Πως εορτάζεται η “Εθνική Παλιγγενεσία;”

Το έθνος μας δοκίμασε πολλές περιπέτειες σ’αυτά τα χρόνια, είχε επιτυχίες, είχε και αποτυχίες, πλην όμως κατάφερε να επιτύχει την εθνική του ολοκλήρωση και ακόμη στέκεται ισότιμο ανάμεσα ”στης Εσπερίας τα λελαμπρυσμένα έθνη”, όπως έλεγε ο μέγας Αδαμάντιος Κοραής.

Παρέλκει των στόχων και των ορίων του ταπεινού αυτού σημειώματος η αναφορά στις επιτυχίες και στις αποτυχίες μας, όπως και η ανάλυση του ιδεολογικού πλαισίου της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 που καθόρισε τελικά την μοίρα όλης της Βαλκανικής και καταδίκασε σε θάνατο την  Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Οι συμβολικές εκδηλώσεις μνήμης και τιμής, έστω με τους περιορισμούς που θέτει η πανδημία, είναι απαραίτητες και σεβαστές, πλην-κατά την γνώμη μου- όχι αρκετές προκειμένου να αποκομίσουμε επ’ευκαιρία της επετείου ό’τι μπορούμε να αποκομίσουμε.

Ο γράφων θεωρεί οτι τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία να αναλογισθούμε συλλογικά ως έθνος και λαός που οφείλονται στα 200 αυτά χρόνια οι επιτυχίες και οι αποτυχίες μας, να αποφασίσουμε να διατηρήσουμε ζωντανούς τους παράγοντες που γέννησαν τις επιτυχίες μας, να εντοπίσουμε και να αναγνωρίσουμε τις αιτίες των αποτυχιών μας, να συμφωνήσουμε οτι δεν θα επαναληφθούν τα ίδια λάθη και να αποφασίσουμε σε τελική ανάλυση πως θέλουμε το μέλλον μας.

Και όσον αφορά στην Ιστορία μας, πολλά μπορούν να ειπωθούν, ανάλογα με την σκοπιά του καθενός. Ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει οτι ο εσωτερικός διχασμός του Έλληνα, το ασίγαστο πάθος του να διχάζεται, η μανία του να θεωρεί αιτία διαφωνίας θέματα που κανονικά είναι θέματα συνεργασίας και κοινής προσπάθειας, ένα παθολογικό συλλογικό φαινόμενο που κανείς ιστορικός ή ψυχολόγος, Έλληνας ή ξένος δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει, αποτελεί από μόνο του την βασική αιτία των αποτυχιών μας στα 200 χρόνια ελεύθερου βίου με την ρίζα του να ευρίσκεται στην απώτατη αρχαιότητα.

Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει γιατί αυτή η χώρα με τόσες χάρες προικισμένη και με έναν λαό με τόσες χάρες προικισμένο, να έχει δόξας τόσα μνήματα, να έχει αυτοθυσίας τόσες μνήμες και ταυτόχρονα να μην υπάρχει γωνία για γωνία ελληνικής γης απότιστη με αίμα ελληνικό, χυμένο από ελληνικό χέρι.

Η Ιστορία μας επίσης διδάσκει οτι συγγενές φαινόμενο με τον διχασμό είναι και το αντιπολιτευτικό μένος με το οποίο ασκείται η αντιπολίτευση στην Ελλάδα ασχέτως ποιος κυβερνά και ποιος αντιπολιτεύεται ( αν και αυτό το μένος είναι κυριολεκτικά καταστροφικό όταν στην αντιπολίτευση ευρίσκεται ο λαϊκισμός).

Πουθενά στην Ευρώπη( της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης) δεν υπάρχει αντιπολίτευση που να εύχεται το κακό, ενίοτε και την ίδια την καταστροφή της χώρας προκειμένου να ανατραπεί μια κυβέρνηση και να κυβερνήσουν αυτοί επί των  ερειπίων.

Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τόση υπερβολή, τόση διαστρέβλωση, τόση συκοφαντία για το παραμικρό και τόση χαμέρπεια και ηλιθιότητα στην αντιπολιτευτική τακτική όσο στην Ελλάδα.

Η μανία (ναι, περί μανίας πρόκειται) να ανατραπούν οι άλλοι και να κυβερνήσουν αυτοί έστω και επί ερειπίων έχει καταντήσει την έννοια της ΄΄εποικοδομητικής αντιπολίτευσης” στην Ελλάδα το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο. Και όμως σ’αυτούς τους δύο παράγοντες οφείλονται οι αποτυχίες μας.

