Δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία ο Έλληνας Ταξίαρχος ε.α Ιωάννης Ξηρός και ταξιδευτής του Κόσμου ,να υψώνει την Ελληνική Σημαία ,παντού όπου και αν ταξιδεύει στα σπανιότερα μέρη του Κόσμου !
Το σακίδιο μου μπορεί να το ξεχάσω ,την Σημαία μας όμως Ποτέ …Αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος σε όσους ακόμη αναρωτιούνται …
Η Διάσχιση της Κορσικής πετρόεσσας
Γράφει ο Ιωάννης Ξηρός ,Ταξίαρχος ε.α & Ταξιδευτής του Κόσμου
Η πετρόεσσα Κορσική, το μοναδικό νησί της Γαλλίας στην Μεσόγειο. Ας μου συγχωρήσουν τον νεολογισμό οι αναγνώστες, αλλά αν Όμηρος την επισκεπτόταν σίγουρα έτσι θα ονόμαζε αυτό το νησί της πέτρας και του βράχου. 
Δείτεκαι αυτά
Αυτήν την νήσο επέλεξε για την ορειβατική αποστολή αυτού του θέρους (2018) ο γράφων, τρικαλινός αλπινιστής και μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών, του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων και του Συλλόγου Δρομέων Τρικάλων με την συντροφιά του φίλου του Γιώργου Ζαχαράκη, Προέδρου του Φυσιολατρικού Συλλόγου Ηρακλείου.
Το ταξίδι άρχισε την 3 Ιουλίου 2018 με την αποβίβαση στην παραλιακή κωμόπολη Ιλ Ρους μετά από διανυκτέρευση την 2 Ιουλίου στην Νίκαια, από όπου υπάρχει πάντα ακτοπλο’ι’κή σύνδεση με Κορσική.
Η διαδρομή που ο γράφων είχε σχεδιάσει περιελάμβανε το ήμισυ και πλέον του διάσημου στον ορειβατικό κόσμο μονοπατιού GR20 από το χωριό Καλενζάνα μέχρι την λίμνη Νίνου και επιστροφή οδικώς. Λ
ένε οτι αν δεν κάνει το GR20 μια φορά στην ζωή του ο κάθε ορειβάτης δεν ολοκληρώνεται ως τοιούτος.Είναι δύσκολη, επικίνδυνη και απαιτεί γρήγορα ανακλαστικά και ικανότητα ταχείας διόρθωσης των αρχικών λαθών.
Ίσως να είναι έτσι, πάντως ο γράφων επιβεβαιώνει οτι η ορειβατική διαδρομή GR20, η οποία διασχίζει την Κορσική από την Καλενζάνα βορείως μέχρι το χωριό Κόνκα νοτίως διαρκείας 10 ημερών είναι από τις δυσκολώτερες διαδρομές όχι μόνον της Ευρώπης, αλλά και όλου του κόσμου.
Με σύμμαχο τον καλό καιρό (ο οποίος παρέμεινε καλός καθ’όλη την διαδρομή) την 4|7 ξεκινήσαμε την πορεία την 10.00 πμ από την Καλενζάνα. Η πορεία μέχρι το καταφύγιο Μπονιφάτου είναι διαρκείας 5 μόνον ωρών και είναι μια καλή και ομαλή είσοδος στο Μονοπάτι GR20.
Δάση μακίας και κωνοφόρων είναι άφθονα στην περιοχή και πολλά ρέματα την διασχίζουν. Μετά από μια ανάβαση στην Μπόκα Κόρσου (μπόκα στην κορσικανική σημαίνει αυχένας) κατεβήκαμε μέχρι τον ποταμό Φιγκαρέλα και με μια τελευταία ανάβαση φθάσαμε την 15.00 μμ στο καταφύγιο Μπονιφάτου και σε υψόμετρο 530μ.
Η επόμενη ημέρα,5|7 από το Μπονιφάτου μέχρι το καταφύγιο Ασκο ήταν δύσκολη.Εκεί ξεκινά ο κύριος ορεινός όγκος της Κορσικής με τα άγρια και απότομα βουνά, όπου κάθε έμπειρος και γνήσιος Ευρωπαίος αλπινιστής θα αναγνώριζε τους ιταλικούς Δολομίτες και τα aiguilles των Αλπεων.
Εκκίνηση την 08.30πμ από Μπονιφάτου σε μονοπάτι πετρώδες. Το πρώτο μέρος της διαδρομής περιελάμβανε ανάβαση μέχρι το καταφύγιο Καρόζου σε υψ.1200μ. αφού περάσουμε δάση κωνοφόρων και ρέματα.
Το πλέον δύσκολο τμήμα μας περίμενε μετά, διότι μέχρι το πέρασμα της Μπόκα Μουβρέλλα στα 1800μ. εκινούμεθα επί βράχων με χρήση των τεσσάρων άκρων, όπου υπήρχαν και αλυσίδες για την βοήθεια των ορειβατών.
