Στρατηγός Μανωλάκος ....Και γιατί δηλαδή θα έπρεπε να τους φοβόμαστε;

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρακολουθώ τις αντιδράσεις, επωνύμων και ανωνύμων, αναφορικά με τη στάση του ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια, κατά την επίσκεψη του στην Τουρκία.

Είμαι από εκείνους, που εξήραν την όλη παρουσία του ΥΠΕΞ, στην Άγκυρα, που αντικατοπτρίζει τη θαρραλέα και αποφασιστική στάση της Κυβέρνησης έναντι της προκλητικής, αναθεωρητικής και επιθετικής Τουρκίας.

Όμως προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σπεύδω να επισημάνω ότι δεν χρειάζονται χοροί και πανηγύρια, ούτε να χαρακτηρίσουμε ως περίπου …επανάσταση τα αυτονόητα.

Δείτεκαι αυτά

Μνημόσυνο για τους πεσόντες Ιππείς του Έπους του 1940… Στο μνημείο Ιππικού στο Μέτσοβο.

4 Νοεμβρίου 2024

Διότι αυτό ακριβώς έπραξε η κυβέρνηση, διά του ΥΠΕΞ. Απάντησε προς την Τουρκία, που προσπαθεί να περάσει στην διεθνή κοινότητα τις αυθαίρετες διεκδικήσεις της ως διμερείς διαφορές, όπως όφειλε στην ένδοξη Ιστορία μας και όπως ταιριάζει σε ένα ελεύθερο και κυρίαρχο Κράτος: ως ίση προς ίσους και όχι με τον ραγιαδισμό, που αλαζονικά προσδοκούσαν οι γείτονες.

Υπερήφανα και με κάθε επισημότητα, αξιοποιώντας την επίσκεψη του ΥΠΕΞ, αποδόμησε πλήρως την τουρκική προσπάθεια, να δείξει στη διεθνή κοινότητα, ότι δήθεν, είναι διαλλακτική και συζητεί με την Ελλάδα και ότι «Tamam kardeşim» (εντάξει αδελφέ), θα τα βρούμε μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να ταράξουμε τον κόσμο όλο!

Μα, αν ήταν έτσι, θα απαντούσαμε και εμείς : «Inşallah» (θεού θέλοντος), να τα βρούμε!

Όμως, όταν οι Τούρκοι λένε «να τα βρούμε», εννοούν να βρούμε τον τρόπο, πώς να μοιράσουμε τα δικά μας!

Ως, υπάκουοι, άσπιλοι και άμωμοι, ει δυνατόν ως «μωρές παρθένες», να οδηγηθούμε στην διακόρευση, στο δίκαιο οθωμανικού τύπου. Αυτό εννοούν…

Και εδώ, έρχεται η έκπληξη των γειτόνων. Διότι, μέχρι τώρα, είχαν συνηθίσει να «παίρνει τις σημαίες ο αέρας», «η θάλασσα να μην έχει σύνορα», οι Έλληνες «να μην είμαστε μοναχοφάηδες», επειδή «η Τουρκία έχει μεγάλες ακτές», και άλλες αστειότητες των «πουρκουάδων» Καθηγητών, που τόσα χρόνια έδωσαν το δικαίωμα στους Τούρκους να ξεσαλώνουν και να μην έχουν σταματημό.

Η χώρα μας, με την υπεύθυνη, σοβαρή και αποφασιστική πολιτική της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη:

• Μετέτρεψε την ελληνοτουρκική διαφορά σε ευρωτουρκική

• Έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο την επιθετική, παράνομη και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας

• Προχώρησε σε πολιτικοστρατιωτικές συμμαχίες, στην ευρύτερη περιοχή, δημιουργώντας νέα δεδομένα

• Έκλεισε, με τολμηρές διπλωματικές κινήσεις, συμφωνίες για τις θαλάσσιες ζώνες με Ιταλία και Αίγυπτο, ενώ βρήκε φόρμουλα επίλυσης του ζητήματος με την Αλβανία

• Έχει τις καλύτερες πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας στο υψηλότερο επίπεδο

• Έχει αποκαταστήσει το κύρος της χώρας μας στο εξωτερικό, τόσο με τον τρόπο που αντιμετώπισε το θέμα της παράνομης εισόδου, όσο και με τον χειρισμό της πανδημίας

• Έχει ξεκινήσει με ταχύτατους ρυθμούς την στρατιωτική ενίσχυση της χώρας, γνωρίζοντας ότι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις σημαίνει αποτροπή.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια Τουρκία, η οποία:

• Έχει προκαλέσει τον διεθνή παράγοντα και έχει φανερώσει, προς πάσα κατεύθυνση, την παράνομη και αναθεωρητική συμπεριφορά της

• Βρίσκεται στο στόχαστρο των ΗΠΑ, λόγω των τελευταίων επιλογών της και τη προσέγγιση της με τη Ρωσία

• Είναι μια χώρα, διαιρεμένη πολιτικά, με τους φίλους του Ερντογάν από τη μία και τους εχθρούς από την άλλη, η οποία διαίρεση έχει λάβει φανατικό και υπαρξιακό χαρακτήρα για τους αντιπάλους

• Έχει, επίσης, διαιρεμένες τις Ένοπλες Δυνάμεις της, με μεγάλο αριθμό έμπειρων στελεχών, είτε στις φυλακές είτε εκδιωγμένους και με τον φόβο του πραξικοπήματος επί καθημερινής βάσεως

• Έχει μια εύθραυστη οικονομία η οποία βρίσκεται σε συνεχή περιδίνηση, με επαναλαμβανόμενες υποτιμήσεις από τους διεθνείς οίκους

• Έχει το 20% του πληθυσμού της με κουρδική καταγωγή και με διαχρονική την απειλή δημιουργίας κουρδικού κράτους

• Έχει υπερεκταθεί σε πολλά μέτωπα, Κύπρο, Αιγαίο, Συρία, Λιβύη, Ναγκόρνο Καραμπάχ, πράγμα πολύ επικίνδυνο για πιθανή καταστροφή, όπως έχει δείξει το ιστορικό παρελθόν

Λαμβάνοντας υπόψη, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, μπορεί να απαντήσει κάποιος στο ερώτημα: