Η πρώτη νίκη των Ελλήνων στην Πίνδο είναι γεγονός. Άνδρες που τρέχουν για να λογχίσουν τον εχθρό, χειροβομβίδες που εκρηγνύονται, τραυματίες που πέφτουν και παλεύουν να σηκωθούν για να συνεχίσουν να πολεμούν.
Σημειώνονται πράξεις απαράμιλου ηρωισμού βαπτισμένες σε ελληνικό και ιταλικό αίμα.
Κατά την αντεπίθεση της 1ης Νοεμβρίου, επιτυγχάνεται η η ανακατάληψη της Γραμμής «Γύφτıσσα – Οξυά», συλλαμβάνονται τρεις Ιταλοί αξıωματıκοί καı δıακόσıοı είκοσı δύο οπλίτες, περιέρχονται δε στα ελληνıκά τμήματα 140 κτήνη καı αρκετά εφόδıα, αλλά εκεί αφήνει την τελευταία του πνοή καı ο πρώτος Έλληνας αξıωματıκός του πολέμου, ο Υπολοχαγός Αλέξανδρος Δıάκος.
«Κύριε υπολοχαγέ πέσε κάτω»
«Δώσαμε μάχες εκ του συστάδην από την πρώτη μέρα. Δώσαμε τόσες μάχες, που δεν τις θυμάμαι» λέει ο κ. Γιώτας.
Η μάχη στη Φούρκα – Τσούρκα είναι εξίσου σκληρή με τις προηγούμενες που δίνουν ο Δαβάκης και ο Βραχνός, οι στιγμές είναι συγκλονιστικές γι’ αυτούς που τις ζουν.
«Κύριε υπολοχαγέ πέσε κάτω, πέσε κάτω… Δεν πρόλαβα, μια ριπή τον πήρε κι έπεσε επάνω μου»
Ο υπολοχαγός Διάκος έχει πάρει το δρόμο που ανεβάζει από τη Ζούζουλη στη Τσούκα, μετά από μισή ώρα περπάτημα μέσα από δασώδη περιοχή και περνώντας από ρεματιές φτάνει με τους άνδρες του στη Φούρκα εκεί σ’ ένα εικονοστάσι κατασκηνώνει. Μέρος του λόχου είναι στη ρεματιά. Το κρύο και η υγρασία τους πιρουνιάζει, ο ύπνος τους έχει γυρίσει την πλάτη. Δεν περνάει πολλή ώρα και ακούγονται τουφεκιές. Οι Ιταλοί.
Ήταν 1 Νοεμβρίου 1940. Νεκρός μαζί με τον 29χρονο Αλέξανδρο Διάκο ο Λευτέρης Ντάσκας
Δείτεκαι αυτά
Ο Διάκος διατάζει τους άνδρες του να ανοίξουν πυρ. Έπειτα από λίγο, σαν να ήταν απλά μια μπόρα που πέρασε οι πυροβολισμοί σταματούν. Η σιωπή της νύχτας έχει και πάλι τον πρώτο λόγο. Όμως αυτό δεν κρατάει για πολύ. Τα ιταλικά πολυβόλα αρχίζουν πάλι.
Ο Διάκος διατάσσει «εφ’ όπλου λόγχη» ξεκινάει η μάχη. Μπροστά ο Διάκος πίσω οι στρατιώτες του. Πυροβολισμοί, χειροβομβίδες, ουρλιαχτά.
Η Τσούκα είναι στα χέρια των Ελλήνων και πρέπει να παραμείνει, εάν πέσει οι προσπάθειες του Δαβάκη θα αποτύχουν γιατί δεν θα μπορεί να προχωρήσει. Όμως οι εχθροί αντεπιτίθενται και φτάνουν στους πρόποδες.
Νέα αντεπίθεση από τον Διάκο, πάλι στα χέρια των Ελλήνων η Τσούκα. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Το πυροβολικό των Ιταλών αναγκάζει τον 2ο λόχο να υποχωρήσει για να ανασυνταχθεί.
«Ήμασταν πρηνηδόν και ο Διάκος σηκώνεται με το πιστόλι στο χέρι και πυροβολεί, είναι εκτεθειμένος στα πυρά των αντιπάλων, τον ακούω να ζητάει από τον ιπποκόμο του “βρε Ιάκωβε δώσε μου το μάνλιχερ” την ώρα που το παίρνει εγώ του φωνάζω
«Κύριε υπολοχαγέ πέσε κάτω, πέσε κάτω… Δεν πρόλαβα, μια ριπή τον πήρε κι έπεσε επάνω μου» θυμάται ο κ. Γιώτας και δαγκώνει τα χείλια του. Ήταν 1 Νοεμβρίου 1940. Νεκρός μαζί με τον 29χρονο Αλέξανδρο Διάκο, το πρωτοπαλίκαρό του ο Λευτέρης Ντάσκας, έφεδρος ανθυπολοχαγός.
Συνέντευξη με τον 96χρονο Στέλιο Γιώτα βετεράνο… από HuffPost_Greece
Ο στρατηγός Βραχνός σε γράμμα που έστειλε στην οικογένειά του περιγράφει τον ηρωισμό του Διάκου:
«Το θάρρος, η ευψυχία και η τόλμη του ήρωος Δωδεκανησίου Διάκου φέρει τους άνδρας του λόχου του προ του σημείου τούτου και την στιγμήν κατά την οποίαν εφώναξεν με όλη την δύναμην της ψυχής του “επάνω τους και τους φάγαμε”, πίπτει σαν πραγματικός ήρως επί του πεδίου της τιμής επί του πεδίου της νίκης».
