Προειδοποίησις Καραμανλῆ πρός Κυβέρνηση καί συμμάχους γιά Τουρκία: Ὁ κατευνασμός ὑπῆρξε πάντοτε ὁ προθάλαμος τῶν ἀνοικτῶν συγκρούσεων – «Καμπανάκι» γιά τήν ἀναζωπύρωση τῶν ἐθνικισμῶν στά Δυτικά Βαλκάνια Νά διακοποῦν οἱ ἐποικισμοί τοῦ Ἰσραήλ στήν Παλαιστίνη, γιά νά ἀνοίξει ὁ δρόμος γιά τήν ἵδρυση κράτους
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ πού ἀπηύθυνε ὁ πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλῆς ἦταν ξεκάθαρο. Ὁ κατευνασμός καί ἡ ὑποχωρητικότης ὁδηγοῦν στά χειρότερα. Σέ κρίσεις καί σέ συρράξεις. Ὅταν δέ εὑρισκόμεθα σέ ἕνα περιβάλλον πού χαρακτηρίζεται ἀπό αὐξανομένη ἀστάθεια καί ρευστότητα, οἱ ἐξελίξεις προδιαγράφονται δυσμενεῖς.
Αὐτές καί ἄλλες ἐπισημάνσεις ἔκανε ὁ Κώστας Καραμανλῆς, κατά τήν χθεσινή ὁμιλία του στήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Γιώργου Χαρβαλιᾶ «Γιαβόλ», στήν αἴθουσα τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν, στήν Θεσσαλονίκη.
Δείτεκαι αυτά
Ὁ πρώην Πρωθυπουργός ἀνεφέρθη στήν οὐσία τοῦ βιβλίου, ἐπισημαίνοντας τήν νομική βασιμότητα τῶν ἑλληνικῶν διεκδικήσεων τόσο γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ κατοχικοῦ δανείου ὅσο καί γιά τήν καταβολή πολεμικῶν ἀποζημιώσεων ἀπό τήν Γερμανία, τήν ὁποία ἄλλως τε τεκμηριώνει καί ὁ συγγραφεύς.
Περαιτέρω ὅμως ὁ κ. Καραμανλῆς ἐτοποθετήθη καί γιά τά φλέγοντα ζητήματα τῆς ἐποχῆς καί κυρίως γιά τήν πολιτική τῆς Ἑλλάδος πρός τήν Τουρκία, προβαίνοντας σέ προειδοποιήσεις πού πρέπει νά ληφθοῦν σοβαρά ὑπ’ ὄψιν καί ἀπό τήν Κυβέρνηση καί ἀπό τίς συμμαχικές χῶρες πού ὑποθάλπουν αὐτές τίς προσεγγίσεις.
Μέ δυό λόγια, προδιέγραψε τό διεθνές περιβάλλον: «Ἡ ἐποχή πού διανύουμε χαρακτηρίζεται ἀπό ὁλοένα αὐξανόμενη ἀστάθεια καί ρευστότητα. Οἱ διεθνεῖς ἀνταγωνισμοί ὀξύνονται, πολεμικές συγκρούσεις ξεσποῦν στήν εὐρύτερη γειτονιά μας, ἡ ἔνταση στήν διεθνῆ σκηνή αὐξάνεται, οἱ σταθερές τοῦ ψυχροπολεμικοῦ διπολισμοῦ, ἀλλά καί μετά τῆς ἀδιαφιλονίκητης ἡγεμονίας τῶν ΗΠΑ ἔχουν παρέλθει ἀνεπιστρεπτί».
Σημείωσε ὅμως καί τόν ὑποβαθμισμένο ρόλο τῆς Εὐρώπης, τό κῦρος τῆς ὁποίας συνεχῶς ὑποβαθμίζεται. Ὑπεγράμμισε: «Σέ αὐτή τήν δύσκολη καί μᾶλλον διαρκῶς ἐπιδεινούμενη συγκυρία, ὁ ρόλος τῆς Εὐρώπης θά μποροῦσε καί θά ἔπρεπε νά εἶναι κομβικός. Δυστυχῶς, ὅμως, ἄλλη εἶναι ἡ ὀδυνηρή πραγματικότητα.
Ἡ Εὐρώπη, παρά τίς δυνατότητες καί τήν δυνητική ἐπιρροή της, περιορίζεται σέ ρόλο κομπάρσου. Δυσκολεύεται ἤ καί ἀποφεύγει δυστυχῶς νά πάρει ἀποφάσεις, ἡ παρέμβασή της στό διεθνές στερέωμα εἶναι ἀναιμική, ἡ προοπτική τῆς ἑνοποίησής της, πού μέ ἐνθουσιασμό προσδοκούσαμε πολλοί, μοιάζει χαμένο ὄνειρο».
Ὅσο γιά τήν Τουρκία, οἱ ἐπισημάνσεις του δέν θά μποροῦσαν νά εἶναι πιό ξεκάθαρες: «Σφάλλουν σύμμαχοι καί ἑταῖροι, ἤ ἀκόμα χειρότερα ἐν ἐπιγνώσει τους ὑποκρίνονται, ὅταν στό ὄνομα τῆς συγκράτησης τῆς Τουρκίας στό δυτικό στρατόπεδο, ὑποχωροῦν στίς ἀπαιτήσεις της».
Ἀναλύοντας τήν στάση τῆς Τουρκίας καί τήν συνολική ἐπιθετική πολιτική της, ὁ κ. Καραμανλῆς ἐτόνισε: «Ἡ Τουρκία ἔχει ἐδῶ καί μισό αἰῶνα εἰσβάλει καί παρανόμως κατέχει σχεδόν τό ἥμισυ τοῦ ἐδάφους εὐρωπαϊκῆς χώρας.
Ταυτόχρονα ἀπειλεῖ μέ πόλεμο ἄλλη εὐρωπαϊκή χώρα σέ περίπτωση πού ἡ τελευταία ἀσκήσει τά ἀπό τό Διεθνές Δίκαιο ἀπορρέοντα δικαιώματά της. Καί ἀκόμα αὐξάνει διαρκῶς τίς ἀξιώσεις, μεταξύ ἄλλων καί ἐδαφικές ἔναντι αὐτῆς. Ἔχουμε δηλαδή κλασσικό παράδειγμα ἐπιθετικῆς καί ἀναθεωρητικῆς συμπεριφορᾶς.
»Συμπεριφορά πού ἀπορρέει ὄχι ἀπό τρέχουσες συγκυρίες ἤ τίς ἐκκεντρικότητες τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας της, ἀλλά ἀπό τήν βαθιά ριζωμένη κοσμοαντίληψη τοῦ τουρκικοῦ κράτους. Ἀποδεικνύεται αὐτό ὄχι μόνο ἀπό τήν στάση τῆς Τουρκίας ἔναντι τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου ἀλλά καί ἀπό τήν πολυσχιδῆ ἀνάμειξή της, ἐνίοτε καί στρατιωτική, στόν Καύκασο, τήν Συρία, τήν Λιβύη, στόν εὐρύτερο ἰσλαμικό κόσμο καί τά Βαλκάνια.
Ἡ ἐπιδίωξή της δηλαδή δέν εἶναι ἡ διά τῶν διεθνῶς παραδεκτῶν μέσων διευθέτηση τυχόν ὑπαρχουσῶν διαφορῶν μέ ἄλλες χῶρες, ἀλλά ἡ ριζική ἀνατροπή τοῦ status quo καί ἡ διασφάλιση ἡγεμονικοῦ ρόλου στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Νοτιανατολικῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.
»Σφάλλουν λοιπόν σύμμαχοι καί ἑταῖροι, ἤ ἀκόμα χειρότερα, ἐν ἐπιγνώσει τους ὑποκρίνονται, ὅταν στό ὄνομα τῆς συγκράτησης τῆς Τουρκίας στό δυτικό στρατόπεδο, ὑποχωροῦν στίς ἀπαιτήσεις της. Εἰδικά μάλιστα ὅταν αὐτό παίρνει τήν μορφή συστάσεων καί πιέσεων πρός τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο νά ὑποκύψουν στίς ἀξιώσεις της.
Ἀκόμα χειρότερα ὅταν πρόκειται γιά μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀφοῦ μέ τήν στάση τους αὐτή βάναυσα παραβιάζουν τό Διεθνές Δίκαιο, τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο καί τήν ἀρχή τῆς ἀλληλεγγύης μεταξύ κρατῶν μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
»Πλάνες καί αὐταπάτες στά ἐθνικά θέματα οὔτε ἐπιτρέπονται οὔτε συγχωροῦνται. Πρός τήν Τουρκία, ἀλλά καί ὅσους εὐνοοῦν μιά συμβιβαστική λύση-πακέτο ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων πού μονομερῶς ἔχει αὐτή ἐγείρει, οἱ καθαρές ἐξηγήσεις καί ἡ ἀποφασιστικότητα εἶναι ἡ μόνη ἐνδεδειγμένη ἀπάντηση.
Μιά καί μοναδική εἶναι ἡ διαφορά τῆς Ἑλλάδας μέ τήν Τουρκία, ἡ ὁριοθέτηση τῆς ΑΟΖ καί συνακόλουθα τῆς ὑφαλοκρηπίδας, πού ἐπιλύεται σύμφωνα μέ τό Διεθνές Δίκαιο, καί εἰδικότερα τό ἰσχῦον Δίκαιο τῆς Θάλασσας.
