Γράφει ο Ιωάννης Κόντης Υποστράτηγος ε.α
Η ΟΕΟ [“Ομάδα Εφήβων Ορειβατών”] του Ορειβατικού Συλλόγου Προσοτσάνης, αποτελούμενη από τον Αρχηγό της Αναστάσιο (Τάσο) Ζαχαρόπουλο, τον Α’ Υπαρχηγό Αθανάσιο Αραμπατζή και Β΄ Υπαρχηγό Ιωάννη Κόντη, με την προσθήκη ενός νέου Μέλους, εκπρόσωπο του γυναικείου φύλλου, της κυρίας Ειρήνης Γεωργίου, εξέδραμε για την κατάκτηση της κορυφής “Μύτικας” το μεσημέρι της 6ης Αυγούστου 2018, ημέρα Δευτέρα, εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού.
Ασφαλώς, έφηβοι είμαστε στην ψυχή μας, στο μυαλό, στις ιδέες, στις ορειβατικές μας δράσεις, γιατί στην βιολογική μας ηλικία είμαστε… κάπως “όψιμοι”. O Α’ Υπαρχηγός, απουσίαζε λόγω έκτακτης ανωτέρας βίας, όμως, εκ του μακρόθεν εμψύχωνε την Ομάδα με τα συνεχή τηλεφωνήματά του. Ήταν “ὡσεί παρών”!
Οι άνδρες της ΟΕΟ είναι έμπειροι ορειβάτες, με αναβάσεις σε κορυφές της Ελλάδος, Βουλγαρίας, Ιταλίας, Αυστρίας κ.α., αλλά η Ειρήνη Γεωργίου δεν είχε ανεβεί ποτέ κατά το παρελθόν σε λόφο άνω των 200μ. Είχε όμως δυνατή θέληση, αυτό που λέμε δυνατή “ψυχή”, “τσαγανό”, γυμνασμένο σώμα, χωρίς περιττά κιλά.
Δείτεκαι αυτά
Η έλλειψη ορειβατικής εμπειρίας ήταν ένα ασφαλώς ένα πρόβλημα, αλλά ήμασταν έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε με κάθε τρόπο, όταν και εφόσον εκδηλωνόταν. Υπήρξε καλός σχεδιασμός και ανάλογη προετοιμασία. Η εξέλιξη της αναβάσεως αναμένετο να μας δικαιώσει.
Η πολύ υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούσαν στα πεδινά όλης της Χώρας, έκαναν συγγενείς και φίλους της Ομάδος να μιλούν για παρακινδυνευμένο επιχείρημα. Αγνοούσαν βέβαια, ότι στο “Οροπέδιο των Μουσών” (στο καταφύγιο “Χρ.Κάκκαλος”), το βράδυ 22:00ω της 6ης Αυγούστου 2018, η θερμοκρασία ήταν μόνον… 7 βαθμοί Κελσίου και η θερμάστρα του καταφυγίου έκαιγε στο “φούλ”!!
Από την Θεσσαλονίκη ξεκινήσαμε στις 11:30ω. Περί τις 12:25 φτάσαμε στην διασταύρωση του Δίου και ο Αρχηγός “έριξε” την όμορφη ιδέα να επισκεφτούμε εκτός προγράμματος, την αρχαία ιερή πόλη των Μακεδόνων Δίον. Είχαν περάσει άλλωστε πολλά χρόνια από την πρώτη μας επίσκεψη και η Ειρήνη Γεωργίου την γνώριζε μόνον από την ιστορία.
Εκτιμήσαμε τον χρόνο που θα διαθέταμε στην ξενάγησή μας, και συμπεράναμε, αν όλα πήγαιναν καλά, μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες, θα ολοκληρώναμε τον πρώτο μας στόχο, που ήταν η ανάβασή μας στο καταφύγιο “Χρ.Κάκκαλος”.
Καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος”, Οροπέδιο Μουσών, υψόμ. 2650μ.
Όντως, μετά οδήγηση δέκα λεπτών, σταματούσαμε στο πάρκινγκ, εμπρός του εκδοτηρίου εισιτηρίων του Αρχαιολογικού Πάρκου. Επισκεφτήκαμε το αρχαίο θέατρο, τους ναούς Ίσιδος και Δήμητρας, τα Ρωμαικά λουτρά, περιτρέξαμε την αρχαία πόλη με την ονομαστή έπαυλη του Διονύσου, όπου ευρέθησαν αξιολογότατα μωσαϊκά δάπεδα και αγάλματα, τους πρωτοχριστιανικούς ναούς, τα αρχαία τείχη της πόλης, τις βεσπασιανές, διαπιστώσαμε την εξαιρετική Ιπποδάμειο ρυμοτομία της πόλης, κ.α.
Φοιτητές του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ έκαναν ανασκαφικές εργασίες με τους επικεφαλής τους (δύο ομάδες). Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες. Με τα ίδια εισιτήρια, επισκεφτήκαμε αμέσως μετά το Αρχαιολογικό Μουσείο του Δίου, που βρίσκεται εντός του ομωνύμου συγχρόνου χωριού. Εκεί θαυμάσαμε τα αρχαία Ελληνικά κειμήλια, των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων.
Τέλος, με το ίδιο εισιτήριο επισκεφτήκαμε το εργαστήριο Αρχαιολογίας (δίπλα στο Αρχ Μουσείο) όπου φυλάσσεται αποκατεστημένο το τεράστιο μωσαϊκό από την Έπαυλη του Διονύσου καθώς και έτερα κειμήλια. Η μεγάλη και λαμπρή πόλις του Δίου, αν και έσφυζε από ζωή στην Ρωμαιοκρατία και τα πρωτο-Βυζαντινά χρόνια, εγκαταλείφτηκε από τους κατοίκους της, μετά από ένα σεισμό που κατέστρεψε ολοκληρωτικά όλη την πόλη κατά τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Έκτοτε έμεινε στην αφάνεια ξεχασμένη κάτω από τα ερείπιά της.
Με τις ανασκαφές του ΑΠΘ εδώ και 40 έτη, ξαναήλθε στο φως η Ιερή πόλη των Μακεδόνων και γράφτηκε/μελετήθηκε πιό λεπτομερώς η ιστορία της.
Αμέσως μετά, πήραμε τον επαρχιακό δρόμο που ενώνει το Δίον με το Λιτόχωρο (χωρίς να περνά από μέσα) και κατευθυνθήκαμε δεξιά προς τον Εθνικό Δρυμό του Ολύμπου. Φθάσαμε στην θέση “Διασταύρωση”, [και όχι “Γκορτσιά” (σλαβικά) όπως συνηθίζεται να την λένε], υψομ. 1120μ. από όπου ξεκινά το μονοπάτι για τις θέσεις (διαδοχικά) “Μπάρμπα”, “Πετρόστρουγγα”, “Σκούρτα”, “Λαιμός-πέρασμα του Γιόσσου Αποστολίδη” και “Οροπέδιο των Μουσών”.
Φορτωθήκαμε τον ορειβατικό μας εξοπλισμό και ξεκινήσαμε με ακμαίο ηθικό και πολύ κουράγιο την ανάβαση στις 15:50ω. Μας υποδέχθηκε το υπέροχο δάσος με κωνοφόρα και άλλη βλάστηση που φύεται στα 1100μ. Το μονοπάτι εξελίσσεται ομαλά και ήταν πολύ ευχάριστο διότι εμπόδιζε πλήρως τις ακτίνες του ηλίου να μας καίνε. Η ζέστη στην αρχή ήταν αισθητή, αλλά με την άνοδό μας ολοένα και ελαττώνονταν.
