Στην φοβερή κορυφή της Μπρέντα …Ύψωσε τη Σημαία Έλληνας Ορειβάτης Ταξίαρχος του Στρατού

Γράφει ο Ιωάννης Ξηρός

Μια ωραία ορειβατική διάσχιση των Ιταλικών Δολομιτών πραγματοποίησε ο γράφων, τρικαλινός αλπινιστής και μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών και του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων (ΣΠΟΡΤ) από 22 έως και 27 Ιουλίου 2019.

Σύντροφοί του στην περιπέτεια ήταν ο Γιώργος Ζαχαράκης, Πρόεδρος του Φυσιολατρικού Συλλόγου Ηρακλείου και ο Γιάννης Γιαννούλας, μέλος του ΣΠΟΡΤ Τρικάλων, δεινοί ορειβάτες και εξαιρετικοί χαρακτήρες.

Οι Δολομίτες της Ιταλίας (Dolomiti Italiani) είναι τμήμα των όλων Αλπεων και εκτείνονται σε μια τεράστια περιοχή των επαρχιών Τρέντο και Νοτίου Τυρόλου της Β. Ιταλίας. Πρόκειται περί καθέτων βράχων, τεραστίων σε όγκο με σχήμα που θυμίζει τετράγωνο και καταλήγουν σε αιχμηρές απολήξεις.

Ανάμεσά τους ορθώνονται μικρότεροι σε μέγεθος πλην αιχμηροί βράχοι με ύψος από 2000 μέχρι πάνω από 3000 μέτρα.

Οι Δολομίτες των Αλπεων είναι παγκόσμιο ορειβατικό, αναρριχητικό και χιονοδρομικό κέντρο και ουδείς Ευρωπαίος ορειβάτης θεωρεί εαυτόν ολοκληρωμένο αν δεν δοκιμάσει έστω άπαξ την τύχη και τις δυνατότητές του εκεί.

Συγκεκριμένα, η Μαντόνα ντι Καμπίλιο ( Madona di Campiglio, η Παναγία του Καμπίλιο) είναι η κωμόπολη-βάση του ορεινού αυτού όγκου στα καταφύγια του οποίου ακούγονται όλες οι ευρωπα’ι’κές γλώσσες. Από εκεί εκτείνεται το περίφημο ορεινό συγκρότημα Δολομιτών της Μπρέντα (Brenta).

Μετά από κουραστικές πτήσεις Αθήνα-Ρώμη-Βενετία, ταξίδι με τραίνο μέχρι το Τρέντο, πρωτεύουσα της ορεινής επαρχίας Τρεντίνο και μια ωραία διαδρομή με λεωφορείο μέχρι την Μαντόνα φθάσαμε το βράδυ στην πόλη, όπου συναντήσαμε τον τοπικό οδηγό βουνού Αντριάνο Αλιμόντα, έναν παλαιό και ικανότατο επαγγελματία του βουνού, ο οποίος, όπως διαπιστώσαμε στην πορεία, συγκεντρώνει τον σεβασμό όλων των συναδέλφων του.

Από το Τρέντο αρχίζουν οι Αλπεις και η  περιοχή βρίθει διαφόρων καλλιεργειών. Ωραιότατες είναι και οι λίμνες της περιοχής με κορυφαία την λίμνη Μολβένο.

Σκοπός της αποστολής ήταν μια πενθήμερη πλήρης διάσχιση των βίε φεράτε της Μπρέντα και ανάβαση σε δυο κορυφές, της Τόσσα, 3140 μ., η οποία δεν πραγματοποιήθηκε λόγω καιρικών συνθηκών και της Μπρέντα, 3150μ.

