Οι πρόεδροι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ και της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, που θα κατέβουν μαζί στις επόμενες εκλογές με τον συνασπισμό ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, εξηγούν τους λόγους, για τους οποίους θα έπρεπε όλη η δημοκρατική Ελλάδα, στις 29 Αυγούστου, να καταθέτει στεφάνι στη μνήμη όσων έδωσαν τη ζωή τους, για να ζούμε σήμερα ελεύθεροι.
«Γιατί θα πάμε στο Βίτσι»
Στον Γράμμο και στο Βίτσι, κάθε 29 Αυγούστου, θα έπρεπε να βρίσκεται όλη η Ελλάδα, τιμώντας τη μνήμη εκείνων, που έδωσαν τη ζωή τους, για να μην γίνουμε σοβιετικό προτεκτοράτο. Θα έπρεπε να βρίσκονται όλα τα κόμματα της Βουλής, αναγνωρίζοντας ότι η λειτουργία του Κοινοβουλευτισμού οφείλεται στους νέους Έλληνες, που…
…Αφού νίκησαν τις χιτλερικές ορδές, αντί να χαρούν την απελευθέρωση και να αρχίσουν να χτίζουν τη χώρα και τις ζωές τους, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος, σύρθηκαν σε ακόμα μία αιματοχυσία από τις εγχώριες σταλινικές ορδές, που δεν ήξεραν ότι ο Στάλιν τούς είχε “πουλήσει”, με το γνωστό μπακαλόχαρτο κατανομής των σφαιρών επιρροής. Θα έπρεπε να βρίσκεται όλη η διανόηση και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, επισημαίνοντας το πόσο εύκολο είναι ο αδελφός της διπλανής πόρτας να γίνει δολοφόνος, αν πεισθεί ότι ο Ολοκληρωτισμός, οποιασδήποτε απόχρωσης, είναι η λύση για τα προβλήματα της Δημοκρατίας.
Όμως, απουσιάζουν όλοι. Όχι μόνον από τον Γράμμο και το Βίτσι, αλλά και από τον δημόσιο διάλογο. Και αφήνουν την αριστερή προπαγάνδα να οργιάζει, επιβάλλοντας την ατζέντα των ηττημένων, επικυρωμένη μάλιστα με τον Νόμο 1863/1989 της Κυβέρνησης Τζανετάκη. Βάσει αυτού του κατάπτυστου νόμου, που κανείς έκτοτε δεν τόλμησε να καταργήσει, όσοι έστρεψαν τα όπλα εναντίον Ελλήνων, για να καταλύσουν τη Δημοκρατία, ονομάζονται “Δημοκρατικός Στρατός”.
Όσοι πετούσαν σε πηγάδες σφαγμένα νήπια, ήταν “οραματιστές ενός ανώτερου κόσμου”. Όσοι εκτελούσαν μανάδες, που προσπάθησαν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από το σταλινικό παιδομάζωμα, ήταν “ήρωες της ελευθερίας”. Τότε γιατί τους πολεμήσαμε;
Για να πάμε κόντρα στη δημοκρατία και στην ελευθερία; Κι αν αυτοί ήταν οι “Δημοκρατικοί”, οι άλλοι τι ήταν; “Μοναρχοφασίστες”, “αγριάνθρωποι”, “αγγλόδουλοι”, “αμερικανόδουλοι”, “πράκτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού”, “στρατός της πλουτοκρατίας”, “συνεργάτες των Γερμανών”.
Αυτοί είναι οι όροι που χρησιμοποιεί παγίως στα κείμενά του το ΚΚΕ, όταν αναφέρεται στον Ελληνικό Στρατό. Ωστόσο, κανένας δημοσιογράφος, πολιτικός, ακαδημαϊκός, δεν τους χαρακτηρίζει εμφυλιοπολεμικούς! Όμως, αν αποκαλέσεις τον Εμφύλιο, “ανταρτοπόλεμο” ή “συμμοριτοπόλεμο”, μαύρο φίδι που σε έφαγε! “Ακροδεξιός”! “Εθνικιστής”!
Ακόμα κι ο όρος “Εμφύλιος”, που επιβλήθηκε με τον ίδιο νόμο, αντικαθιστώντας τους όρους “ανταρτοπόλεμος” και “συμμοριτοπόλεμος”, είναι εσφαλμένος. Για να χαρακτηριστεί ένας πόλεμος “εμφύλιος”, δεν αρκεί οι εμπόλεμοι να ανήκουν στην ίδια φυλή. Πρέπει να έχουν εγκαθιδρύσει την εξουσία τους σε μεγάλες περιοχές της χώρας και να υποστηρίζονται από αντίστοιχες ομάδες πληθυσμού.