Κάθε βήμα, κάθε στροφή μας επεφύλασσε μια καινούρια ευχάριστη και μοναδική εικόνα και μας αποζημίωνε από την κούραση και τις στάλες του ιδρώτα που έτρεχαν στο σώμα μας. Η βλάστηση άλλαζε με την άνοδο του υψομέτρου. Μικρά διαλλείματα για φωτογραφίες και στις 18:30 φθάσαμε στο καταφύγιο της Πετρόστρουγγας (1950μ.), που βρίσκεται ανάμεσα σε υπεραιωνόβια ρόμπολα και οξιές. Μικρή στάση για να προμηθευτούμε νερό και ξεκινήσαμε πάλι για το “Οροπέδιο των Μουσών”, στο καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος ” (υψ. 2648μ), όπου θα διανυκτερεύαμε.
Ο Αρχηγός είχε φροντίσει να κλείσει τρείς θέσεις (κρεβάτια) μία εβδομάδα πρίν. Υπάρχουν βέβαια και τολμηροί ορειβάτες, εραστές της περιπέτειας, που στήνουν τις σκηνές τους στο πλάτωμα πίσω από το καταφύγιο και κοιμούνται εκεί. Δέχονται, ασφαλώς, και τις προσφερόμενες υπηρεσίες του καταφυγίου (τροφή, νερό, WC). Η δύση του ηλίου ήταν 20:34ω οπότε η νύχτα θα έπεφτε περί τις 21:10. Σαφώς έπρεπε να επιταχύνουμε λίγο τον βηματισμό μας. Όμως, δεν θα χαλούσε η διάθεσή μας αν περπατούσαμε και λίγο και με τους φανούς κεφαλής. 
Μετά από μία ώρα και κάτι αφήσαμε πίσω μας το δάσος και βγήκαμε στην αλπική ζώνη. Στο έδαφος αυτό φύεται μόνον σκληρό χόρτο και θάμνοι. Ο ήλιος είχε πέσει πίσω από τις δυτικές κορυφές και καθώς ανεβαίναμε τις ελικοειδείς ανηφόρες, έβγαλε ένα αεράκι που “ξύριζε” κυριολεκτικά το πρόσωπό μας χωρίς σαπουνάδα.
Η θερμοκρασία έπεσε περί τους 15 C βαθμούς. Κάναμε στάση για να φορέσουμε τους χειμερινούς επενδύτες μας (μπουφάν) και κάλυμμα κεφαλής (μπάφ). Ίσως χρειαζόμασταν και γάντια!!! Η κούραση είχε αρχίσει να μας επηρεάζει λίγο. Όμως ξαφνικά εμπρός μας [κορυφή Σκούρτα 2450μ.], παρουσιάσθηκε ένα κοπάδι με άγρια κατσίκια με κανελί χρωματισμό. Δεν έδειξαν ότι τρομάζουν από εμάς. Κάποιο μάλιστα, μας άφησε να το πλησιάσουμε μέχρι 20-30μ. Ήταν ένα υπέροχο, αυθεντικό δείγμα της καταπληκτικής πανίδας του Ολύμπου.
Είχε περάσει η 21:00ω, όταν μπροστά μας εμφανίστηκε “ο Λαιμός”, αυτό το μοναδικό μονοπάτι ανάμεσα σε δύο βαθιές χαραδρώσεις που καταλήγουν στην τελευταία ελικοειδή βραχώδη ανάβαση “πέρασμα του Γιόσσου”, το οποίο θα μας οδηγούσε στον προορισμό μας, στο “Οροπέδιο των Μουσών”. Εδώ είχε κάποια μικρή κατηφόρα και κάναμε γρήγορα. Στις πρώτες ελικοειδείς αναβάσεις μας για τον “Λαιμό” έπεσε η νύχτα.
