Συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την αποφράδα ημέρα της 5ης Μαΐου 2010, οπότε στην οδό Σταδίου Αθηνών κατά την διάρκεια διαδήλωσης που οργάνωσε η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, οι υπάλληλοι της Τράπεζας Μαρφίν Επαμεινώνδας Τσάκαλης, Παρασκευή Ζούλια και η εγκυμονούσα Αγγελική Παπαθανασοπούλου πέθαναν από ασφυξία μετά από εμπρησμό της Τράπεζας από βόμβες μολότοφ που πέταξαν κάποιοι, ενώ το πλήθος γύρω φώναζε ”να καείτε”.
Και αυτό, διότι η Τράπεζα δεν συμμετείχε στην γενική απεργία της ΓΣΕΕ και οι υπάλληλοί της με απειλή απολύσεως ευρίσκονταν άπαντες στην εργασία τους. Η ευθύνη του μακαρίτη πια Βγενόπουλου να κρατήσει το υποκατάστημα της Σταδίου ανοικτό, παρά το γεγονός οτι από εκεί θα περνούσε η πορεία είναι υπαρκτή. Υπαρκτά ήταν και τα αισθήματα τρόμου και ευθύνης που προκάλεσε το φονικό στην ΓΣΕΕ, ούτως ώστε μετά από αυτό και παρά τα μνημόνια δεν οργάνωσε άλλη πορεία, πλην όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Το θέμα είναι ότι τέσσερα άλλα θύματα προστέθηκαν εκείνη την ημέρα στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων που προκάλεσε το μίσος που η Μεταπολίτευση εξαπέλυσε σαν μάστιγα στις ψυχές των Ελλήνων από το 1974 μέχρι σήμερα. Ο κρατισμός, η πολιτική αντίληψη οτι το κράτος πρέπει να ελέγχει τα πάντα στην οικονομία οδήγησε στο μίσος απέναντι στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα και στην ατομική επιτυχία.
Ο λαϊκισμός, το μίσος απέναντι σε κάθε υπερέχουσα στο πνεύμα, στην ικανότητα και στον πλούτο ομάδα (ελίτ), αριστοτεχνικά καλλιεργημένος από το 1974 και κυβερνητική εξουσία από το 1981 δεν ανέχθηκαν να αποδεχθούν το 2010 οτι οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία. Πολύ περισσότερο, μάζες και ομάδες συνηθισμένες για δεκαετίες να εκβιάζουν, να απεργούν, να απαιτούν, να διατηρούν τους λαϊκιστές στην εξουσία και στο τέλος να παίρνουν αυτό που θέλουν, είτε αυξήσεις, είτε επιδόματα, είτε προνόμια, δεν μπορούσαν να δεχθούν οτι το μοντέλο χρεωκόπησε.
Δείτεκαι αυτά
Η χειρότερη μάστιγα της Μεταπολίτευσης όμως ήταν η ανοχή και από πολλούς η αποδοχή της βίας, η οποία εξαγνιζόταν όταν προερχόταν από οποιαδήποτε εκδοχή της Αριστεράς, είτε ήταν τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη, είτε ήταν καταληψίες πανεπιστημιακών σχολών, είτε ήταν καταστροφείς της χώρας τον Δεκέμβριο 2008, είτε ήταν αναρχικοί βάνδαλοι σε βάρος κάθε δημοσίου ή ιδιωτικού αγαθού, είτε ήταν απλοί μπάχαλοι, αρκεί να κινούνταν στο γενικό αριστερό κλίμα της εποχής. Ενα κλίμα που ανεχόταν και νομιμοποιούσε πράξεις βίας και καταστροφών, αρκεί να προερχόταν από ανθρώπους που ισχυρίζοντο οτι ό’τι κάνουν το κάνουν υπέρ του λαού και των…αδικημένων. Ενα κλίμα που δεχόταν οτι η νεολαία μπορεί να κάνει ό’τι θέλει για να μην χαρακτηριστούμε φασίστες ή απλά καταπιεστές. Και φτάσαμε στο σημείο το 2010, τα μωρά της Ρόζμαρυ, τα οποία μεγάλωσαν να καίνε εν ψυχρώ ανθρώπους, επειδή το κράτος του κρατισμού, της αναξιοκρατίας και του αριστερού λαϊκισμού είχε εν τω μεταξύ χρεωκοπήσει.
