Ιστορίες που μας κάνουν πολλές φορές να μην μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος είναι ικανός και για το καλό πέρα από τη βία. Ιστορίες που μας υπενθυμίζουν ότι ο άνθρωπος μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε ένα θηρίο.
Σήμερα, 43 χρόνια μετά, θα συναντήσεις παρόμοιες ιστορίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Έργα των ανθρώπων που με τις παρωπίδες της βίας σφαγιάζουν, βιάζουν, λεηλατούν και κατακρεουργούν. Μια λατινική φράση χαρακτήρισε τον άνθρωπο ως λύκο έτοιμο να πράξει το χειρότερο. Μια φράση που έμελλε να μείνει στην ιστορία: Homo homini lupus…
Αιώνες μετά, ο Γάλλος συγγραφέας Ιούλιος Βερν θα γράψει μια φράση που και πάλι θα μείνει στην ιστορία: Όπου ο Τούρκος πατάει, ούτε χορτάρι δεν βλασταίνει…
Δείτεκαι αυτά
Φρικαλεότητες Τούρκων και Τ/κ το 1974
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο της Σοφίας Ιορδανίδου, «Νταλγκά νταλγκά. Κύματα κύματα. Η μαρτυρία ενός Τούρκου αξιωματικού για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο», Αθήνα: Λιβάνης, 1998, και αναφέρονται σε μαρτυρία του Τούρκου καθηγητή Πανεπιστημίου Γιαλτσίν Κιουτσούκ, που πολέμησε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τα εν λόγω αποσπάσματα τα δημοσιοποίησε ο Επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κύπρου Πέτρος Παπαπολυβίου.
«Ομαδικές εκτελέσεις έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Όμως, να ξέρεις, τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι Τουρκοκύπριοι, οι γνωστοί μουκαβεμέτ μουτζαχίντ. Όταν άρχισε ο πόλεμος, τους συμπεριέλεβαν σε κανονικές μονάδες. Ήταν όμως δειλοί και από τις πρώτες ημέρες δραπέτευσαν. Οι μουτζαχίντ ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη που λειτουργούσε μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, τη γνωστή Οργάνωση Τουρκικής Αντίστασης (ΤΜΤ). Διατηρούσαν στενές σχέσεις με τον αντίστοιχο μηχανισμό που είχε στήσει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία, αυτός που στη Δύση είναι γνωστός ως Gladio και στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος, ως «Κόκκινη Προβιά». Αρχηγός τους ήταν ο σημερινός Πρόεδρος της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου», ο Ντενκτάς. Αυτός υπήρξε, πράγματι, εγκληματίας πολέμου και όχι ο Κάρατζιτς».
Απόσπασμα αφήγησης Τούρκου δεκανέα κουρδικής καταγωγής, από το Μαράς, που πολέμησε στην Κύπρο το 1974. (Πρώτη δημοσίευση: Ο Φιλελεύθερος, 29 Ιανουαρίου 1998. Αναδημοσιεύτηκαν από τον Πέτρο Παπαπολυβίου)
«Κοντά στη Λευκωσία, στο χωριό Μόρα (μεταξύ Τύμπου και Παλαίκυθρου) σκοτώθηκαν 100 περίπου άμαχοι Ελληνοκύπριοι που είχαν καταφύγει εκεί. Οι διοικητές και οι μονάδες των Μουτζαχίντ που αποτελούνταν από Τουρκοκύπριους, αποφάσιζαν για όλα. Οι διοικητές μας έλεγαν κατά τη διάρκεια των σφαγών «να μην τους σκοτώσουμε και να έχουμε μετά να τους ταΐζουμε;» Αυτοί που σκοτώνονταν στους δρόμους του χωριού και στην έξοδό του, όπου έτρεχαν για να γλυτώσουν, ήταν γέροι άντρες και γυναίκες και μικρά παιδιά. Τα πτώματα μερικών από αυτούς τους ανθρώπους που είχαν σκοτωθεί με τους πιο βάρβαρους τρόπους, κομματιάζονταν. Τα πτώματα παρέμεναν έκθετα για μια βδομάδα μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού. Η μυρωδιά είχε εξαπλωθεί στο γύρο χώρο. Οι διοικητές αποφάσισαν τελικά να τους θάψουμε. Εγώ μπορούσα να χειριστώ μπουλντόζα. Μαζί με άλλους στρατιώτες ανοίξαμε ένα μεγάλο λάκκο και θάψαμε εκεί ομαδικά τα πτώματα. Το γεγονός το είδε με τα ίδια του τα μάτια και ο συμπατριώτης μου από το Μαράς, ο στρατιώτης Σεφκέτ Αβτζίογλου».
