Προ ολίγων ημερών ο βουλευτής του κόμματος Νίκη κ. Νικόλαος Παπαδόπουλος έγινε το πρόσωπο της ημέρας αποκαθηλώνοντας και ρίχνοντας στο πάτωμα πίνακες που εξετίθεντο στην Εθνική Πινακοθήκη και παρουσίαζαν την Παναγία καπνίζουσα τσιγάρο και κρατώντας στην αγκαλιά της μια νεκροκεφαλή αντί του Ιησού Χριστού και τον Άγιο Γεώργιο με μορφή βρυκόλακα να καρφώνει με το δόρυ του μια πεταλούδα στην αίθουσα με το όνομα Η Σαγήνη του Αλλόκοτου. Η πράξη του βουλευτή ήγειρε θύελλα αντιδράσεων από όλους τους πολιτικούς όλων των κομμάτων και από όσους δημοσιογράφους και λοιπούς δημοσιολογούντες ασχολήθηκαν με το θέμα. Και τι δεν είπαν για τον άνθρωπο. Μεσαιωνικός τύπος, Σαβοναρόλα, αντίστοιχο με το Index Librorum Prohibitorum (κατάλογος απαγορευμένων βιβλίων της μεσαιωνικής Καθολικής Εκκλησίας), ακόμη και θαυμαστή των χιτλερικών που έκαιγαν ”παρακμιακά” βιβλία στις πλατείες της χιτλερικής Γερμανίας τον αποκάλεσαν.
Η απάντηση του βουλευτή οτι όντως αφήρεσε από τον τοίχο τους πίνακες και…του έπεσαν από τα χέρια δεν είναι βεβαίως πειστική και μάλλον τον συμβούλεψαν οι δικηγόροι του. Όντως ο άνθρωπος κατελήφθη από ιερή οργή αντικρύζοντας τόση βλασφημία εναντίον των ιεροτέρων προσώπων της θρησκείας μας και ο θυμός του ξέσπασε. Όχι, ο γράφων δεν πιστεύει αυτό που έγραψαν γι’αυτόν κάποιοι κακόπιστοι οτι δηλαδή ο βουλευτής προέβη στην πράξη για να κερδίσει τα δέκα λεπτά δημοσιότητος κατά Γουόρχολ.
Απεναντίας πιστεύω οτι ο άνθρωπος αυτός έχοντας μεγαλώσει σε θρησκευόμενο περιβάλλον πιστών χριστιανών και έχοντας τον δικό του κώδικα αξιών, αντικρύζοντας το βλάσφημο θέαμα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την οργή του. Τι το φυσικότερο για έναν πιστό που βλέπει σε ένα δημόσιο ίδρυμα αυτό το αίσχος; Βέβαια, η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος, πλην όμως ως φαινόμενο υπάρχει, επομένως οφείλουμε να εξετάσουμε αν ήταν δικαιολογημένη ή όχι.
Ο γράφων, σε αντίθεση με όσους δικαιολογούν βλάσφημες πράξεις στο όνομα της Τέχνης, λαμβάνει το μέρος του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου, τον δικαιολογεί και δημοσίως τον υπερασπίζεται. Και ιδού γιατί.
Δείτεκαι αυτά
Στην Αρχαία Ελλάδα αν κάποιος καλλιτέχνης παρουσίαζε την θεά Αθηνά χωρίς εσθήτα (ρούχα) ή τον Απόλλωνα να μετέρχεται πράξεων ομοφυλοφιλίας, θα περνούσε από δίκη και θα τον εκτελούσαν δημοσίως με ακοντισμό. Στο Βυζάντιο θα είχε ανάλογη τύχη όποιος πρόσβαλε την Παναγία με παρόμοιο τρόπο και στην Ευρώπη της Καθολικής Εκκλησίας το πιθανότερο θα ήταν να τον έστηναν σε μια πυρά στην κεντρική πλατεία. Σε κάποιες ισλαμικές χώρες κάθε πράξη προσβολής του Προφήτη συνεπάγεται παλούκωμα με όλες τις νόμιμες διαδικασίες ακόμη και σήμερα. Ευτυχώς εξελιχθήκαμε και σήμερα δεν τιμωρούνται με αυτόν τον τρόπο οι βλάσφημοι στην πολιτισμένη Δύση, πλην όμως το ερώτημα παραμένει. Μέχρι που φθάνει το όριο της Τέχνης; Ακόμη περισσότερο, μπορεί να θεωρείται Τέχνη κάθε απεικόνιση ύβρεως και βλασφημίας που προσβάλει καίρια και προκλητικά τα πιστεύματα των άλλων; Ποιος δίνει το δικαίωμα σε κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους καλλιτέχνες να θίγουν το θρησκευτικό συναίσθημα και την θρησκευτική αισθητική των πιστών στο όνομα ποιας Τέχνης; Μήπως της Τέχνης του μηδενισμού που οι άθλιοι αυτοί ονομάζουν…αλλόκοτο; Και ποια…σαγήνη μπορεί να προκαλέσει κάτι τόσο αλλόκοτο που παρουσιάζει τον Χριστό ως νεκροκεφαλή;
Ο γράφων πίστευε πάντα οτι η Τέχνη διαχρονικά απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι είτε τους αρέσει ένα έργο, είτε όχι, δεν αντιδρούν με το θυμικό. Μα αυτό είναι Τέχνη, να κεντρίζει αισθήματα, όχι να εξεγείρει το θυμικό. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι Τέχνη. Δεν γνωρίζω τι είναι, αλλά Τέχνη ΔΕΝ είναι. Πολλοί ζωγράφοι έγιναν διάσημοι μετά θάνατον. Ουδείς όμως εξ αυτών δεν πρόσβαλε ούτε την πίστη, ούτε την αισθητική κανενός. Ως επισκέπτης απείρων μουσείων σε όλες τις ηπείρους, μπορώ να το επιβεβαιώσω υπεύθυνα προς άπαντας. Όποιος καλλιτέχνης αφαιρεί από τα έργα του το κάλλος και τον προβληματισμό, στην πραγματικότητα αναιρεί την Τέχνη και δεν δικαιούται αυτόν τον τίτλο.
Στην Εθνική Πινακοθήκη είχαμε ακριβώς αυτό. Σε ένα ίδρυμα ιδρυθέν και συντηρούμενο με χρήματα των φορολογουμένων (όλων των φορολογουμένων, συμπεριλαμβανομένων και των χριστιανών) εξετέθησαν έργα ουδεμία σχέση έχοντα ούτε με το κάλλος, ούτε με την αισθητική, ούτε με την πίστη. Σε οποιοδήποτε μουσείο της Ευρώπης τέτοια έργα δεν θα εξετίθεντο ποτέ, διότι σέβονται τον εαυτό τους και την αποστολή τους. Σε ένα ίδρυμα που θα έπρεπε να εξυψεί την αληθινή Τέχνη, να εξάπτει την αισθητική και να συμβάλει στην μόρφωση ΟΛΩΝ των Ελλήνων, είχαμε την έκθεση εκτρωμάτων ενός άθεου κακοτέχνη, ο οποίος ως γνήσιος άθεος κακοτέχνης που είναι, πρόσβαλε τα ιερότερα πρόσωπα της θρησκείας μας μπροστά στα μούτρα μας. Το χρονικό μου επιβάλλει να αναφέρω το όνομα του κακοτέχνη. Χριστόφορος Κατσαδιώτης.
Και εδώ εγείρεται το ερώτημα. Πως έλαβε άδεια ο κακοτέχνης να εκθέσει τα εκτρώματά του σε ένα δημόσιο ίδρυμα συντηρούμενο με φόρους όλων; Μα, από τους υπεύθυνους της Εθνικής Πινακοθήκης και βεβαίως από την Υπουργό Πολιτισμού, κυρία Λίνα Μενδώνη. Ναι, ναι, πρόκειται για την ίδια κυρία που το 2021 φρόντισε να ψηφιστεί νόμος από άσχετους που δεν ήξεραν τι ψήφιζαν και που προέβλεπε τον…δανεισμό ελληνικών αρχαιοτήτων σε ξένα μουσεία για…50 χρόνια!!!. Ευτυχώς οι αντιδράσεις από εσωτερικό και Έλληνες του εξωτερικού, περιλαμβανομένου και του γράφοντος, ο οποίος έδωσε μεγάλον αγώνα τότε, δεν επέτρεψαν την εφαρμογή του κατάπτυστου νόμου (εκτός αν τον εφαρμόζουν κρυφά και δεν το ξέρουμε). Αυτά τα λαμπρά άτομα, στο όνομα της Τέχνης, επέτρεψαν στα τερατουργήματα να περάσουν την πύλη της Εθνικής -κατά τα άλλα-Πινακοθήκης.
Είναι φοβερό να αναλογίζεται κανείς πόση καταστροφή στην σκέψη μας επέφερε η αριστερή κουλτούρα της θολούρας και της μαστούρας στον τόπο μας κατά την Μεταπολίτευση. Δεν είναι ώρα για περαιτέρω αναλύσεις, μένει μόνον η θλιβερή πραγματικότητα. Ο γράφων στέκεται στο πλευρό του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου και τον συγχαίρει για το θάρρος του. Έπραξε το σωστό και έδειξε ποιοι κυβερνούν τον χώρο του Πολιτισμού σ’αυτόν τον τόπο. Το οποίο σημαίνει κρίμα για τον τόπο. Ο κ. Μητσοτάκης έχει την ευθύνη και την υποχρέωση να απομακρύνει από την κυβέρνηση την Λίνα Μενδώνη ΑΜΕΣΩΣ, διαφορετικά θα αποδείξει για άλλη μια φορά τον αμοραλισμό του και την πλήρη περιφρόνησή του στις αξίες και στα πιστεύματα των πιστών και συντηρητικών πολιτών που τον ανέδειξαν στο αξίωμα που κατέχει και τον κρατούν ακόμα (για πόσο ακόμα;). Και κάτι άλλο. Η πράξη του βουλευτή θεωρήθηκε αδίκως ως πράξη αυτοδικίας. Ο γράφων προτιμά μια άλλη προσέγγιση. Τα εκτρώματα του κακοτέχνη αποτελούν ευθεία επίθεση στην πίστη κάθε χριστιανού, ο οποίος δικαιούται να αμυνθεί. Ας μην ξεχνούμε οτι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι από τα ισχυρότερα σε κάθε άνθρωπο όπου γης. Κατόπιν αυτού η πράξη του βουλευτή αποτελεί πράξη αυτοάμυνας και είναι ατιμώρητη από τον νόμο. Αυτά.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.
