεων, πράγμα για το οποίο εμείς ειδικά οι Ευρωπαίοι θα τους οφείλουμε αιώνιο ευγνωμοσύνη.
Το κλειδί της επιτυχίας των Αμερικανών ο γράφων το ηύρε γραμμένο σ’ένα μνημείο της Ουάσιγκτον.”Εμείς οι Αμερικανοί το δύσκολο το επιλύουμε γρήγορα, για το αδύνατο χρειαζόμαστε λίγο ακόμη χρόνο”.
Αυτή η ακαταδάμαστη δύναμη θελήσεως που δάμασε ευρωπα’ι’κούς στρατούς και στοιχεία της άγριας φύσεως μαζί με την αρχή της αξιοκρατίας(στην Αμερική πάντα ο καλύτερος παίρνει την δουλειά) εξηγούν την επιτυχία τους. Αρκεί να θυμηθείτε οτι ο νυν Πρόεδρος Τραμπ απείλησε να απολύσει τους γιούς του από τις επιχειρήσεις του εάν δεν τα καταφέρουν. Είναι σίγουρο οτι το εννοεί.
Αρκετοί ανενημέρωτοι ακόμη και ανόητοι Ελληνες έχουν αρνητικά αισθήματα έναντι της Αμερικής παρασυρόμενοι από την προπαγάνδα κάποιων πολιτικών ή από καθαρή άγνοια ή από φθόνο. Η αλήθεια όμως είναι, όπως όλοι οι μορφωμένοι Αμερικανοί παραδέχονται, οτι ο αμερικανικός πολιτισμός στηρίζεται στην Αρχαία Ελλάδα και στον αγγλικό κοινοβουλευτισμό.
Αλήθεια επίσης είναι οτι η Αμερική ήταν πάντα στο πλευρό μας στις δύσκολες στιγμές μας, ας μην ξεχνούμε οτι ο Πρόεδρος Μονρόε το 1821 πρώτος αυτός μαζί με την Α’ι’τή αναγνώρισαν την Ελληνική Επανάσταση ως Κράτος.
Ακόμη και για την δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία οι μισούντες την Αμερική δεν παρουσίασαν ποτέ ούτε την παραμικρή απόδειξη εμπλοκής της(πολύ φυσικό, αφού δεν υπάρχει).
Επειδή όμως αυτά εκφεύγουν των πλαισίων ενός ταξιδιωτικού άρθρου, ο γράφων περιορίζεται στα προεκτεθέντα για την αμερικανική του περιπέτεια και την εν συνόψει Ιστορία αυτού του μεγάλου έθνους και εύχομαι τα δυο έθνη μας να συνδέονται πάντα με ειλικρινή φιλία.
*Ο Ιωάννης Ξηρός είναι Ταξίαρχος του Στρατού ε.α