Βία φεράτα ( via ferata,Σιδερένιος Δρόμος) είναι αναρριχητικό μονοπάτι σε απότομη κλίση ή και οριζόντια ή κυκλική διαδρομή επί των δολομιτικών ορέων, ασφαλισμένο με σιδερένια καλώδια και σκαλοπάτια ή και ολόκληρες σιδερένιες σκάλες, επί των οποίων ασφαλίζονται με σχοινιά, ζώνες και ορειβατικούς κρίκους (καραμπίνερ) οι ορειβάτες καθ’όλην την διαδρομή.

Χωρίς αυτά η διαδρομή είναι αδύνατη, δεδομένου οτι η στενότης των μονοπατιών στους βράχινους τοίχους των Δολομιτών και το χάος των 500 μέτρων (και άνω) κάτω από τα πόδια μας δεν επιτρέπουν την ασφαλή διάβαση.

Στις περισσότερες βίε φεράτε υπάρχουν προσαρμοσμένες σκάλες ύψους και άνω των 40 μέτρων για ανάβαση ή κατάβαση. Εδώ, ο γράφων εκφράζει τον θαυμασμό του για τους ανθρώπους που κατασκεύασαν όλες αυτές τις σιδηροκατασκευές στους βράχους και τα ορειβατικά καταφύγια, ηλικίας ακόμη και 100 ετών.

Η 23 Ιουλίου άρχισε με ανάβαση εντός καμπίνας (λιφτ) μέχρι το Πάσο Γκροστέ, έναν αυχένα σε υψόμ. 2480μ. Η πορεία ξεκίνησε την 9.00 π.μ. και την 11 π.μ. η συντροφιά των 4 ατόμων φθάσαμε στην βάση της βία φεράτα Μπενίνι, όπου οι φίλοι του γράφοντος έλαβαν την πρώτη τους εμπειρία από αυτό το είδος ορειβασίας.

Μετά από την Μπενίνι ακολούθησε η βία φεράτα Ορσι, η οποία μας έφθασε στο ανώτατο υψόμετρο της ημέρας, τα 2900 μ. Φθάσαμε στο καταφύγιο Πεντρόττι (υψ. 2490 μ.) την 16.30 μετά από 7 1|2 ώρες σκληρής πορείας, ασφαλιζόμενοι στους βράχους, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας, περνώντας από πεδία χιονιού, ευτυχώς μαλακού σχετικώς, θαυμάζοντας τους Δολομίτες και τις μυτερές κορυφές τους (aiguilles de midi) και απολαμβάνοντας μια θαυμάσια θέα του μεγαλείου της Μπρέντα.

​

Την 24 Ιουλίου και ώρα 6.40 π.μ. από το Πεντρόττι και μετά από πεζοπορική ανάβαση 2 ωρών φθάσαμε στην βάση της βία φεράτα Μπρεντάρι. Μετά από σκληρή προσπάθεια ήλθε η σειρά της Ιντεάλε (πολύ δύσκολη) και ακολούθως της Μαρτινάζι, ανάμεσα στις οποίες περάσαμε από πεδία χιονιού.

Το χαρακτηριστικό της βία φεράτα Ιντεάλε είναι οι συνεχείς σκάλες που κουράζουν τα χέρια. Το ανώτατο υψόμετρο της ημέρας ήταν τα 2880μ. Φθάσαμε στο καταφύγιο Μπρεντέ’ι’ την 14.30.

Η τελευταία δοκιμασία αυτής της σκληρής ημέρας ήταν η ανάβαση άνω της μιάμισης ώρας μέχρι το καταφύγιο διανυκτέρευσης Αλιμόντα σε υψόμ. 2600μ. υπό δυνατή κρύα βροχή και άφιξη εκεί την 16.10 μετά από 9 1|2 πολύ σκληρές ώρες.

Η 25 Ιουλίου ξεκίνησε με αναχώρηση την 7.00π.μ. από το Αλιμόντα και ανάβαση μιας ώρας μέχρι την βάση της βία φεράτα Μποκέτε Σεντράλι.

