Ο θάνατος του τ. Βασιλιά Κωνσταντίνου και τα Ελληνικά τεκταινόμενα … (Άποψη)

Αυτά είναι γνωστά. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος στην εξορία του όλα αυτά τα χρόνια αρνήθηκε σταθερά την ίδρυση και ηγεσία υπό τον ίδιον ενός μοναρχικού κόμματος με βασικό επιχείρημα την αποφυγή ενός νέου διχασμού σε μια χώρα όπου οι διχασμοί είναι είδος ενδημικόν.

Υπό την έννοια αυτή, ο Κωνσταντίνος, ορθώς σκεπτόμενος, ακολούθησε την πεπατημένη πολλών άλλων μοναρχών στην Ευρώπη που κατά καιρούς έχασαν τους θρόνους των, Αψβούργοι, Χοετζόλερν, Γάλλοι Βουρβώνοι κ.ά. και οι απόγονοί τους ουδέν πολιτικό ή πολιτειακό πρόβλημα δημιούργησαν στα διάδοχα κράτη.

Κατόπιν αυτού όλοι στην Ελλάδα, από την πολιτική τάξη ως τον τελευταίο πολίτη (σχήμα λόγου, δεν υπάρχει τελευταίος πολίτης) οφείλουν να αναγνωρίσουν οτι ο τελευταίος βασιλεύς όντως ετίμησε την λαϊκή εντολή και ουδέν πρόβλημα δημιούργησε, απεναντίας όσο μπορούσε βοήθησε της Ελλάδα στα δύσκολα με τις γνωριμίες του, πάντα διακριτικά.

 Είναι αλήθεια οτι  με την άτεγκτη στάση του το 1965 στο ζήτημα της σύγκρουσης με τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου προκάλεσε ο ίδιος την πτώση του δυο χρόνια αργότερα, όταν η χώρα ήταν σε καθεστώς δικτατορίας.

Μια πιο ευέλικτη στάση θα έσωζε και την δημοκρατία και τον θρόνο, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει οτι απαλείφονται οι ευθύνες και των άλλων για τις εκτροπές  της περιόδου 1965-1974. Αλλά αυτά είναι επίσης γνωστά και αρμοδιότητα ανδρών ιστορικότερων του γράφοντος.

Πως φέρθηκε η δημοκρατία στον τέως βασιλιά μετά την πτώση του και πως του φέρθηκε στον θάνατό του;  Γνωρίζουμε οτι αποστέρησε από αυτόν όλη την περιουσία του, ακόμη και αυτή που αγοράστηκε με χρήματα που οι βασιλείς πρόγονοί του έφεραν από το εξωτερικό κατά παράβαση της διάταξης του Συντάγματος που απαγορεύει την γενική δήμευση της περιουσίας κάποιου (η γενική δήμευση περιουσίας ακολουθείται από καθεστώτα φασιστικά ή κομμουνιστικά και αποφεύγεται στις δημοκρατίες).

Δεύτερον, του αποστέρησε την ελληνική ιθαγένεια και στα μέλη της οικογενείας του που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, ενώ την δίνει χωρίς κανένα κριτήριο στα παιδιά των αλλοδαπών που γεννιούνται εδώ. Εάν ο Κωνσταντίνος δεν εξασφάλιζε την δανική υπηκοότητα θα ήταν ανιθαγενής, πράγμα που απαγορεύεται από το διεθνές δίκαιο που -κατά τα άλλα-κατά κόρον και καθημερινώς για άλλους λόγους επικαλούμαστε.

Αν αυτό είναι δικαιοσύνη, τότε είμαστε χώρα αδικούντων. Πολύ περισσότερο είμαστε χώρα ανιστόρητων που κυβερνάται από πολιτικές ελίτ φοβικές, κομπλεξικές και προ πάντων μνησίκακες.

