Γράφει ο Δημήτρης Περδίκης
Στην Αλβανία αλλά και ειδικότερα στον νότο, στον χώρο όπου κατοικεί ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός στις πατρογονικές του εστίες, έχει εμφανιστεί δυναμικά και απαιτητικά η Τουρκία. Μπορεί η Ελλάδα να είναι η πρώτη και με διαφορά χώρα σε επενδύσεις και σε προγράμματα βοηθείας, όμως δεν βλέπει κάποιος ελληνικές σημαίες να κυματίζουν ή άλλες μορφές διατράνωσης της παρουσίας της στον χώρο, παρόλο που θα είχε κάθε τέτοιο δικαίωμα.
Οι εταιρίες αποφεύγουν να προβάλλουν την ταυτότητά τους θεωρώντας πως αυτό μπορεί να είναι εις βάρος της κερδοφορίας τους. Η επίσημη Ελληνική Πολιτείας δεν απαιτεί την προβολή της, για τα όσα πολλά κάνει, νομίζοντας πως θα χαρακτηριστεί ως εθνικιστική, επεκτατική ή κάτι τέτοιο.
Η Τουρκία εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό επιστρέφει και δεν έχει τους ελληνικούς προβληματισμούς. Προσφέρει τα ελάχιστα και ζητάει τα μέγιστα.
Ένα παράδειγμα είναι το σχολικό συγκρότημα των Αγίων Σαράντα στο οποίο οι Αλβανοί έχουν παραχωρήσει κάποιες αίθουσες για την λειτουργία του ελληνικού σχολείου 250 μαθητών. Ήλθε λοιπόν η Τουρκία και προσφέρθηκε να ανακαινίσει μία αίθουσα διδασκαλίας. Ζήτησε όμως και το αντάλλαγμα, ήτοι, στην ανακαινισμένη αίθουσα να διδάσκεται και η τουρκική γλώσσα σε όσους μαθητές το επιθυμούν.
Οι ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί δόθηκαν στην Τουρκία, αφού εξοβελίστηκε η Τσεχία, η οποία δίκαια διαμαρτύρεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η τουρκική εταιρία KURUM που ανέλαβε τον τόσο στρατηγικό τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αμέσως ύψωσε σε κάθε ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό και υποσταθμό την τουρκική σημαία η οποία πλέον κυματίζει μαζί με την σημαία της εταιρίας και την αλβανική.
Έτσι η τουρκική διείσδυση έχει φτάσει πλέον στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Αυτό όμως που βλέπουμε ίσως είναι μόνο η αρχή.