Άλλαξε αμέσως η φύση γύρω μας με την μαύρη φορεσιά της. Μόνον ο ουρανός στην δύση φώτιζε λίγο. Φορέσαμε τους φακούς κεφαλής. Τώρα οφείλαμε μεγαλύτερη προσοχή στα βήματά μας! Μετά από το ζόρι της τελευταίας ελικοειδούς βραχώδους αναβάσεως, βγήκαμε επί τέλους στο σχετικά επίπεδο και χορταριασμένο οροπέδιο των Μουσών. Η Ειρήνη Γεωργίου ζήτησε δυο-τρείς έκτακτες στάσεις, και μετά συνέχιζε ακάθεκτη να προχωρά. Δεν είχε βγεί το φεγγάρι και ακολουθούσαμε το σκαμμένο από τα μουλάρια μονοπάτι στο χόρτο του οροπεδίου.
Εμπρός μας σκουρόχρωμοι διακρίνονταν οι ορεινοί όγκοι του “Στεφανιού” και του “Προφήτη Ηλία”. Μετά από λίγη ώρα σιωπηλού βαδίσματος, που ακουγόταν μόνον οι βαρειές αναπνοές μας, χαρήκαμε πάρα πολύ, όταν από ένα χιλιόμετρο και πλέον μακριά, είδαμε τα “σωτήρια” φώτα του καταφυγίου “Χρ.Κάκκαλος”. Τα κουρασμένα πόδια μας φτερούγησαν και βάδιζαν τα τελευταία μας βήματα.
Το εξωτερικό θερμόμετρο του καταφυγίου έδειχνε +8 βαθμούς Κελσίου! Η πόρτα άνοιξε… και μπήκαμε μέσα (22:00ω). Η ζέστη από την θερμάστρα που έκαιγε, οι ομιλίες, τα γέλια και η μυρωδιά φαγητών και του τσίπουρου μας υποδέχθηκε. Τα γυαλιά του Β’ Υπαρχηγού θόλωσαν αμέσως και έσταξαν από τους υδρατμούς της αιθούσης. Βγάλαμε αμέσως τα ορειβατικά μας άρβυλα, φορέσαμε τις προσφερόμενες παντόφλες, αφήσαμε στην σειρά τα σακκίδιά μας και πιάσαμε μιά θέση στο τραπέζι.
Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αλλά πολύ συμπαθών προσώπων!!! Χαιρετίσαμε και μας χαιρέτησαν στα Ελληνικά, Αγγλικά και Γαλλικά. Έτσι είναι οι ορειβάτες!!! Καλοί Άνθρωποι. Στα βουνά ανεβαίνουν συνήθως μόνον καλοί άνθρωποι, φυσιολάτρες με οικολογική συνείδηση. Αυτό που λένε μερικοί… “Η τρέλα πάει στα βουνά” είναι μεγάλο ψεύδος!!
Το λένε μόνον οι κακοί στις πεδιάδες και στις πόλεις για να αποπροσανατολίζουν τους καλούς και να τους κλέβουν! Είχε Γάλλους, Αμερικανούς (από την Γιούτα) κάποιους Σλαβόφωνους και ασφαλώς Έλληνες. Το φιλόξενο καταφύγιο με τους πρόθυμους υπαλλήλους του προσέφερε μαγειρεμένο θερμό φαγητό, ποτά και γλυκά.
Μπράβο τους που μπορούν και προσφέρουν αξιόλογες υπηρεσίες τόσο μακριά από την βάση. Παραγγείλαμε και φάγαμε το δείπνο μας. Ο Αρχηγός γνωρίζει καλά ότι… “οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου”… και θέλησε να ευφρανθεί λίγο. Παρήγγειλε μισό λίτρο κόκκινο μπρούσικο κρασί. Γεμίσαμε τα ποτήρια μας και τσουγκρίσαμε για την επιτυχία του πρώτου μας αντικειμενικού σκοπού. Οι συζητήσεις για το αυριανό πρόγραμμα ήταν αυτές που ακουγόταν από όλους. Γέλια δυνατά, ορειβατικές διηγήσεις, αστεία και άλλα πολλά ακουγόταν δεξιά και αριστερά.
