Πολύ αργά για δάκρυα. Τώρα που φτάσαμε ως εδώ, το ΠΑΣΟΚ είναι το πρώτο που «αποχωρεί».
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Για μιαν ακόμη φορά, ο αγαπητός φίλος Δαμιανός Βασιλειάδης, εκπαιδευτικός και συγγραφέας αλλά – στη συγκεκριμένη περίπτωση- ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ που παραιτήθηκε από το ΠΑΣΟΚ το 1977, μου δίνει αφορμή να γράψω κάποιες σκέψεις μου με αφορμή ένα άρθρο του με τον τίτλο «ΠΑΣΟΚ τετέλεσται».
Δείτεκαι αυτά
Λίγο βαρύγδουπος ο τίτλος. Ωστόσο, αρμόζει στο πολιτικό τέλος ενός πολύ μεγάλου και κατά περιόδους πολύ ισχυρού πολιτικού φορέα που κυβέρνησε πολλά χρόνια κάνοντας και καλά και κακά.
Εγώ, ως «μη ΠΑΣΟΚ» μπορώ και τηρώ μια κάποια στάση «ευγενούς ουδετερότητας» προσπαθώντας να μην είμαι μονόπλευρος στην καταδίκη του κόμματος που χωρίς κανέναν ενδοιασμό είχε βαλθεί από το 1981 να εξοντώσει – μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους Έλληνες επαγγελματίες / εργαζομένους/ συνδικαλιστές/ διανοούμενους/επιχειρηματίες – κι εμένα προσωπικά χωρίς να λάβει υπ΄ όψη του την τρανταχτή παγκόσμια αλήθεια ότι κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει εξαφανίζοντας όσους διαφωνούν μαζί του.
Ο Δαμιανός Βασιλειάδης, ως ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ που είχε πιστέψει σ΄ ένα όραμα , δεν μπορεί. Προδόθηκε κι αυτός. Γι αυτό άλλωστε, σ΄ ένα βιβλίο που είχε γράψει το 2007 με τίτλο «Ο μύθος του Ανδρέα» ,έγραφε μεταξύ άλλων :
« Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, πως με το να κάνει κάποιος τις πιο τέλειες αναλύσεις και να διατυπώνει στόχους που ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις αναλύσεις, δεν σημαίνει αυτόματα ότι πετυχαίνει και την πραγματοποίησή τους στην αντικειμενική πραγματικότητα. Χρειάζονται κι άλλες προϋποθέσεις. Τα λόγια, όσο επαναστατικά κι αν είναι, έχουν έναν εξωπραγματικό, μεταφυσικό χαρακτήρα, όσο δεν γίνονται πράξη. Από την πράξη θα κριθούν και τα λόγια. Όχι αντίστροφα. Γιατί η πράξη είναι το κριτήριο της αλήθειας .Εάν αυτή είναι αντίθετη ή διάφορη από εκείνη που εκφράζεται θεωρητικά, τότε σε πράξη μετουσιώνεται μια άλλη ιδεολογία απ’ αυτήν που διατυμπανίζεται στις θεωρητικές διακηρύξεις. Η σχέση αυτή εκφράζεται με τη διατύπωση: Αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική πρακτική.»
Σήμερα, ο Δαμιανός Βασιλειάδης δεν διστάζει να γράψει: «Το συμβόλαιο θανάτου του ΠΑΣΟΚ, του οποίου τον ρόγχο θανάτου, βιώνουμε στις μέρες μας, – προσέξτε: θα αργήσει να ξεψυχήσει γιατί πρώτα πρέπει να επιτελέσει τον ρόλο του- το έθεσε ο ίδιος ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου με όσους κατά καιρούς επέλεξε ο ίδιος στα ηγετικά κλιμάκια και όσους κατόπιν ανέδειξε το αστικό σύστημα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Όλα τα γνωστά και άγνωστα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, που τώρα προσχωρούν πολλά στον ΣΥΡΙΖΑ, για να σωθούν».
Ένα ιστορικό λοιπόν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να «διδάξει» στον κ. Βενιζέλο και τους συνεργάτες του πράγματα που εκείνοι δεν έμαθαν ποτέ αλλά ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου έγραφε, έλεγε …αλλά δεν εφάρμοζε. Σε μια συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» της 8.10.74, είχε πει: «Είναι αδύνατο να επαγγέλλεσαι δημοκρατία για το έθνος κι εσύ να μην την εφαρμόζεις ο ίδιος μέσα στους κόλπους σου, στους κόλπους του κόμματός σου ή του κινήματος».
Εδώ – γράφει ο κ. Βασιλειάδης- ισχύει το γνωστό: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις». Η «ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης» και η «δέσμευση της ηγεσίας», που διακηρύσσονταν στη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, άρχισαν να γίνονται έννοιες άγνωστες μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Ο σκλάβος που έχει συνηθίσει στη σκλαβιά, είναι δύσκολο να νιώσει από μόνος του την ανάγκη και το πάθος της ελευθερίας. Η «σοσιαλιστική» ιδεολογία εξοβελίστηκε. Οι παλαιοκομματικές πρακτικές θεωρούνταν πια «σοσιαλιστικές», μια και τις εφάρμοζε ο «σοσιαλιστικός φορέας» και η «χαρισματική σοσιαλιστική ηγεσία του!».
Ωστόσο :
-
Ποια εθνική ανεξαρτησία θα πετύχουν τα στελέχη ενός κινήματος, που είναι εξαρτημένα από ένα κέντρο αποφάσεων στο οποίο δεν έχουν πρόσβαση και το οποίο δεν ελέγχουν;
-
Ποια λαϊκή κυριαρχία θα πετύχουν τα στελέχη ενός πολιτικού φορέα, όταν δεν μετέχουν καν στις αποφάσεις που τους αφορούν, αλλά γι’ αυτούς αποφασίζει η ηγεσία;
-
Είναι δυνατόν ένας πολιτικός φορέας, που δεν εφαρμόζει ο ίδιος τις αρχές που διακηρύττει, να πετύχει την εφαρμογή τους και την επιτυχία τους για τους άλλους;»
Όλα αυτά, μας διευκ
ολύνουν εμάς τους σκεπτόμενους μη Πασόκους να καταλάβουμε γιατί έφτασε το ΠΑΣΟΚ εδώ. Και άργησε κι όλας. Θα μπορούσε -θα έπρεπε ίσως- να έχει «πεθάνει» αρκετά νωρίτερα. Είναι όμως διαπιστώσεις που αφορούν ΜΟΝΟ στο ΠΑΣΟΚ; Μήπως υπάρχουν κι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, παλαιότεροι ή και νεότεροι απ΄ το ΠΑΣΟΚ, να είχαν διδαχτεί «κάτι» έστω απ΄ αυτή την πορεία του κόμματος της «Αλλαγής»; Μήπως τα καμπανάκια που χτυπούσε εδώ και 6-7 χρόνια ο κ. Βασιλειάδης για το ΠΑΣΟΚ, θ άπρεπε να έχουν κινητοποιήσει και άλλα κόμματα; Να έχουν αφυπνίσει και άλλους πολιτικούς ηγέτες;
Πολύ αργά για δάκρυα. Τώρα που φτάσαμε ως εδώ, το ΠΑΣΟΚ είναι το πρώτο που «αποχωρεί». Θ άπρεπε να το ακολουθήσουν κι άλλοι; Ή θα μπορούσαν αυτοί οι «άλλοι» να προσπαθήσουν να κάνουν κάποιους γενναίους ελιγμούς για ν αποφύγουν το γκρεμό;