Κάπου εδώ υπεισέρχεται στην προβληματική μας για την αληθινή τιμή που οφείλουμε στην Επανάσταση το ζήτημα της Παιδείας. Αφήνω κατά μέρος τα θέματα της εκπαίδευσης, των τομέων της, της οργάνωσής της, όλα αυτά ανήκουν σε ειδικότερους από εμένα.

Η ταπεινότης μου θεωρεί πολύ απλά οτι η Παιδεία αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα όχι μόνο μόρφωσης, αλλά και σχηματισμού εθνικής συνείδησης για όλους τους λαούς. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε οτι στα οθωμανικά χρόνια οι Έλληνες πήγαιναν όπου υπήρχε λίγο φως για να μάθουν ό’τι μπορούσαν από τον παπά, από το ψαλτήρι, από το οκτωήχι.

Και όμως η πίστη, το ψαλτήρι και το οκτωήχι κράτησαν τον Έλληνα Έλληνα στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Τώρα όμως γιατί τα περιφρονούμε; Γιατί βγάλαμε την πίστη από την εκπαίδευσή μας θεωρώντας την ως πράγμα αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό ή ακόμα και σκοταδιστικό, όπως βεβαιώνουν κάποιοι σύγχρονοι φωστήρες της θολοκουλτούρας;

Η μόνη πολιτιστική πρόταση του Ελληνισμού στον σύγχρονο κόσμο είναι η Ορθοδοξία και ο κοινοτισμός της ενορίας, από εκεί προέρχεται το μόνο φως που απέμεινε στον Ελληνισμό να μεταδώσει, εφόσον η κλασική αρχαία φιλοσοφία έγινε κτήμα και αναπόσπαστη ταυτότητα του πολιτισμένου κόσμου και επομένως δεν μπορούμε πλέον να διεκδικήσουμε τίτλους αποκλειστικής κυριότητος επ’αυτής (εξάλλου ούτε οι ίδιοι οι αρχαίοι μας ήθελαν κάτι τέτοιο, την ελληνική παιδεία μετέδιδαν και αυτοί στον κόσμο όπου και αν πήγαιναν).

Μιλώντας για τους αρχαίους και την γλώσσα τους , η οποία εκπολίτισε αυτόν τον κόσμο, τίθεται το ερώτημα γιατί αυτή η κλασική παιδεία και αυτή η γλώσσα δεν κατέχουν στην ελληνική εκπαίδευση, δηλαδή στην εκπαίδευση των απογόνων αυτών που τις δημιούργησαν την θέση που τις αξίζει;

Δεν γνωρίζουμε οτι η εθνική παιδεία έχει την ίδια αξία με την πίστη όσον αφορά στον σχηματισμό και στην διατήρηση της εθνικής συνείδησης; Πολύ περισσότερο, δεν γνωρίζουμε οτι για να διαπαιδαγωγήσουμε σωστά τα παιδιά μας πρέπει να τα διδάξουμε έννοιες με τον ίδιο τρόπο που οι αρχαίοι μας έκαναν στα δικά τους παιδιά και μάλιστα με την ίδια γλώσσα που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο;

Δεν αντιλαμβανόμαστε οτι η μοναδική άμυνα που έχει ένα παιδί απέναντι στην σημερινή θολοκουλτούρα, στην σύγχρονη προδοσία των ψευδο-προοδευτικών που στις πορείες για χάρη ενός δολοφόνου τρομοκράτη ( ο γράφων αρνείται να αναφέρει το όνομά του) φώναζαν ”στον διάολο η οικογένεια, στον διάολο η πατρίδα, να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς” και στην βλακεία του Διαδικτύου και της τηλεόρασης είναι η κλασική ελληνική παιδεία και η αρχαία ελληνική γλώσσα;

Ο γράφων, λίγες ημέρες πριν τον επίσημο εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση αυτό προτείνει για να την τιμήσουμε πραγματικά. Πίσω στις ρίζες μας. Στις ρίζες μας είναι το μέλλον και η σωτηρία μας. Στην Ορθοδοξία είναι η πίστη μας και στην αρχαία γλώσσα είναι η ψυχή αυτού του σπουδαίου έθνους.

Η αρχαία ελληνική πρέπει να διδάσκεται σωστά και πλήρως από το Δημοτικό αν θέλουμε να διασώσουμε την νέα ελληνική. Και τα Θρησκευτικά πρέπει να ανακτήσουν την θέση που πάντα είχαν, δηλαδή να μεταδίδουν την πίστη των Ελλήνων, όπως σ’ αυτήν πίστευαν και γι’αυτήν πολέμησαν οι αγωνιστές του Εικοσιένα. Τα υπόλοιπα είναι απλώς λοιπά.