Γιατί απέτυχε το σχέδιο της Ουάσινγκτον για τριχοτόμηση της Συρίας
Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ακόμα τις σκηνές από το τελευταίο ελικόπτερο που απομακρυνόταν από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Σαϊγκόν, το μεσημέρι της 30ής Απριλίου 1975, ενώ την ίδια ώρα έμπαινε στο προαύλιο το πρώτο άρμα των Βορειοβιετναμέζων.
Οι σκηνές εκείνες σηματοδοτούσαν την πιο σημαντική ήττα που δέχτηκε η υπερδύναμη που άκουγε στο όνομα ΗΠΑ, από μια χούφτα ξυπόλητους και φτωχούς μαχητές, που έθαψαν στις ζούγκλες και τις υπόγειες στοές την υπερηφάνεια των Αμερικανών.
Εκείνη η ήττα σημάδεψε τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες στη συνέχεια έγιναν πιο προσεκτικές στις επεμβάσεις τους σε ξένες χώρες.
Δείτεκαι αυτά
Τηρουμένων των αναλογιών, ενώπιον μιας τέτοιας ήττας βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Συρία, όπου, με την «ευκαιρία» της εξέγερσης της συριακής αντιπολίτευσης, επιδίωξαν την ανατροπή του Ασαντ και την τριχοτόμηση της Συρίας για την εξυπηρέτηση στόχων που έχει θέσει η Ουάσινγκτον στο πλαίσιο στρατηγικού σχεδιασμού που αφορά ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία.
Οι στόχοι που έθεσαν οι ΗΠΑ αρχικώς σε έναν βαθμό δεν πραγματοποιούνται για τους εξής λόγους:
Πρώτον, προσέκρουσαν στην αποφασιστική στάση που τήρησαν Μόσχα και Πεκίνο στο Σ.Α. του ΟΗΕ, όπου αλλεπάλληλες φορές έκαναν χρήση του δικαιώματος της αρνησικυρίας σε προτάσεις για ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον του Ασαντ.
Δεύτερον, οι «υπεργολάβοι» που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή της ανατροπής του Ασαντ και τριχοτόμησης της Συρίας αποδείχτηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τον στρατό της Συρίας, ο οποίος έδειξε αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις.
Τρίτον, η εμπλοκή στις επιχειρήσεις της Χεζμπολάχ του Λιβάνου και των πολιτοφυλάκων του Ιράν έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τόνωση του ηθικού και την αύξηση της μαχητικής ισχύος του στρατού της Συρίας.
Τέταρτον, από τη μία η επιλογή Ομπάμα να μην εμπλακούν με δικό τους στρατό οι ΗΠΑ στη Συρία και από την άλλη η απόφαση της Ρωσίας να συνάψει διακρατική συμφωνία με τη Συρία και να εμπλακεί ενεργά στον πόλεμο, χρησιμοποιώντας μάλιστα σύγχρονα και αποτελεσματικά, όπως αποδείχτηκε, στρατηγικά και υποστρατηγικά όπλα, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία των επιχειρήσεων και στο να σταθεί όρθιος ο Ασαντ.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, όμως αυτοί είναι οι κυριότεροι που έκριναν την πορεία των επιχειρήσεων στη Συρία.
Σημειώνεται ότι από ένα σημείο και μετά το ζητούμενο ήταν ποιος θα εκκαθαρίσει τις περισσότερες και τις πιο κρίσιμες περιοχές της επικράτειας της Συρίας από το Ι.Κ., το οποίο έφτασε να κατέχει περισσότερο από το 50% των εδαφών της χώρας.
Σε αυτόν τον ιδιότυπο αγώνα, από τη μια πλευρά ήταν και παραμένει ο στρατός της Συρίας, υποστηριζόμενος από τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, και από την άλλη πλευρά οι Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας (ΔΔΣ), με βασικό εταίρο τους Κούρδους του YPG και υποστηρικτή τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τις λοιπές δυνάμεις του συνασπισμού.
Οι ΔΔΣ έχουν εκκαθαρίσει μια περιοχή που αντιστοιχεί στο ένα τέταρτο της επικράτειας της Συρίας, κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία, και βρίσκονται στα «τελειώματα» με τη Ράκκα, η απελευθέρωση της οποίας είναι θέμα λίγων εβδομάδων.
Ο στρατός της Συρίας έχει απελευθερώσει σχεδόν το μισό των εδαφών της χώρας και τη στρατηγικής σημασίας πόλη Ντερ εζ Ζορ, και απομένει το άλλο ένα τέταρτο, που ελέγχουν τμήματα της λεγόμενης Συριακής Αντιπολίτευσης.
Και εκεί ακριβώς κρύβεται το «κουμπί»!
Πρόκειται για εδάφη στη νότια Συρία, όπου το Ισραήλ δεν θέλει την παρουσία του Ιράν και της Χεζμπολάχ, και για εδάφη στη ΒΔ Συρία, στο Ιντλίμπ, νότια της Αλεξανδρέτας, τα οποία τώρα κατέχει ένα παρακλάδι της Αλ Κάιντα.
Στη νότια Συρία μάλλον ο Νετανιάχου τα βρήκε με τον Πούτιν στην πρόσφατη συνάντησή τους.
Το πιο κρίσιμο κομμάτι, όμως, είναι το Ιντλίμπ.Εκεί σχεδιάζονται δύο επιχειρήσεις για την εκδίωξη της Αλ Κάιντα και τον έλεγχο της περιοχής.
Η μία από τις Τουρκία – Ρωσία – Συρία – Ιράν και η άλλη από τις ΗΠΑ – Γαλλία – Ρωσία – Συρία και τις ΔΔΣ, δηλαδή τους Κούρδους.
Αν γίνει το δεύτερο, οι ΗΠΑ «σώζουν την παρτίδα», αν γίνει το πρώτο, μιλάμε για ένα νέο Βιετνάμ… Και δεν υπερβάλλουμε καθόλου…
Σάββας Καλεντερίδης