Μετά από λίγο αποσυρθήκαμε στο πάνω όροφο (23:10ω) όπου ήταν τα κρεβάτια μας. Μερικοί ήδη είχαν οριζοντιωθεί και είχαν παραδοθεί στις αγκάλες του Μορφέα…. Τα δικά μας κρεβάτια ήταν το ένα δίπλα του άλλου και “μας ανέμεναν”. Ξεντυθήκαμε στα σκοτεινά, και με προσοχή συρθήκαμε στο κρεβάτι να μην ενοχλήσουμε τους γείτονες. Απόλαυση… επιτέλους σε οριζόντια θέση. Αμέσως “κατέβηκαν” οι διακόπτες στην θέση “OFF” για να παραδοθούμε και εμείς στις αγκάλες του “Μορφέα”, αλλά… τότε μιά ακόμη (γνωστή!!) έκπληξη μας περίμενε:
Άρχιζε να παίζει η “Συμφωνική Ορχήστρα του Θαλάμου” στο Οροπέδιο των Μουσών!! Στην αρχή έπαιζαν λίγα όργανα στα “πρίμα”, αλλά σε λίγο, σχεδόν διά μαγείας, άρχισαν να παίζουν όλα τα όργανα… αλλά τα “μπάσα” ροχαλητά είχαν σκεπάσει πλήρως τα “πρίμα” !! Τρέλα!!! Μιά Συναυλία χωρίς μαέστρο! Ακατάστατα!! Άναρχα!.
Μετά άρχισαν τα παραμιλητά από τον νεαρό Αμερικάνο φοιτητή. “Γιές…γιές ιτ ιζ”… και άλλα τέτοια. Που να μας βρεί και μας “σηκώσει” ο καημένος Μορφέας!!!! Όλο το βράδυ ακούσαμε τρείς ή τέσσερις φορές την Συναυλία!!! Όλοι “έβγαζαν” από πάνω τους την κούραση! Τα μάτια παρέμειναν ανοικτά μέσα σκοτάδι. Ευτυχώς όμως το σώμα ξεκουράζονταν. Όταν περί τις 06:30 πήγαμε για WC, η θερμοκρασία ήταν 7 βαθμοί! Κρύο….
Περί τις 09:00, αφού πληρώσαμε στο καταφύγιο για τις πολύτιμες υπηρεσίες που μας παρείχαν και τους ευχαριστήσαμε, φορτωθήκαμε τον εξοπλισμό μας και τραβήξαμε για τα “Ζωνάρια”, με σκοπό να φθάσουμε στην βάση της διαδρομής “Λούκι” για την κορυφή του Ολύμπου.
Εκεί συναντήσαμε την μεταλλική αναθηματική πλάκα στο βράχο που θυμίζει το μεγάλο ατύχημα της 5ης Δεκ. 1976, όταν έχασαν την ζωή τους έξη ορειβάτες. Σε λιγότερο από 20 λεπτά, φθάσαμε στη διασταύρωση του μονοπατιού που κατευθύνεται προς το άλλο καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” με την “βάση” της θέσης “Λούκι”, (μικρή χαράδρωση γεμάτη απότομους βράχους), από όπου επρόκειτο να επιχειρήσουμε την ανάβασή μας στην κορυφή Μύτικας.
Η Ειρήνη Γεωργίου είχε συνέλθει αρκετά από την χθεσινή κουραστική ανάβαση και δέχθηκε με χαρά να μας ακολουθήσει. Πολλοί ορειβάτες ήταν ήδη σκαρφαλωμένοι στα βράχια και ανέβαιναν. Άλλοι, πολύ πιό πρωινοί, κατέβαιναν. Αφήσαμε τον ορειβατικό μας εξοπλισμό (σακίδια και μπάτον) σε κάποιο σημείο, φορέσαμε τα προστατευτικά μας κράνη, (κυρίως από τυχόν πέτρες που μπορεί να ξεκολλήσουν από ψηλότερα), ήπιαμε λίγο νερό και με τις φωτογραφικές μηχανές μας μόνον, αρχίσαμε την δύσκολη αναρριχητική ανάβασή μας στους βράχους.