Ζητήματα ἐθνικῆς κυριαρχίας καί ἀκεραιότητας, μονομερῆ δικαιώματα κυριαρχίας ἐρειδόμενα στό Διεθνές Δίκαιο καί τό αὐτονόητο δικαίωμα ἀμυντικῆς θωράκισης τῶν νησιῶν ἔναντι ἐμφανοῦς ἀπειλῆς, δέν εἶναι ἀντικείμενα διαπραγμάτευσης, συμβιβασμοῦ ἤ ὑποχώρησης. Ὑποχωρήσεις σέ ἡγεμονικές βλέψεις καί παροτρύνσεις τρίτων ἤ ἀσαφῆ μηνύματα πού ἐνδέχεται νά ἐκληφθοῦν ὡς διάθεση ἐνδοτικότητας, ἁπλῶς θαμπώνουν τήν πραγματικότητα καί ὁδηγοῦν σέ μεγαλύτερη ἔνταση ἤ καί ἀνοιχτή κρίση. Ὁ κατευνασμός ὑπῆρξε κατά κανόνα ὁ προθάλαμος τῶν συγκρούσεων».
Γιά τίς δέ τρέχουσες κρίσεις, ἀφ’ ἑνός στήν Μέση Ἀνατολή, καί ἀφ’ ἑτέρου στήν ἔξαρση τῶν ἐθνικισμῶν στά Δυτικά Βαλκάνια, ὑπεγράμμισε: «Αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά ἀναφερθῶ μέ λίγα λόγια καί στήν νέα μεγάλη κρίση στήν Μέση Ἀνατολή. Προφανῶς καί ὅλοι καταδικάζουμε ἀπερίφραστα τίς τρομοκρατικές καί βάναυσες πρακτικές τῆς Hamas.
Τό δικαίωμα τοῦ Ἰσραήλ στήν νόμιμη ἄμυνα ἔναντι τέτοιων ὠμοτήτων καί τήν ὑπεράσπιση τῆς ἀκεραιότητας καί τῶν πολιτῶν του, εἶναι αὐτονόητο. Ὅπως βέβαια εἶναι αὐτονόητο ὅτι κάθε πόλεμος ἔχει κανόνες πού ἀφοροῦν τούς εὐάλωτους καί ἀμάχους πού πρέπει νά γίνονται σεβαστοί. Καί βέβαια μήν λησμονοῦμε, ἄλλο Hamas καί ἄλλο Παλαιστινιακός λαός.
Παράλληλα ὅμως ἡ Εὐρώπη καί ἡ Δύση συνολικά ἔρχονται ξανά ἀντιμέτωπες μέ τό ἐπιτακτικό καί χρονίζον ζήτημα τῆς εἰρήνευσης καί τῆς σταθερότητας στήν περιοχή. Δέν θά τήν φέρει ἡ ὅποια ἐπιχείρηση τοῦ Ἰσραήλ στήν Γάζα. Τό Παλαιστινιακό εἶναι γιά πάρα πολλά χρόνια μιά χαίνουσα πληγή πού κακοφορμίζει συνεχῶς.
Εἶναι ἀνάγκη, ὅσο ποτέ, τό φλέγον ζήτημα τῆς ἐπίλυσης τοῦ Παλαιστινιακοῦ νά καταστεῖ ἄμεση προτεραιότητα. Πρῶτο βῆμα ἡ διακοπή τῶν ἰσραηλινῶν ἐποικισμῶν, κύριος στόχος ἡ ἵδρυση Παλαιστινιακοῦ κράτους. Δέν εἶναι ἁπλό, ἀλλά ἐπείγει, ἄν δέν θέλουμε νά δοῦμε στήν εὐρύτερη γειτονιά τῆς Εὐρώπης καί ἕνα δεύτερο γενικευμένο πόλεμο.
»Ἄν μάλιστα ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι καί τά Δυτικά Βαλκάνια διολισθαίνουν σέ κρίση, ἀφοῦ καί στό Κόσοβο καί στήν Βοσνία ἡ εἰκόνα καθίσταται ἰδιαίτερα ἀνησυχητική.
Ὅσοι μέ ἐνθουσιασμό ἐνθάρρυναν τήν βεβιασμένη καί ἄτακτη διάλυση τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, τήν μεροληπτική στρατιωτική ἐπέμβαση στήν περιοχή καί τήν ἐπιβολή τεχνητῶν λύσεων, δέν ἔλυσαν τό πρόβλημα.
Τό περιέπλεξαν καί τό μετέθεσαν στό μέλλον. Τό μέλλον ὅμως ἦρθε καί μαζί του ἡ ἐπιτακτική ἀνάγκη, κυρίως ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, νά ἀρθεῖ στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά πάρει τίς πρωτοβουλίες ἐκεῖνες πού θά ὁδηγήσουν στήν ἄμβλυνση τῶν ἐντάσεων καί τήν σταδιακή ὁμαλοποίηση τῆς περιοχῆς. Τώρα, πρίν οἱ ἐλλοχεύοντες ἐθνικισμοί καί ἀναθεωρητισμοί ἐπιχειρήσουν νά δοκιμάσουν τήν τύχη τους ἐπί τοῦ πεδίου.»