Μετά το πέρασμα η κατάβαση μέχρι το καταφύγιο Ασκο είναι εξίσου επικίνδυνη, διότο περιλαμβάνει κατεβάσματα απότομα και επικίνδυνα, απαιτούντα άκρας προσοχής. Εφθάσαμε στο Ασκο την 18.00μμ και σε υψ. 1450μ., τερματίζοντας μια δύσκολη ημέρα.
Η δυσκολότερη ημέρα όμως ήταν η επόμενη, 6|7, διότι τότε προβλεπόταν η ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή της Κορσικής. Το Μόντε Τσίντο (Monte Cinto), κορυφή ύψους 2706μ.,είναι μεγαλειώδης αλλά και θανατερή με πολλούς αλπινιστές παρμένους στον λαιμό της.
Την ημέρα κορυφής είδαμε ελικόπτερο να κατεβαίνει και να παίρνει δυο ανθρώπους με φορεία και όπως μάθαμε αργότερα ήταν χτυπημένοι και βαρέως τραυματισμένοι.
Ωρα 8.00πμ εκκινήσαμε την πορεία σε διαδρομή πετρώδη και βραχώδη ως συνήθως. Η ανάβαση μέχρι τον αυχένα με το όνομα Εμπουλίς (Pointe d’Empoulis) ήταν απότομη με περάσματα via ferrata, δηλαδή αλυσίδες προσαρμοσμένες επί βράχων για να τις κρατούν οι ορειβάτες και να περνούν τα βραχώδη περάσματα με ασφάλεια.
Εφθάσαμε στο Εμπουλίς την 13.30μμ και σε υψόμ. 2600μ., από όπου ξεκινά η κυρίως πορεία μέχρι την κορυφή, την οποία ελάχιστοι Έλληνες έχουν ανέβει. Λίγο πιο κάτω ένα πρόβλημα στο πόδι ανάγκασε τον Γιώργο να σταματήσει και να επιστρέψει στο Εμπουλίς.
Ο γράφων μόνος του περνώντας βράχους και περάσματα με χιόνι και χρησιμοποιώντας τα τέσσερα άκρα του, έχοντας αυτήν την πέραν περιγραφής και εξήγησης αίσθηση που ωθεί τους ανθρώπους της περιπέτειας να κάνουν τα πιο απίστευτα πράγματα έφθασε στην κορυφή του Μόντε Τσίντο την 15.30μμ. για την Ελλάδα ρε γαμώτο.
Η επιστροφή που περιλάμβανε πολλή απότομη κατάβαση ήταν επικινδυνότερη, πλην όλα πήγαν καλά και επιστρέψαμε στο καταφύγιο Ασκο την 20.30μμ.
Την επόμενη ημέρα 7|7 προκειμένου να αποφύγουμε την ίδια διαδρομή, προτιμήσαμε να πάρουμε το λεωφορείο από το Ασκο μέχρι το χωριό Καλάσιμα, υψ. 1000μ. Την 11.00πμ. εκκινήσαμε για το ορεινό κάμπιγκ Βαλλόνε, όπου εφθάσαμε με ομαλή πορεία την 13.00μμ. και σε υψόμ. 1450μ. Ο γράφων συνέχισε μέχρι το καταφύγιο Τιγκιέτου σε υψ. 1700μ. μέχρι ώρα 14.00μμ. και με την επιστροφή διανυκτερεύσαμε εντός σκηνών.
Την 8|7 εκκίνηση από το Βαλλόνε την 8.00πμ. με πορεία ανηφορική κατ’αρχήν σε δάσος κωνοφόρων και κατόπιν σε δύσκολη πετρώδη πλαγιά (σ.σ. τα δάση κωνοφόρων, οξυάς, μακίας και άλλων ειδών είναι κυρίαρχα στην κορσικανική ύπαιθρο πριν παραδώσουν την θέση τους στις γυμνές πετρώδεις πλαγιές).
Από τα 1450μ. του Βαλλόνε φθάσαμε στα 1900μ. του καταφυγίου Τσιότουλου στον ομώνυμο αυχένα την 12.30μμ.
Η κατάβαση ήταν μέσω δασωμένης κοιλάδας, η οποία διατρέχεται από το ισχυρό χείμαρρο Γκόλου,στα κατάντι του οποίου σχηματίζονται μεγάλες βάθρες, όπου πολλοί κολυμπούν ή κάνουν ηλιοθεραπεία. Αφιχθήκαμε στο καταφύγιο Βέργκιου με υψόμ. 1400μ. την 16.00μμ., το τελευταίο της αποστολής.
