Καιρός ήταν κάποιος να ξεσπάσει ,αφού σε λίγο θα φτάσουμε, αν δεν φτάσαμε ήδη, να δώσουμε και τα Εύσημα σε Επαγγελματίες Στρατιωτικούς, που παρέδωσαν τα όπλα τους σε Τούρκους Οπλίτες Φρουρούς των Συνόρων, για να μην γίνει “Μακελειό”.
Ίσως να είναι και αυτά σημεία των Καιρών, αλλά εδώ μιλάμε για Επαγγελματίες και όχι για Οπλίτες Θητείας, όπου να θυμίσουμε σε αντίστοιχα γεγονότα δεν μάσησαν, αλλά άνοιξαν πυρ !
Ίσως να μη διδαχθήκαμε τίποτα σαν Λαός από την πρόσφατη Ιστορία μας στην Εισβολή της Κύπρου, που όταν οι Στρατιώτες μας παραδίδονταν οι Τούρκοι απλά τους λόγχιζαν!
Ίσως οι διαταγές που πήραν να ήταν προς παράδοση από τους Ανωτέρους τους και αυτό είναι πολύ σοβαρό για ένα Στρατό που δεν έχει πια την “Νοοτροπία του Μαχητή”.
Δείτεκαι αυτά
Ποτέ ξανά ένα τέτοιο δράμα!!…
Γράφει ο Στρατηγός Κωσταράκος Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ε.Ε
Η πρόσφατη απελευθέρωση των δυο ομήρων στρατιωτικών από τους Τούρκους, μας γέμισε όλους χαρά και ανακούφιση. Δεν χωρά αμφιβολία ότι σύσσωμο το Έθνος προσευχόταν για αυτήν την στιγμή. Αυτό σε ότι αφορά την ανθρωπιστική διάσταση του θέματος.
Δεν ξέρω σε ποιον παράγοντα και σε τι, σε ποια ενδεχόμενα ανταλλάγματα ή βάση ποιων τουρκικών σχεδιασμών, οφείλεται πραγματικά η ξαφνική απελευθέρωσή τους. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον θα μας αποκαλύψουν σε τι πραγματικά αποβλέπει η Τουρκία και ποιος είναι ο γενικότερος σχεδιασμός της.
Ελπίζω να μην βιώσουμε κάποια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Αυτή είναι η γεωπολιτική διάσταση του θέματος. Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά. Θα επαναλάβω απλά αυτό που έγραψα στη τελευταία μου ανάρτηση για την απελευθέρωσή τους: «Ποτέ ξανά ένα τέτοιο δράμα!!».
Λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή σε όλους τους στρατιωτικούς μας, όλων των Κλάδων και όλων των βαθμών:
«Ποτέ ξανά Έλληνες στρατιωτικοί αιχμάλωτοι ή όμηροι, ούτε καν σε καιρό ειρήνης» ή αν θέλετε διαφορετικά «οι Έλληνες στρατιωτικοί δεν παραδίδουν ποτέ και για κανένα λόγο τα όπλα τους».
Αυτό δεν σημαίνει ότι νομιμοποιούμαστε να παραβιάζουμε τα σύνορα ή τα χωρικά ύδατα ή τον εναέριο χώρο των γειτόνων και να προσπαθούμε να αποφύγουμε τις συνέπειες με τραμπουκισμούς και νέες προκλήσεις. Σε καμία περίπτωση. Αυτό είναι ίδιον των άλλων.
Βέβαια προσωπικά πιστεύω, όπως είναι γνωστό, οτι όποιος θέλει εμπλοκή με μας (καυγά οπως θα λέγαμε στη καθομιλουμένη) να ξέρει οτι ευχαρίστως θα τον έχει, και δεν θα ειναι εύκολο γι αυτόν τελικά.
Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα. Αυτό το οποίο λέω είναι ότι, ανεξαρτήτως των περιστάσεων, ακόμα και υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες, οι Έλληνες στρατιώτες (με τη ευρεία έννοια του όρου) δεν παραδίδουν αμαχητί τα όπλα τους. Η παράδοση των όπλων ή των ίδιων των μαχητών δεν πρέπει να αποτελεί διαθέσιμη και υπαρκτή επιλογή ποτέ και για κανένα στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Κατά τη γνώμη μου, οι στρατιωτικές ηγεσίες θα πρέπει από τις 2 Μαρτίου (που άρχισε η ομηρεία των στελεχών μας) να έχουν ήδη εκδώσει τις απαραίτητες διαταγές ώστε αυτή η αυτονόητη διδασκαλία να επαναληφθεί σε όλα τα κλιμάκια Διοικήσεως Μάχης, Υποστηρίξεως και Εκπαιδεύσεως. Παντού.
Στις Στρατιωτικές Σχολές, στα Κέντρα Εκπαιδεύσεως, στους Σχηματισμούς και τις Μονάδες Εκστρατείας, στα Πολεμικά πλοία και στις Σμηναρχίες. Όπου υπάρχουν και υπηρετούν Έλληνες στρατιωτικοί. Καθημερινά. Συνεχώς. Έως ότου να γίνει συνείδηση. Και μετά, ξανά.
Αν δεν έχει γίνει η αυτονόητη αυτή έκδοση διαταγών πρέπει να γίνει αμεσα. Σήμερα. Εμείς οι παλιότεροι έχουμε πιθανόν σημαντικό μερίδιο ευθύνης που αφήσαμε λόγω της πολυετούς ειρήνης να ξεχαστεί αυτή η αρχή της μη παράδοσης των όπλων, που αποτελεί για εμένα προσωπικά την πεμπτουσία της στρατιωτικής τιμής.
Δεν χρειάζεται κήρυξη πολέμου για να τιμάς τα όπλα σου και να τα υπερασπίζεσαι. Ούτε χρειάζεται να έχεις ασπίδα που θα σου δώσει η μάνα σου λέγοντάς σου «ή τάν ή επί τάς», όπως έκανε πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια η Σπαρτιάτισσα μάνα. Είμαστε πολύ μικροί για να σπάσουμε αυτή την παράδοση.
Μάνα είναι η Πατρίδα, η οποία μας δίνει το όπλο, την ασπίδα των ημερών μας. Το «ή τάν ή επί τάς» είναι χαραγμένο πάνω του. Και οι στρατιωτικοί μας πρέπει να το ξαναθυμηθούν.
Η οδύσσεια των δύο παλικαριών μας οφείλει να αποτελέσει την αφορμή για να ξαναθυμηθούμε σε τι ακριβώς συνίσταται η στρατιωτική τιμή που πρέπει να χαρακτηρίζει όλους τους στρατιωτικούς πάντα, και που αποτελεί το θεμέλιο της ανυπέρβλητης μαχητικής ικανότητος, του ηθικού και του υψηλού φρονήματος που πάντα χαρακτήριζε τις Ένοπλες Δυνάμεις μας. Είναι καιρός πια.
Τα περιθώρια μας έχουν στενέψει …..Ποτέ ξανά λοιπόν ένα τέτοιο δράμα !!
Να θυμίσουμε τι ζήτησε ο Στρατηγός σαν Α/ΓΕΕΘΑ στην Ενημέρωση κατά την Κατασκευή της Αντιαρματικής Τάφρου…. “Δείξτε μόνο μου που θα τους πνίξουμε “
Ανυπόμονος τότε ο Αρχηγός από την ενημέρωση ,ζήτησε από.τον επικεφαλής Αξιωματικό του έργου να του δείξει στο έδαφος ένα πράγμα ... Δείξτε μόνο μου που θα τους πνίξουμε !!
Ωμά σταράτα και χωρίς τσιριμόνιες ο Αρχηγός ζήτησε να δει σε ποιο σημείο θα πλημμυρίσει την τάφρο και θα πνίξει τα Τουρκικά Άρματα μαζί με τα πληρώματα τους …