Μια μεγαλόπρεπη και μεγαλόψυχη δημοκρατία θα επέτρεπε στην τέως βασιλική οικογένεια μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, απαραίτητο για τον κατευνασμό των παλαιών πολιτικών παθών  να ζουν εδώ ως Έλληνες πολίτες, εκμεταλλευόμενοι την περιουσία που αποκτήθηκε με δικούς τους πόρους, ίδιους ή κληρονομικούς. Π.χ. το προεδρικό μέγαρο, πρώην βασιλικά ανάκτορα ήταν και παραμένουν ορθώς κρατική ιδιοκτησία, το κτήμα Τατοϊου όμως αγοράστηκε από τον Γεώργιο Α’ με δικά του λεφτά, πως λοιπόν το κατασχέσαμε;

Ο Κωνσταντίνος στην δικαστική αντιδικία που είχε με την κυβέρνηση Σημίτη και τον τότε αρμόδιο υπουργό Ευάγγελο Βενιζέλο το μόνο που ζήτησε ήταν το σπίτι του και τίποτε άλλο.

Η μικροψυχία των πολιτικών με προεξάρχοντες τότε τους Σημίτη-Βενιζέλο-Γ. Παπανδρέου  προτίμησε να χάσει η χώρα την δίκη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να χρυσοπληρώσει το Τατόι.

Και τι το έκανε μετά; Τίποτε. Απόλυτο ρημαδιό, απόδειξη μικρότητας, φόβου απέναντι στην Αριστερά και στενομυαλιάς. Τότε, τι ακριβώς πληρώσαμε; Το ρημαδιό;

Ο γράφων, ως ταξιδευτής, μπορεί να μαρτυρήσει οτι σε όσες χώρες επισκέφθηκα, πρώην βασιλείες και τώρα δημοκρατίες, τα πρώην βασιλικά ανάκτορα είναι πηγή πλούτου των χωρών ως τουριστικός ή μουσειακός προορισμός και σε κάποιες χώρες οι απόγονοι των εκπτώτων βασιλέων κρατούν νόμιμα τις αποκτηθείσες εξ ιδίων πόρων περιουσίες. Αυτά κάνουν οι σοβαρές  χώρες.

 Και ήλθε η ημέρα που ο άνθρωπος πέθανε, αποπληρώνοντας το κοινό χρέος, όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας, οι Βυζαντινοί. Ετέθη αμέσως το ερώτημα τι στάση θα κρατήσει η συντεταγμένη πολιτεία απέναντι στον θάνατο ενός ανθρώπου που υπήρξε βασιλιάς της. Η κυβέρνηση, μετά τα τυπικά συλλυπητήρια, ξεκαθάρισε οτι η κηδεία θα γίνει ιδιωτική δαπάνη και ο άνθρωπος θα ταφεί ως ιδιώτης.

Μετά από δεύτερες σκέψεις  εστάλη η υπουργός πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη, η οποία άφησε το Τατόι σε αυτό το χάλι. Ο γράφων θεωρεί οτι η παρουσία αυτού του ατόμου στην κηδεία ήταν μια ακόμη προσβολή στην οικογένεια του εκλιπόντος, αλλά δεν είναι αυτό το μόνο θέμα.

Το κυρίως θέμα είναι ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη στάση της κυβέρνησης στην ίδια την οικογένεια. Ήταν υπερβολή να ταφεί ο Κωνσταντίνος με τιμές αρχηγού κράτους την στιγμή που από πολλού χρόνου είχε πάψει να είναι; Εντάξει, να το δεχθούμε. Τι θα πείραζε όμως να παρίσταται στην κηδεία ένα άγημα στρατιωτών για απόδοση τιμών σε έναν πρώην βασιλιά; Το σπουδαιότερο.

Ο  κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, επικεφαλής μιας παράταξης συντηρητικών ανθρώπων, όφειλε να παραστεί στην κηδεία με όσους υπουργούς το επιθυμούσαν. Θέμα παρεύρεσης στην κηδεία της προέδρου κ. Σακελλαροπούλου δεν τίθεται καν για κάποια που δεν κάνει ούτε τον σταυρό της και απομάκρυνε την ελληνική σημαία από το γραφείο της ως απεχθές αντικείμενο.

 Η παρεύρεση όμως του επικεφαλής της συντηρητικής παράταξης θα ήταν επαρκής απόδοση τιμής και στον εκλιπόντα και στην οικογένεια και στην παράταξη που εκπροσωπεί και τον έκανε πρωθυπουργό, αφήνοντας κατά μέρος κάθε άλλη σκέψη.