Αυτή είναι μια από τις ωραιότερες πλην δυσκολότερες της δολομιτικής περιοχής Μπρέντα με ανώτατο υψόμετρο τα 2900μ. και με πολλές σκάλες άκρως κουραστικές. Σε μερικές διαβάσεις ήμαστε κυριολεκτικά στον αέρα πατώντας σιδερένια υποστηρίγματα και πάντα δεμένοι με τους κρίκους στο σιδερένιο συρματόσχοινο, έχοντας κάτω το χάος, εμπειρία ανεπανάληπτη.

Στην κατάληξη μας περίμενε μιας ώρας σκληρότατη ανάβαση μέχρι την βάση της βία φεράτα Σπελίνι. Αυτή διαθέτει 3 σκάλες 25 με 30 μέτρα μήκους, πράγμα που την καθιστά μοναδική, όσο και δύσκολη, δεδομένου οτι τα χέρια μπορούν να εξαντληθούν από την κόπωση με κακά αποτελέσματα.

Η ημέρα αυτή, μετά από δυο από τις δυσκολότερες διαδρομές της Μπρέντα έκλεισε με διανυκτέρευση στο καταφύγιο Αλιμόντα με άφιξη εκεί την 14.00.

Η πλέον δύσκολη ημέρα όμως, η ημέρα του αληθινού αλπινισμού ήτα η 26 Ιουλίου. Την ημέρα αυτή οφείλαμε να ανεβούμε την κορυφή Μπρέντα (Cima Brenta) υψομέτρου 3150μ. Ο φίλος Γιώργος προτίμησε να φύγει για το καταφύγιο Τούκετ, όπου θα διανυκτερεύαμε.

Όποιος επιθυμεί να ανέβει στην φοβερή Μπρέντα οφείλει πρώτα να διασχίσει την βία φεράτα Μποκέτε Αλτε (Bochette Alte), την βασίλισσα των Σιδερένιων Δρόμων των Αλπεων. Από ώρα 7.30π.μ. ο γράφων, ο φίλος Γιάννης και ο Αντριάνο συναντήσαμε πολύ λίγους ορειβάτες μέχρι την βάση της κορυφής, ενώ στις άλλες βίε φεράτε ήταν περισσότεροι, πράγμα που αποδεικνύει οτι την δυσκολία αυτής της διαδρομής που ανεβαίνει ψηλά μέχρι τα 3000μ.

Η μεγάλη δοκιμασία όμως άρχισε την 10.00 π.μ. από την βάση της κορυφής. Η κορυφή προσεγγίζεται μόνο με συνεχή αναρρίχηση 3ου βαθμού δυσκολίας και σε ένα σημείο αναρριχώμεθα με μόνιμο σχοινί 2 μέτρων.

Επίσης, για την κορυφή πρέπει κάποιος να περάσει από την προκορφή, ύψους 3140μ., πάντα με αναρρίχηση και καταρρίχηση 3ου βαθμού δυσκολίας και πάντα με την βοήθεια του σχοινιού του οδηγού Αντριάνο.

Ο Ταξίαρχος Ιωάννης Ξηρός ανεβαίνει στη Κορυφή της Μπρέντα …Κρατώντας την Ελληνική Σημαία

Μετά από 2 σκληρές ώρες όμως χρησιμοποίησης και των τεσσάρων άκρων η ελληνική σημαία κυμάτιζε στην φοβερή κορυφή της Μπρέντα, υψ.3150μ. και τρεις ευτυχείς και υπερήφανοι ορειβάτες φωτογραφίζοντο μαζί της.

Ο γράφων παρατήρησε στο βιβλίο κορυφής, όπου γράψαμε τα ονόματα και την εθνικότητά μας οτι οι τελευταίες αναβάσεις ήταν τον Μάρτιο 2019 και τον Οκτώβριο 2018, πράγμα που αποδεικνύει οτι η Μπρέντα είναι πραγματικά για λίγους. Εκείνη την ημέρα πάντως ήμαστε μόνοι μας.