Στην αρχή η ανάβαση (και η κλίση) ήταν ηπιότερη αλλά όσο στένευε το “Λούκι”, τα βράχια ήταν πιο μεγάλα και προσέφεραν λιγότερες δυνατότητες στον αναβάτη να κρατηθεί. Χρειαζόταν πρώτα καλός έλεγχος σταθερότητας του βράχου που θα έπιαναν τα χέρια, και εύρεση καταλλήλων πατημάτων στα πόδια. Μετά γινόταν η αναρρίχηση στο βράχο και ούτω καθ΄ εξής. Όταν διασταυρωνόμασταν με καταβαίνοντες, ο ευγενέστερος παραχωρούσε χώρο πρώτος, για να υπάρξει η ασφάλεια αμφοτέρων. Σε πολλά σημεία χρειάζονταν η δυναμική μας ενέργεια και με τα δύο χέρια, σε άλλα μόνον το ένα.
Οι αισθήσεις όλες σε πλήρη συναγερμό. Μετά από μισή περίπου ώρα φθάσαμε στην κορυφή. Βρισκόμασταν στην στέγη της Ελλάδος! Στον “Θρόνο του Διός” ή Μύτικας. Βρισκόμασταν εκείνη την στιγμή υψηλοτέρα από όλους τους Έλληνες. Ακόμη και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!!! Μόνο τα πουλιά μας περνούσαν!!! Η μισή μας αποστολή είχε ήδη υλοποιηθεί. Η χαρά μας μεγάλη. Υπολείπονταν η επιστροφή μας στην βάση. Υπήρχαν ήδη εκεί περί τους 20 ορειβάτες, άνδρες και γυναίκες από πολλές χώρες του κόσμου.
Όλοι χαμογελαστοί για το κατόρθωμά τους αποθανάτιζαν την μοναδική αυτή εμπειρία της ζωής τους, συγχαιρόταν ο ένας τον άλλον μαγαλόφωνα. Γράψαμε τις εντυπώσεις μας στο σχετικό βιβλίο. Βγάλαμε φωτογραφίες, μιλήσαμε με άλλους ορειβάτες και μετά από μισή ώρα, αρχίσαμε την δύσκολη και απαιτητική μας κατάβαση. Σε πολλά σημεία της διαδρομής, καθίζαμε στον βράχο και σέρνοντας την έδρα μας (κοινώς “κωλοσούρτης”), κατεβαίναμε εκ του ασφαλούς. Φθάσαμε επιτέλους στον εξοπλισμό μας, κάναμε ένα μικρό διάλλειμα και ξαναφορτωθήκαμε.
Άρχιζε πλέον η κάθοδός μας, με προορισμό το καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός”. Στον κατήφορο πηγαίναμε ευκολότερα, και γρηγορότερα. Φθάσαμε στο καταφύγιο περί τις 15:10. Εκεί προμηθευτήκαμε νερό, ανταλλάξαμε χαιρετισμό με ορειβάτες που είχαμε συναντήσει στην κορυφή και στο καταφύγιο “Χρ.Κάκκαλος” και πήραμε τον τελικό πλέον δρόμο της επιστροφής για την θέση “Πριόνια”.
Μάλιστα βρήκαμε καλούς φίλους που με χαρά δέχθηκαν να μας μεταφέρουν με τα ΙΧΕ οχήματά τους από την θέση “Πριόνια” στην θέση “Διασταύρωση”, μιά απόσταση περίπου 4.500μ, προκειμένου να πάρουμε το αυτοκίνητό μας. Μιά μικρή στάση δέκα λεπτών για το φαγητό μας, ήταν αναγκαία… και την κάναμε.