Ο γράφων θεωρεί τα θύματα της Μαρφίν ως θύματα της Τρομοκρατίας της Μεταπολίτευσης, η οποία με την σειρά της ήταν γέννημα της γενικότερης αριστερής ιδεολογίας (sic). Χτύπησαν μια Τράπεζα θεωρώντας οτι χτυπούν τον…καπιταλισμό και σκότωσαν 4 αθώους ανθρώπους. Αιώνιες τύψεις θα τύπτουν τoυς πασοκογενείς και κομμουνιστογενείς ”φωστήρες” της ΓΣΕΕ που δεν έπρεπε να κάνει πορεία εκείνη την ημέρα, μια συγκέντρωση στο Σύνταγμα αρκούσε.
Ο Θεός θα αποδώσει δικαιοσύνη και θα τιμωρήσει τους ενόχους, όπως πάντα, μα πάντα κάνει. Η χλεύη ανήκει για μια ακόμη φορά στον κομματικό φορέα της ελληνικής Αριστεράς (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ) που για ακόμη μια φορά αρνείται να συμμετάσχει στην από κοινού με την Νέα Δημοκρατία απόδοση τιμής στα θύματα για να μην δυσαρεστήσει τους αριστερούς του, αποδομώντας με αυτή την πράξη το ιδεολογικό τους αφήγημα καθ’όλη την Μεταπολίτευση.
Προτιμά να καταθέσει ο κ. Τσίπρας ένα τυπικό στεφάνι για την τήρηση των προσχημάτων, αλλά μέχρις εκεί. Το αριστερό ακροατήριο πρέπει πάντα να θεωρεί το γεγονός ως μεμονωμένο συμβάν. Από εκεί και πέρα ή και πριν,” το θέμα δεν είναι οι βόμβες μολότοφ, αλλά προς ποια μεριά πέφτουν” δήλωσε κάποτε ο κ. Τσίπρας. Γιατί να δώσει συνέχεια ένα αριστερό κόμμα για το οποίο η απειθαρχία και το πεζοδρόμιο έχουν υπαρξιακή αξία; Το αιώνιο ΚΚΕ με δήλωσή του αρκείται σε κατάθεση στεφάνου (πάλι καλά) και αποδίδει το τετραπλό φονικό της Μαρφίν σε…προβοκάτσια. Αλήθεια, προβοκάτσια από ποιούς; Από την ίδια αριστερή μαρξιστική μήτρα δεν γεννήθηκαν όλοι αυτοί; Το ΚΚΕ δεν ήταν πάντα το σημείο αναφοράς και ο πνευματικός οδηγός τους με το καταστατικό του πάντα να διακηρύσει την δια παντί τρόπω και εν παντί χρόνω καταστροφή της αστικής τάξης; Το γεγονός οτι οι δολοφόνοι δεν ανήκαν στο ΚΚΕ δεν σημαίνει οτι έκαναν το φονικό για να δυσφημήσουν το ΚΚΕ ή για να υπονομεύσουν τους…λαϊκούς αγώνες (sic).
Το έκαναν επειδή ήταν αριστεροί δολοφόνοι από μίσος τυφλωμένοι, τόσο απλά. Ο πραγματικός κλαυσίγελως όμως προέρχεται από τον πάντα ανεξάντλητο Γιάνη Βαρουφάκη. Αναγνώρισε στα πρόσωπα των θυμάτων θύματα του…Μνημονίου και όχι της βίαιης αντίδρασης σε ακριβώς αυτά. Διότι είναι άλλο να αυτοκτονείς λόγω απελπισίας σε καιρό μνημονίου και άλλο να σε σκοτώνουν διότι απλώς πήγες στην δουλειά σου. Ναι, γνωρίζω οτι η περίπτωση του ανθρώπου ανάγεται στην αρμοδιότητα της Ιατρικής, πλην όμως, επειδή ομιλούμε για δολοφονημένους ανθρώπους και η περίσταση είναι σοβαρή, απαιτείται κάποιος να καυτηριάσει δημοσίως την στάση του ανθρώπου, ο οποίος στις επόμενες εκλογές θα καταστεί ανάμνηση, αλλά προς το παρόν προκαλεί την νοημοσύνη μας και την αισθητική μας.
Ο γράφων αποτίει φόρο τιμής στα θύματα και εύχεται η καταραμένη συναισθηματική πανώλη που χτύπησε τον ελληνικό λαό το 1974 και τον αρρώστησε στην ψυχή του να μην επαναληφθεί και να μην σκοτώσει άλλον κανένα. Και μετά το αποτέλεσμα της κάλπης το 2019 έχει λόγους να πιστεύει αυτό.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.