Αυτό ουδέποτε συνέβη στην Ελλάδα. Υπήρξε ένοπλη εξέγερση συγκεκριμένου κόμματος, του ΚΚΕ, με περιορισμένη χρονικά και τοπικά κυριαρχία, εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας, την οποία συνέθεταν όλοι οι άλλοι (δεξιοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, μετριοπαθείς αριστεροί). Αυτού του είδους η ένοπλη σύγκρουση αποκαλείται διεθνώς “guerrilla warfare”.
Το ίδιο το ΚΚΕ χαρακτηρίζει την αιματοχυσία που προκάλεσε ως “δεύτερο αντάρτικο”, άρα ο όρος “ανταρτοπόλεμος” θα μπορούσε να ικανοποιεί και τις δύο πλευρές.
Όμως, επελέγη το “εμφύλιος”. Γιατί; Διότι εμπλέκει το σύνολο του Έθνους, με ισοβαρή συμμετοχή και, φυσικά, ισοβαρή ευθύνη. “Σφαχτήκαμε μεταξύ μας”, άρα όλοι φταίμε εξίσου.
Γιατί ο νόμος 1863/1989 δεν είπε στο ΚΚΕ: «θα σταματήσουμε να σας ονομάζουμε “συμμορίτες”, αλλά θα σταματήσετε κι εσείς να αποκαλείτε τον νόμιμο στρατό της χώρας, “μοναρχοφασιστικό”, και θα σταματήσετε να διοργανώνετε γιορτές μίσους και να σπέρνετε μνημεία μίσους σε όλη τη χώρα;
Ας μας απαντήσουν όσοι τον ψήφισαν κι όσοι τον διατηρούν. Πάντως, το ΚΚΕ, έχοντας φιμώσει τη μία πλευρά, αλωνίζει έκτοτε ανενόχλητο, αντιστρέφοντας απόλυτα την πραγματικότητα.
Ιδού μερικά παραδείγματα:
• Δεκάδες στην αρχή, εκατοντάδες πιο ύστερα, πήραν, άλλοι για πρώτη και άλλοι για δεύτερη φορά, τον τιμημένο δρόμο του βουνού, για να γλιτώσουν από το μοναρχοφασιστικό αγριανθρωπισμό. Περήφανοι αγωνιστές της Αντίστασης, που παρέδωσαν τα τιμημένα όπλα τους, μετά τη Βάρκιζα, ξανατράβαγαν τα γνώριμα γι’ αυτούς μονοπάτια της λευτεριάς. Έτσι ξαναγεννήθηκε το καινούργιο αντάρτικο, ενάντια στους εγχώριους και ξένους νέους καταχτητές.
• Ο Αύγουστος του 1949 έχει καταγραφεί στην Ιστορία του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος στη χώρα μας σαν ο μήνας που έγινε η τελική αναμέτρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και του στρατού του καθεστώτος της πλουτοκρατίας, του στηριγμένου στον αγγλικό και, στη συνέχεια, στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
• Οι μάχες στον Γράμμο τελείωσαν, χωρίς ο μοναρχοφασισμός και οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές να πραγματοποιήσουν το στρατηγικό τους σκοπό, που ήταν η συντριβή του ΔΣΕ.
Οι κομμουνιστές έδωσαν εξετάσεις στον λαό και στο κόμμα, το ΚΚΕ, που τους διαπαιδαγώγησε, να υπερασπίζονται τα λαϊκά συμφέροντα και με το όπλο στο χέρι, όταν χρειαστεί.
(Από το ελεγχόμενο από το ΚΚΕ site του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» https://ethniki-antistasi-dse.gr/odse.html που έχει ως προμετωπίδα του το σύνθημα: «κρατάμε τη φλόγα αναμμένη»!)
Ο Ριζοσπάστης τονίζει σε άρθρο του, στις 13/10/1996, εδώ https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3676906 «Ο όρκος του μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού παραμένει αναλλοίωτος. Πολύ περισσότερο σήμερα, που η μία μετά την άλλη οι κατακτήσεις αφαιρούνται». Και, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, ο Κουτσούμπας, στα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τους εξόριστους στη Γυάρο, διατράνωσε: (https://www.902.gr/eidisi/politiki/203883/dimitris-koytsoympas-tha-anoigoyme-kathe-mera-kathe-ora-kai-mia-kainoyria):
• Δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν συγχωρούμε τίποτα.