«Από τους Ελληνοκύπριους που σκοτώναμε και από αυτούς που πιάναμε ζωντανούς παίρναμε τα χρυσαφικά, τα χρήματα και παρόμοια πράγματα. Στη λεηλασία, καταγίνονταν ιδιαίτερα οι διοικητές. Επέστρεψαν στην Τουρκία πλούσιοι. Βίαζαν ακόμη και τις γυναίκες αιχμαλώτους».
Μαρτυρία Τούρκου αξιωματικού που έλαβε μέρος στην εισβολή (Πρώτη δημοσίευση: Ελευθεροτυπία, 2009)
«Είδα πολλούς νεκρούς. Και αμάχους. Τα χωράφια ήταν γεμάτα νεκρούς αμάχους. Πολύ άσχημη ιστορία. Στην Κύπρο έμαθα ότι και οι πεθαμένοι κινούνται. Ήταν τέτοια η ζέστη, που τα πτώματα φούσκωναν και άλλαζαν πλευρά. Αφόρητη βρώμα. Πολλοί αξιωματικοί ήταν κατά των αγριοτήτων. Αλλά τι να προλάβουν; Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Απ’ όσα είδα, μια ιστορία ήταν και η πιο απάνθρωπη. Συνέβη στο χωριό Τύμπου, όπου και είχαμε πάει για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Ολοι οι κάτοικοι είχαν φύγει…. Έτρεξα μέσα στο σπίτι και την είδα. Ηταν πεσμένη στο πάτωμα. Ήταν φανερό πως ήταν ένα καθυστερημένο κοριτσάκι που το είχαν αφήσει μόνο του.
Είχε μικρά χέρια και ήταν μογγολάκι. Οι στρατιώτες έβαλαν τις κάννες των όπλων τους στη μήτρα της και έριξαν δύο ριπές. Όταν την πλησίασα ζούσε ακόμη. Χτυπιόταν και αιμορραγούσε από κάτω. Έπειτα από λίγο έσβησε. Ο διοικητής μας φώναξε τους δύο φαντάρους που σκότωσαν το κοριτσάκι και τους έδωσε συγχαρητήρια.
Σφαγές στο Μάρε- Μόντε
Στην εφημερίδα «Αφρίκα» μίλησε το 2009 ένας Τ/κ αυτόπτης μάρτυρας ο οποίος είδε τη θάλασσα της Κερύνειας να βάφεται κόκκινη από τις σφαγές που υπέστησαν οι άμαχοι από τις ορδές του Αττίλα.
Συγκεκριμένα, ο Τ/κ αυτόπτης μάρτυρας ανέφερε ότι οι Τούρκοι σφάγιασαν με τις ξιφολόγχες τους 320 Ελληνοκύπριους αμάχους και αιχμαλώτους μέσα στη θάλασσα κοντά στην περιοχή του ξενοδοχείου «Μάρε- Μόντε» και τους οποίους μετά τους πέταξαν σε ομαδικό τάφο.