Ο κ. Μητσοτάκης ζητά από τον βασιλιά Κάρολο της Βρετανίας βοήθεια για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και -κατά τα άλλα- φέρεται στον εξάδελφο του βασιλιά έτσι. Θα υποστούμε τις συνέπειες.

Φαίνεται οτι σ’αυτόν τον τόπο η Δεξιά (ή έστω ό’τι απέμεινε από αυτήν) για μια ακόμη φορά ζήτησε συγγνώμη από την Αριστερά για το ότι δεν είναι Αριστερά. Παρέλασαν από τηλεοράσεως όλες αυτές τις ημέρες διάφορα πολιτικά στελέχη όλων των κομμάτων για να μας…υπενθυμίσουν οτι η Ελλάς είναι αβασίλευτη δημοκρατία. Ποιος τους το εζήτησε;

Ακόμη περισσότερο, πολιτικοί και δημοσιογραφούντες πλειοδότησαν στην υπενθύμιση κάποιων σκοτεινών ή αμφιλεγομένων σημείων της βασιλείας ωσάν να έφερε ο Κωνσταντίνος τις αμαρτίες όλων των προγόνων του. Για τις ευεργεσίες  της όμως δεν μίλησε κανείς.

Και ήλθε η ημέρα της κηδείας 17 Ιαν. Και είδαν όλοι με περισσή κατάπληξη την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων στο παρεκκλήσι όπου εξετέθη η σορός του θανόντος, οι οποίοι ήλθαν από διάφορα μέρη της χώρας για να τιμήσουν τον θανόντα πρώην βασιλέα.

Η κατάπληξη των πολιτικών, δεξιών τε και αριστερών και των λοιπών δημοσιογραφούντων ήταν ακόμη μεγαλύτερη αντιλαμβανόμενοι οτι στο πενθούν πλήθος ήταν και πολλοί νέοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έζησαν σε καθεστώς βασιλείας ούτε ημέρα στην ζωή τους. Γιατί; Ίσως η καλύτερη απάντηση ήλθε από μια νεαρά, όταν ερωτώμενη από κάποιον δημοσιογράφο γιατί ευρίσκετο εκεί απάντησε οτι η διαφορά των Ελλήνων πολιτικών με τους  βασιλείς είναι καθαρά αισθητική και οτι προτιμά τους δεύτερους.

 Και πριν αλέκτωρ λαλήσει, πράγματι στην εκκλησία κατά την εξόδιο ακολουθία είδαμε όλοι την χαώδη διαφορά του ύφους των τέκνων , της χήρας και των φίλων και συγγενών του Κωνσταντίνου με το αξιοπρεπές παράστημα και την ταπεινότητα που επέβαλαν οι στιγμές, με την γλώσσα του σώματος που αναδείκνυε την προσήλωσή τους σε αξίες και απαρασάλευτες αρχές σε αντίθεση  με το ύφος και γενικά την όλη παρουσία των αλληλοσπαρασσομένων Ελλήνων πολιτικών που αλληλοκατηγορούνται ολονυκτίς και ολημερίς για αμοιβαία σκάνδαλα που μόνον μικρότητα και έλλειψη πατριωτισμού αποδεικνύουν. Είχε λοιπόν δίκαιο η κοπέλα.

Ο γράφων δεν γνωρίζει πόσοι απέμειναν φίλοι της βασιλείας στην Ελλάδα και όσοι και αν είναι δεν έχει πολιτική σημασία το ποσοστό τους εφόσον δεν υπάρχει φιλομοναρχική κίνηση. Γνωρίζω όμως τούτο.

Οτι ο Κωνσταντίνος κάτι παραπάνω στον θάνατό του άξιζε από την ταπεινωτική γι’αυτόν παρουσία της κας Μενδώνη. Ο Κ.Μητσοτάκης, πλήρως απέχων από την κηδεία του βασιλιά, απέδειξε για μια ακόμη φορά οτι δεν έχει ουδεμία σχέση με την Δεξιά, με την ψήφο της οποίας όμως έγινε πρωθυπουργός.

Και όλα αυτά περιβαλλόμενος από πολιτικούς άλλων χώρων που έκαναν κάποτε καριέρα περιφρονώντας τον δεξιό κόσμο και οτιδήποτε το δεξιό. Και μετά από όλα αυτά, ζητά την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές.

  Ιωάννης Ξηρός