Φθάσαμε επιτέλους, επιτυχώς και ασφαλώς, στην θέση “Πριόνια”. Ήπιαμε το παγωμένο και αναζωογονητικό νεράκι που έρχεται από το βουνό. Η ορειβατική μας αποστολή είχε στεφθεί από επιτυχία. Ήμασταν χαρούμενοι και ευτυχείς!
Όλα πήγαν πολύ καλά με την βοήθεια του Θεού και ασφαλώς συνεπικουρούντων της καλής σωματικής μας κατάστασης και της εμπειρίας μας.
Η “έκπληξη την εκπλήξεων” όμως, που πρέπει να αναφερθεί και να σημειωθεί, όχι μόνον στην ορειβατική ιστορία του Συλλόγου μας, αλλά και ως σοβαρή ορειβατική εμπειρία μεταξύ όλων όσων ασχολούνται με τις δραστηριότητες βουνού, ήταν η ασφαλής και επιτυχής ανάβαση/κατάβαση στον Μύτικα της Ειρήνης Γεωργίου, μιας μεσήλικος κυρίας, η οποία ουδέποτε κατά το παρελθόν είχε ασχοληθεί με την ορειβασία ή κάτι ανάλογο.
Μία Κυρία η οποία μας εξέπληξε, μιάς και μπόρεσε να ακολουθήσει υπομονετικά και αγογγύστως όλες τις ομολογουμένως δύσκολες προσπάθειές μας και σοβαρές απαιτήσεις της αποστολής για την κατάκτηση της κορυφής του Ολύμπου και η οποία επέστρεψε ασφαλής πίσω στην βάση. Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια! Δεν γνωρίζω αν θα ξαναπροσπαθήσει ποτέ άλλοτε να ορειβατήσει.
Γνωρίζω όμως ότι έχει καρδιά Λέοντος, μεγάλο πείσμα και θέληση και όταν ακόμη οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν, προχωρούσε μόνον με την ψυχική της Δύναμη. Μπράβο της !!!!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Επιγραμματικά μπορούμε να καταλήξουμε στα παρακάτω συμπεράσματα:
1. Η ενασχόληση με την ορειβασία, απαιτεί καλή φυσική κατάσταση, ειδικό εξοπλισμό κατά περίπτωση, κατάλληλα εφόδια, λεπτομερή σχεδιασμό της διαδρομής για την εκτέλεση, λήψη μετεωρολογικών δεδομένων, οδηγό διαδρομής.
2. Δεν τροποποιούμε τον αρχικό μας σχεδιασμό, παρά μόνον εάν υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι να γίνει αυτό, και ενημερώνουμε τηλεφωνικώς τους φίλους και τους οικείους μας περί αυτού.
3. Επιζητούμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δεύτερο συν-ορειβάτη, ισοδύναμο με εμάς ή καλύτερης φυσικής καταστάσεως. Η ορειβασία κατά μόνας, αποτελεί εξαιρετικά επικίνδυνη δραστηριότητα. Ενημερώνουμε λεπτομερώς φίλους και οικείους για την επικείμενη ορειβατική μας δραστηριότητα.
4. Σε άγνωστα ψηλά όρη, ορειβατικές διαδρομές στο εξωτερικό, είναι καλό να ζητάμε “οδηγό βουνού”. Οι “Οδηγοί βουνού” αποτελούν παγκοσμίως επίσημη επαγγελματική δραστηριότητα, είναι πλήρως ενήμεροι περί του βουνού, και υπόσχονται επιτυχή/ασφαλή ανάβαση και κατάβαση.
5. Όταν ο ορειβάτης έχει “ψυχή” και ισχυρή θέληση, μπορεί να υπερβεί πολλούς κανόνες και να επιτύχει κατορθώματα αξιοθαύμαστα, που δεν υπακούουν συνήθως στην λογική.