Οι 320 αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν με λεωφορεία στην περιοχή που θα δολοφονούνταν με απώτερο σκοπό – όπως είχαν αρχικά πει- τη μεταφορά τους στην Τουρκία. Αντί αυτού, με το που έφτασαν οι πρώτοι Τούρκοι από το πλοίο που θα τους έστελνε στην Τουρκία, βγήκαν οι ξιφολόγχες και άρχισε η μεγάλη σφαγή. Από το μένος τους δεν γλίτωσε κανένας και η θάλασσα –όπως χαρακτηριστικά είπε ο ανώνυμος Τ/κ- βάφτηκε κόκκινη…
Δολοφονία βρέφους 6 μηνών
Το 2015 ήρθε στο φως άλλη μια φρικτή θηριωδία των Τούρκων στρατιωτών που έλαβε ΄χωρα στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της δεύτερης εισβολής. Σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι βρέθηκε θαμμένος ο μικρότερος ηλικιακά αγνοούμενος της εισβολής.
Πρόκειται για ένα βρέφος 6 μηνών το οποίο δεν γλίτωσε από τη βία του τουρκικού στρατού.
Μαζί του στον ομαδικό τάφο βρέθηκαν η μητέρα του, της οποίας το παιδί το άρπαξαν και το δολοφόνησαν μπροστά της, τα οστά της 11χρονης αδελφής της, του πατέρα του βρέφους και της γιαγιάς του.
Οι αποκεφαλισμοί στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ
Στις 16 Αυγούστου οι Τούρκοι κατέλαβαν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στο Γερόλακκο και άρχισαν αμέσως να επιδίδονται σε φρικαλεότητες που κανένα ανθρώπινο μυαλό δεν θα μπορούσε να διανοηθεί.
Οι Τούρκοι, σύμφωνα με μαρτυρία ξένου ανταποκριτή, αποκεφάλισαν δέκα σορούς από τους νεκρούς στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ και αφού τοποθέτησαν τα κεφάλια τους στο οδόστρωμα, της εισόδου του στρατοπέδου άρχισαν να φωτογραφίζονται μαζί τους.
Άφησαν, δε, εκτεθειμένα για πολλές μέρες και άλλα πτώματα Ελλαδιτών στρατιωτών αφού πρώτα τα έγδυσαν.
Αποκεφαλισμός – Δεν χωρούσε στον τάφο
Το 2011 οι εκταφές για τους αγνοούμενους έφεραν στο φως άλλο ένα αποτρόπαιο έγκλημα: βρέθηκαν αποκεφαλισμένοι οι αγνοούμενοι Χριστόδουλος Κούρης και ο ιερέας της Αγκαστίνας Ιωάννης Παπαεπιφανίου.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ιερέας συνελήφθη στο χωριό του και μεταφέρθηκε στη Μια Μηλιά. Εκεί, αφού βασανίστηκε φρικτά και κατόπιν τον έβαλαν να ανοίξει τον τάφο του. Μετέπειτα, τον πυροβόλησαν εν ψυχρώ και τον πέταξαν μέσα στο λάκκο που είχε ανοίξει ο ίδιος. Ο ιερέας, όμως, ήταν ψηλός και το σώμα του δεν χωρούσε στο λάκκο. Για το λόγο αυτό του έκοψαν τα κάτω άκρα και το κεφάλι προκειμένου να χωρέσει.
Ο έτερος αποκεφαλισμένος, ο 59χρονος Κούρης είχε συλληφθεί και δολοφονηθεί από τους Τούρκους οι οποίοι τον πέταξαν σε χαντάκι γεφυριού στην Περιοχή της Μιας Μηλιάς. Οι ταλαιπωρίες του, όμως, δεν τέλειωσαν εδώ, αφού το 1975 λόγω των πλημμυρών το σώμα του ξεθάφτηκε και παρασύρθηκε από τα νερά. Τούρκος έποικος, σύμφωνα με μαρτυρίες, βρήκε το νεκρό του σώμα και του αφαίρεσε το κεφάλι, το οποίο και περιέφερε ως λάφυρο στα καφενεία της περιοχής…
Δεκάδες, όμως, Τ/κ μόλις αντιλήφθηκαν το φρικτό του θέαμα, του επιτέθηκαν και τον ανάγκασαν να φύγει από την περιοχή οριστικά… (Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα Φιλελεύθερος, 2011)
Πηγή offsite.com.cy
