Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, υπό την ιερά σκέπη της Παναγίας μας, προκειμένου να τιμήσουμε αυτήν, όπως επίσης και τον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος 2.000 χρόνια τώρα, υπό την ιερά σκέπη της Παναγίας μας προμαχεί και φρουρεί το Έθνος μας.
Ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο το Κράτος μας αποφάσισε ορθώς να τιμάται η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων κατά την ημέρα των Εισοδίων της Μαρίας Παρθένου στον Ναό του Κυρίου.
Ο Στρατός στην Ελλάδα, όπως και σε όλα τα ιστορικά έθνη, υπερβαίνει το επίπεδο ενός απλού κρατικού θεσμού. Η Στρατιωτική Ιστορία των Ελλήνων καταλαμβάνει ολόκληρη την ζωή του Έθνους μας από τα αρχαϊκά χρόνια έως σήμερα και στην Ιστορία αυτή περιλαμβάνονται όλες οι πολεμικές προσπάθειες των Ελλήνων από την αυγή της Ιστορίας τους μέχρι σήμερα.
Στρατός Ελλήνων έπερσεν τα τείχη της Τροίας πριν 3.250 χρόνια σηματοδοτώντας αφενός την πρώτη νίκη της Δύσης επί της Ανατολής και αφετέρου την ύπαρξη των Ελλήνων ως ενιαίο και αδιαίρετο έθνος στην Παγκόσμια Ιστορία.
Ο ενωμένος στρατός των Ελλήνων κατήγαγε τις νίκες στον Μαραθώνα και στην Σαλαμίνα, τις σπουδαιότερες σε σημασία στην Ιστορία όλης της Ανθρωπότητος. Οι νίκες αυτές μαζί με την εποποιϊα όλων των Ελλήνων υπό τον Φίλιππο τον Μέγα και τον Αλέξανδρο τον Μέγα επέτρεψαν να ανθίσει ο κλασικός ελληνικός πολιτισμός στην Μέση Ανατολή, αιώνιος φάρος του δυτικού πολιτισμού και απαγόρευσαν στην Ασία να απειλήσει την Δύση για τα επόμενα χίλια χρόνια.
Ακολούθως, η στρατιωτική ιστορία του Βυζαντίου, πλήρως εξελληνισμένου από τις αρχές του 7ου αιώνα, ήταν ένας συνεχής αγώνας εναντίον βαρβάρων και αλλοθρήσκων που απειλούσαν τον χριστιανικό πολιτισμό. Τα καλύτερα συντάγματα του βυζαντινού στρατού ήταν από την Μακεδονία, την Ήπειρο, την Θράκη και την Μικρασία, όπως μας παραδίδει ο μέγας Νικηφόρος Φωκάς, ο ελευθερωτής της Κρήτης από τους Άραβες.
Ουδείς Έλλην ξεχνά το μεγάλο ΟΧΙ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου επί των τειχών της Αγίας Κωνσταντινουπόλεως απέναντι στην μουσουλμανική Ασία το 1453. Στον τελευταίον αυτόν ηρωϊκό Αυτοκράτορα και Λεωνίδα του Βυζαντίου οφείλουμε μια αγιοποίηση. Το επαναλαμβάνω. Οφείλουμε επιτέλους μια αγιοποίηση σε αυτόν τον άνθρωπο.
Η σύγχρονη στρατιωτική ιστορία των Ελλήνων αρχίζει με την Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821, αθάνατο ορόσημο και απόδειξη του ενιαίου και αδιαίρετου του ελληνικού έθνους, απαρχή της νεότερης Ιστορίας μας και απαρχή του τέλους της ασιατικής παρουσίας στην ΝΑ Ευρώπη. Έκτοτε και μέχρι το 1922 ο Ελληνικός Στρατός κατόρθωσε με σκληρούς αγώνες να πετύχει την εθνική ολοκλήρωση των Ελλήνων και να ταυτίσει τα εθνικά-κρατικά σύνορα με τα αρχαία-ιστορικά σύνορα του Ελληνισμού. Το 1922 ηττηθήκαμε κυρίως από τον Διχασμό.
Ο Ελληνικός Στρατός διαφύλαξε την τιμή της Ελλάδος με το Έπος του 1940-41 σημειώνοντας στρατιωτική και κυρίως ηθική νίκη εναντίον των τότε εχθρών του πολιτισμού και αποδεινύοντας πόσα θαυμαστά πράγματα μπορεί να πραγματώσει ο Ελληνισμός όταν είναι ενωμένος και κυρίως όταν καθοδηγείται από μια αληθινά πατριωτική ηγεσία.
Η Ιστορία δεν μας επιτρέπει επίσης να ξεχάσουμε τους νεκρούς του Ελληνικού Στρατού κατά την περίοδο 1944-49, οπότε έπεσε στον τόπο μας ο σπόρος του Κακού και οπότε με τις θυσίες του Στρατού μας η Ελλάς γλύτωσε τον εδαφικό ακρωτηριασμό και ο ελληνικός λαός τον αποδεκατισμό.
Τιμούμε επίσης τους νεκρούς της Κορέας και της Κύπρου. Τιμούμε και τους νεκρούς της ειρηνικής περιόδου. Δεν λησμονούμε κανέναν.
Στρατός, κατά την σύγχρονη έννοια, είναι το ένοπλο τμήμα του λαού, το οποίο ζώντας σε ομοιόμορφες συνθήκες ζωής, εμφανίσεως και εκπαιδεύσεως έχει ως αποστολή να φρουρεί τα εθνικά σύνορα από εξωτερική επίθεση. Στο εσωτερικό η αποστολή του είναι η συνδρομή στον λαό σε περιόδους φυσικών καταστροφών και η διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης και της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Ο Στρατός είναι ο έσχατος και ισχυρότερος θεματοφύλακας των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών του λαού και εγγυητής κατά παντός κινδύνου, εξωτερικού ή εσωτερικού.
Ας μην ανησυχούμε λοιπόν. Αρκεί να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού την καθολική στρατολογία, διότι μόνον ο πολίτης ο οποίος έχει στρατευθεί για την πατρίδα γη αποκτά συνείδηση οτι υπάρχει και κάτι άλλο πέραν της οικογενείας και του περιγύρου του, άξιο κάθε θυσίας.
Κλείνοντας, αναφέρω κάτι για όλα τα στελέχη του Στρατού, εν ενεργεία ή εν αποστρατεία. Όταν αποστρατευόμεθα η στολή μόνον αποστρατεύεται.
Εμείς οι ίδιοι παραμένουμε πάντα εδώ στην υπηρεσία της πατρίδος γης και του λαού οψέποτε μας χρειασθεί χωρίς κανένα απολύτως προσωπικό όφελος.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.
