Ισχύς αποτροπής, παρόντων και απόντων η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία: Οι ήρωες Ευστάθιος Τσιτλακίδης και Μάριος Μιχαήλ Τουρούτσικας
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Γ. ΠΑΥΛΟΥ
Είσαι νέο κορίτσι. Ερωτεύεσαι. Παντρεύεσαι. Γεννάς παιδί. Το θρέφεις με το γάλα σου. Το μεγαλώνεις. Του προσφέρεις ποιότητες που αυτό τις λαμβάνει και λίγο αργότερα τις μεταμορφώνει σε επιλογές ζωής.
Κάποια στιγμή σου λέει, θα πάω στη Σχολή Ικάρων. Η καρδιά σου γεμίζει από περηφάνια αλλά και τρέμει από αγωνία, διότι γνωρίζεις ότι επέλεξε καθημερινά να παίζει με τον θάνατο. Σηκώνεις αυτόν τον πρώτο Σταυρό.
Δείτεκαι αυτά
Μετά, κάποια μέρα, σου λένε, ο γιος σου χάθηκε σε έναν ακήρυχτο πόλεμο. Και τότε, στην ασύλληπτη τραγωδία, στην απερίγραπτη θλίψη της καταστροφής, που έχει ανοίξει η γης και χάνεσαι εντός της, αποκαλύπτεις ένα μεγαλείο άλλης τάξεως, εξωκοσμικής, που δεν αφήνει ασυγκίνητο ούτε τον πλέον σκληρόκαρδο. Η Ελληνίδα μάνα του Έλληνα πιλότου.
Όλη η Ελλάδα κλίνει γόνυ στον Ευστάθιο Τσιτλακίδη και τον Μάριο Μιχαήλ Τουρούτσικα, που έφυγαν προς το Φως με ταχύτητα φωτός. Όπως έκανε ήδη εκείνη την ημέρα του Γενάρη 27 χρόνια πριν, για τον Παναγιώτη Βλαχάκο, τον Έκτορα Γιαλοψό και τον Χριστόδουλο Καραθανάση.
Όπως ακριβώς κάνει για τον Κωνσταντίνο Ηλιάκη και τον Νικόλαο Σιαλμά. Οι νέοι άνδρες μας αυτοί μάς άφησαν μια παρακαταθήκη: ότι σημασία στη ζωή δεν έχει το πόσο ζεις, αλλά το πώς, και για τί, ζεις.
Κι αυτοί έζησαν καίρια, αστραπιαία, γνωρίζοντας με βεβαιότητα για τους εαυτούς τους, και δείχνοντας με το παράδειγμά τους προς όλους, ότι το «καλῶς ζῆν» και το «εὖ εἶναι» πραγματώνονται μόνον στην Ελευθερία.
Οι πιλότοι μας της Πολεμικής Αεροπορίας δεν είναι απλώς στρατιώτες. Δεν είναι μόνον «χειριστές», όπως έχει καθιερωθεί στη σχετική ορολογία, ενός φονικού όπλου. Αλλά είναι κυρίως φορείς κειμηλίων, μάλλον είναι κειμήλια οι ίδιοι που συχνά μάλιστα λανθάνουν της αντίληψης και των ίδιων των γονέων τους, όπως ο πατέρας Τουρούτσικας ομολογεί.
Διότι κουβαλούν και φέρουν εντός τους όλες τις πρωταρχικές αιώνιες στιγμές ελευθερίας του Ελληνισμού: από τις ιστορικές μάχες των Περσικών πολέμων, τους τιτάνιους αγώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μέχρι τις αναρίθμητες επαναστάσεις του σκλαβωμένου Γένους -την Επανάσταση του 1821, τον Χορό του Ζαλόγγου, την Έξοδο του Μεσολογγίου, την Μονή Αρκαδίου, το Κούγκι, τα Δερβενάκια, την Τριπολιτσά- αλλά και το Έπος του 1940, την Αντίσταση κατά του Ναζισμού και το ορθό ανάστημα ενάντια στον επίβουλο εισβολέα. Ενσαρκώνουν τον κάθε αγωνιστή, καθένα που προσφέρει τη ζωή του υπέρ του λαού του, του έθνους του, της ιστορίας του, του πολιτισμού του, της γεωγραφίας του.
Εκεί ψηλά στους αιθέρες δρουν ως άλλος Κολοκοτρώνης, ως άλλος Καραϊσκάκης, ως άλλος Καποδίστριας, ως άλλος ανιδιοτελής υπερασπιστής του Ελληνικού Τρόπου και Τόπου.
Μπορεί τα ίδια τα παλληκάρια μας αυτά να μην λένε πολλά× αλλά την στιγμή της απουσίας τους, τότε είναι που φανερώνονται μεγαλειωδώς ενώπιον όλων ημών, όσων εκείνοι υπερασπίζονται με τις ασύλληπτες καταπονήσεις των πολλών G επί των σωμάτων τους, συγκεφαλαιώνοντας σιωπηλά και επαληθεύοντας βροντερά όλους τους αιώνιους Αγώνες του Ελληνισμού για Ελευθερία, που προτυπωτικά και προφητικά είχε εκφράσει ο Πλάτωνας ήδη με τον Μύθο της Ατλαντίδας στον Τίμαιό του.
Αυτήν την Ελευθερία υπερασπίστηκαν και συνεχίζουν να υπερασπίζονται οι πιλότοι μας, καθώς η θυσία τους και η ανεπανάληπτη συσπείρωση που χαρίζουν στον ελληνικό λαό παρόντες δια της απουσίας τους, είναι καθ᾽ εαυτά – και κατ᾽ εξοχήν – πανίσχυρα εργαλεία αποτροπής. Όπλα που η Πολεμική Αεροπορία προσφέρει στην Ελλάδα, ακόμη και όταν οι κινητήρες των αεροσκαφών της είναι σβηστοί.
Εξάλλου, ψυχή και καρδιά της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας δεν είναι τα σίδερα και τα προηγμένα οπλικά συστήματα, αλλά το κατ᾽ εξοχήν όπλο: η άδολη, ανιδιοτελής, θυσιαστική αγάπη των παιδιών της, των κυβερνητών της, που είναι και αίτιο της τεχνικής αρτιότητας και ικανότητάς τους, και ο έρωτάς τους γι᾽ αυτό απ᾽ όπου προερχόμαστε, την πατρίδα εννοώ, αυτό το οποίο είμαστε, τον Ελληνισμό, κι εκείνο προς το οποίο κατευθυνόμαστε: την Ελευθερία, δηλαδή, και την Αθανασία.
Πηγή: hellasjournal.com