• Εμείς θα ανοίγουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, και μια καινούργια ρωγμή σ’ αυτό το σάπιο σύστημα, ώσπου να καταρρεύσει μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του, κάτω από τα σφοδρά χτυπήματα της επαναστατημένης εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
• Το ΚΚΕ, στην ήδη εκατόχρονη πορεία του, η αστική τάξη δεν το έβαλε στο χέρι. Το ΚΚΕ στέκει και σήμερα καρφί στο μάτι τους. Το ΚΚΕ σαλπίζει αντίσταση, οργάνωση, ανατροπή.
• Δεν ξεμπερδεύεις με τέτοιον αντίπαλο γλείφοντας τα κόκαλα που πετά απ’ το τραπέζι. Ή θα την πας την πάλη σου ως το τέρμα ή εδώ θα μας γονατίζουν διαρκώς. Και τέτοια απόφαση έχουμε πάρει.
• Ανειρήνευτη είναι αυτή η πάλη. Ήταν ανειρήνευτη και τότε που σφύραγε στον αέρα το μαστίγιό τους. Είναι ανειρήνευτη και σήμερα, που σφάζουν με το γάντι.
• Να ποιος είναι ο ρόλος μας σήμερα: Γερό ΚΚΕ, που να μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, που θα αντέχει και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη για το νομοτελειακό, το αναπόφευκτο πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
• Είμαστε σίγουροι ότι «οι μέρες που λαχτάρησαν» οι κρατούμενοι της Γυάρου, οι ήρωες του εργατικού μας κινήματος, «θα ’ρθουν». Οι μέρες που λαχταρούμε όλοι και όλες εμείς, η σημερινή νέα γενιά, «θα ’ρθουν». Θα φροντίσουμε» κι εμείς με τη σειρά μας, όπως οι προηγούμενες γενιές, γι’ αυτό…
Θα πάμε, λοιπόν, στο Βίτσι, διότι εμείς δεν θέλουμε να έρθουν ξανά οι μέρες, τις οποίες λαχτάρησαν οι σφαγείς των Ελλήνων και λαχταρούν οι επίγονοί τους.
Διότι θεωρούμε ότι τα προβλήματα της Δημοκρατίας αντιμετωπίζονται με εργαλεία που προσφέρει η Δημοκρατία. Διότι η Δημοκρατία είναι ένα ευαίσθητο πολίτευμα, που μπορεί πολύ εύκολα να καταρρεύσει, αν το υπονομεύουν αυτοί που υποτίθεται ότι το στηρίζουν.
Διότι θεωρούμε αυτονόητη την υποχρέωση κατάθεσης στεφάνου, στη μνήμη όσων πέθαναν, για να ζούμε ελεύθεροι. Και θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε, μέχρι το ΚΚΕ και οι θιασώτες του Ολοκληρωτισμού —κόκκινου, μαύρου ή οποιασδήποτε άλλης απόχρωσης— αποβληθούν από το πολιτικό σύστημα, για πάντα. Όχι με σκηνοθετημένες δίκες.
Αλλά διότι είναι αυτονόητο ότι, για να συμμετέχεις σε ένα παιχνίδι, πρέπει να σέβεσαι τους κανόνες του. Δεν μπορεί ο ένας να χρησιμοποιεί την ψήφο και ο άλλος το μαχαίρι. Ναι, η Δημοκρατία έχει μπόλικα κουσούρια. Και η ελληνική εκδοχή της ακόμα περισσότερα, με τα λεγόμενα “αστικά κόμματα” να έχουν μεγάλο μερίδιο της ευθύνης. Αλίμονο, όμως, αν η θεραπεία της λέγεται “ένοπλη εξέγερση” και εκτέλεση της Ελένης Γκατζογιάννη.
Ελπίζουμε αυτήν τη στάση να την υιοθετήσουν όλοι οι σοβαροί, νουνεχείς Έλληνες πατριώτες. Και να είμαστε πολλοί, την Κυριακή, 29 Αυγούστου, στο Βίτσι. Και κάθε χρόνο, όλο και περισσότεροι.
Δείτεκαι αυτά