Η τελευταία ημέρα 9|7 περιελάμβανε επίσκεψη στην λίμνη Νίνου, η οποία ευρίσκεται επί της διαδρομής του ΜονοπατιούGR20 στην πορεία προς Νότον. Η τελευταία διαδρομή ήταν η πιο ευχάριστη, χαρίζοντάς μας αξέχαστες εικόνες της κορσικανικής χλωρίδας.
Με εκκίνηση την ώρα 8.00πμ. από το Μπέρκγιου (υψ.1400μ.) ανεβήκαμε στα 1890μ. στην Μπόκα Σαν Πέντρου ( αυχένας Αγ. Πέτρου) διασχίζοντας δάση κωνοφόρων και οξυάς. Εκεί ο δυτικός άνεμος είναι τόσο δυνατός, ώστε λυγίζει την φυλλωσιά και ολόκληρο το δέντρο που είναι εκτεθειμένα στους αυχένες των ορέων μονίμως προς τα δυτικά, θέαμα σπάνιο και ανεπανάληπτο.
Δυστυχώς δεν συναντήσαμε μουφλόν, το αγριοπρόβατο της Κορσικής. Στους δρόμους και στις κατωφέρειες των δασών τριγυρίζουν αδέσποτοι μαύροι χοίροι, άλλο σήμα κατατεθέν της Κορσικής, ορισμένος αριθμός των οποίων σφάζονται κάθε φθινόπωρο με ευθύνη των τοπικών κοινοτήτων και τα σφάγια μοιράζονται στους κατοίκους.
Αντικρίσαμε την υπέροχη λίμνη Νίνου με τα άγρια άλογά της να βόσκουν γύρω της και το υπέροχο περιβάλλον της και αυθημερόν επιστρέψαμε στο Βέργκιου και από εκεί με αυτοκίνητο στο Ιλ Ρους για το ταξίδι της επιστροφής πάντα μέσω Νίκαιας την 10 Ιουλίου.
Η Κορσική ευρίσκεται στην Μεσόγειο και αυτή της η θέση καθόρισε την ιστορική μοίρα της. Φοίνικες, Ετρούσκοι, Ελληνες ( η πρωτεύουσα Αζαξιό είναι το αρχαίο ελληνικό Αιάκειον) ,Καρχηδόνιοι, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Αραβες, Ιταλοί και Γάλλοι ήταν οι κατακτητές της ανά τους αιώνες. Πριν περάσουν στην Γαλλία ήταν για αιώνες κτήση πρώτα της Πίζας και μετά της Γένοβας.
Το 1768 οι Κορσικανοί επαναστατούν και η Γένοβα δεν μπορεί να αντιδράσει. 10000 πάνοπλοι Γάλλοι στρατιώτες εισβάλλουν και κατανικούν τους στοιχειωδώς εξοπλισμένους Κορσικανούς και από τότε, παρόλα τα κινήματα ανεξαρτησίας ( Παολί,1793-5), η Κορσική παραμένει επαρχία της Γαλλίας.
Ο Μ.Ναπολέων, Κορσικανός ο ίδιος, για τον οποίον οι συμπατριώτες του δεν νοιώθουν καμμία υπερηφάνεια, δεν επέτρεψε στους Κορσικανούς να αποσχισθούν από την εφήμερη Γαλλική Αυτοκρατορία που ο ίδιος δημιούργησε. Το τελευταίο κίνημα για ανεξαρτησία των δεκαετιών ’60 και ’70 χαρακτηρίσθηκε τρομοκρατική οργάνωση και σήμερα δεν υπάρχει πια.
Δεν υπάρχει όμως και ψυχικός δεσμός μεταξύ Γάλλων και Κορσικανών και οι τελευταίοι εκτός από την γαλλική και ιταλική ομιλούν και την δική τους γλώσσα, την οποία επέβαλαν στην εκπαίδευση το 1980. Οι Κορσικανοί έχουν επίγνωση της ιδιαιτερότητάς τους και είναι υπερήφανοι γι’αυτό.
Είναι χαρακτηριστική η φράση που λένε σε κάθε ξένο ”plusieurs fois conquis,jamais summis”, πολλές φορές κατακτημένοι,ποτέ υποταγμένοι”.
Ο γράφων αποχαιρέτησε την υπερήφανη και πετρόεσσα Κορσική με αγάπη. Θεωρώ υποχρέωσή μου να ευχαριστήσω τον φίλο και καλό ορειβάτη Γιώργο Ζαχαράκη για την υπομονή του και την απόφασή του να με συνοδεύσει στο δυσκολότερο κομμάτι της Ευρώπης και να αποδώσω τιμή σε όσους (λίγους) Έλληνες ορειβάτες διέσχισαν το μέγα GR20.
Καλά Ταξίδια Ιωάννη και τη Σημαία πάντα ψηλά στα Πέρατα του Κόσμου ,για την Ελλάδα ρε Γαμώτο !!
