Ο Τούρκος πρόεδρος εμφανίζεται αδιάλλακτος σε βασικά θέματα και ακολουθεί την τακτική του παζαριού σε άλλα.
Για παράδειγμα όταν ο Τσίπρας του έθεσε το ζήτημα της επαναλειτουργίας της Χάλκης και των εκλογών για τα Βακούφια στην Κωνσταντινούπολη, αυτόματα ο «Σουλτάνος» άνοιξε θέμα Θράκης. με απαιτήσεις όπως την εκλογή των μουφτήδων και την αναγνώριση της «τουρκικής» ταυτότητας της μειονότητας.
Η υπόθεση της Χάλκης άλλωστε μόνο γέλωτα προκαλεί κάθε φορά που επανέρχεται στο τραπέζι καθώς ο Ερντογάν τα τελευταία 15 χρόνια έχει δώσει υποσχέσεις που ποτέ δεν τήρησε.
Η συζήτηση πάγωσε όταν ο Τούρκος πρόεδρος έθεσε ξανά ανοικτά το θέμα των 8 τούρκων στρατιωτικών που δεν λέει να ξεχάσει. Η σκληρή γραμμή στα θέματα που αυτός θεωρεί τρομοκρατία δείχνει ότι θα επιμείνει να ζητά την απέλασή τους ή στο πίσω μέρος του μυαλού του θα σκεφτόταν ένα σχέδιο απαγωγής τους.
Αλλά και στα θέματα των παραβιάσεων στο Αιγαίο, των προκλήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ και των συζητήσεων για το Κυπριακό δεν υπήρξε κανένα σημείο σύγκλισης.
Αντιθέτως ο Ερντογάν ούτε καν ασχολήθηκε με την προκλητικότητα στο Αιγαίο και τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδας.
Ούτε ένα βήμα μπροστά δεν έκανε προκειμένου να εξομαλυνθούν οι σχέσεις των δύο μερών που βεβαίως δεν είναι στα επίπεδα της περασμένης άνοιξης και στο καθημερινό πολεμικό σκηνικό που στηνόταν, αλλά ούτε μπορεί να πει κανείς ότι υπήρξε κάποια συμφωνία.
Ακόμη και η επαναφορά στη συζήτηση των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, είναι άσκοπη καθώς τα ΜΟΕ ουδέποτε εμπόδισαν την Τουρκία να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία τα τελευταία 20 χρόνια.