Η κατάβαση ήταν δυσκολότερη, δεδομένου οτι έπρεπε να καταρριχηθούμε από δυο άλλες χαμηλότερες κορυφές και ας μην ξεχνούμε οτι τα περισσότερα ορειβατικά ατυχήματα κατά την κατάβαση γίνονται.

Η τελική κατάβαση ήταν ανάμεσα από μικρούς καταρράκτες των παγετώνων, σε χιόνι και σε δύσκολα περάσματα βράχων. Εν τέλει αφιχθήκαμε ασφαλείς την 15.00 στο καταφύγιο Τούκετ, υψομέτρου 2270μ., όπου βρήκαμε περιχαρείς τον φίλο Γιώργο που μας συνεχάρη εγκαρδίως.

Η τελευταία ημέρα της αποστολής η 27 Ιουλίου ήταν για όλους μια ευχάριστη έκπληξη. Την 7.30 π.μ. αναχωρήσαμε από το καταφύγιο Τούκετ. Μετά από διάσχιση μέχρι το Πάσο Γκροστέ, από όπου πέντε ημέρες πριν αρχίσαμε την πορεία, φθάσαμε στην βάση της κορυφής Γκραν Σάσσο (Gran Sasso, η Μεγάλη Πέτρα).

Ο στόχος όμως δεν ήταν η κορυφή. Ο οδηγός Αντριάνο Αλιμόντα μας οδήγησε σε μια οριζόντια διάσχιση επί του βουνού με μια μικρή βία φεράτα  και σε ανώτατο υψόμετρο ημέρας τα 2700μ. Η κατάβαση όμως ήταν μέσω της πανέμορφης κοιλάδας Βαλεσινέλα.

Η κοιλάδα αυτή είναι απίστευτης ομορφιάς με δάση κωνοφόρων και οξυάς και τέλος την 14.00 τερματίσαμε την πορεία και την όλη περιπέτεια στο πάρκιν, όπου ήταν το αυτοκίνητο του Αντριάνο.

Αποχαιρετιστήκαμε με τον οδηγό στην Μαντόνα συγκινημένοι. Στο σημείο αυτό ο γράφων είναι υποχρεωμένος να εξάρει την ικανότητα του Ιταλού οδηγού βουνού Αντριάνο Αλιμόντα από την Μαντόνα ντι Καμπίλιο και να τον συστήσει ανεπιφυλάκτως σε όποιον Ελληνα ορειβάτη ή ελληνική ορειβατική ομάδα επιθυμεί να διασχίσει την Μπρέντα. Τα στοιχεία του είναι στην διάθεσή μου (xiros_ioannis@windowslive.com).

Η Κυριακή 28 Ιουλίου μας βρήκε στον δρόμο της επιστροφής, αφού πρώτα και για λίγες ώρες απολαύσαμε μια μεγάλη βόλτα στην Βενετία, αρκετή για να επισκεφθούμε τα κυριότερα αξιοθέατά της. Αποχαιρετιστήκαμε στο Ελ. Βενιζέλος ευτυχείς για την επιτυχία της αποστολής, η οποία έγινε για την ελληνική σημαία.

Η συγκίνηση για τον γράφοντα ήταν μεγαλύτερη, δεδομένου οτι αυτή η 10η φορά στις Αλπεις μάλλον ήταν και η τελευταία. Πιστεύω όμως οτι τις Αλπεις, σήμα κατατεθέν όλης της Ευρώπης, τις γνώρισα επαρκώς από τα δυτικά ως τα ανατολικά τους.

Συνιστώ ισχυρώς στους Έλληνες ορειβάτες μια τουλάχιστον αποστολή στους Δολομίτες. Αξίζει τον κόπο. Κλείνοντας, οφείλω να ευχαριστήσω τους φίλους συνορειβάτες Γιώργο Ζαχαράκη και Γιάννη Γιαννούλα για την συνεργασία και εξαίρω την ικανότητα και το ήθος τους.