…
Χαιρετισμὸς Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ἀνδρέου στὴν Ἐπέτειο τῆς Νίκης τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ στὸν Γράμμο τὸ 1949
(Βούρμπιανη Κονίτσης 1.
Εἶχα σκεφθεῖ μὲ κάτι ἄλλο νὰ ἀρχίσω, ἀλλὰ ὅταν ἦρθα ἐδῶ, σήμερα, ἄλλαξα τὴν πορεία αὐτῶν τῶν σκέψεων.
Θὰ σᾶς ὑπενθυμίσω – ὑποθέτω ὅτι τὸ γνωρίζετε – ὅτι στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 2018, πρὶν δηλ., σχεδόν, ἀπό ἕξι χρόνια, τότε ποὺ ὁ Ἑλληνισμὸς ἑόρταζε τὴν περίλαμπρη νίκη του, ἐναντίων τοῦ Ἰταλικοῦ φασισμοῦ, μέσα στὴ Βόρειο Ἤπειρο, ἕνα παλληκάρι ποὺ εἶχε ὑπηρετήσει καὶ στὶς Δυνάμεις Καταδρομῶν, ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, θέλησε νὰ ὑψώσει τὴν Ἑλληνικὴ σημαία στὸ χωριό του, στοὺς Βουλιαρᾶτες, καὶ ἡ Ἀστυνομία, “ἁπλά”, τὸν δολοφόνησε.
Καὶ βγῆκε τὸ “πόρισμα” μετὰ ἀπὸ 5 χρόνια ! καὶ τί ἔλεγε ;
Ἔλεγε ὅτι ὁ Κων/νος Κατσίφας – αὐτὸς ἦταν ποὺ δολοφονήθηκε – ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ !!! Δηλαδή, εἶναι νὰ γελάει κανεὶς καὶ νὰ οἰκτήρει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀπεμπολίσει τὴν σκέψη τους καὶ διαλογίζονται μὲ τὴν σκέψη κάποιων ἄλλων.
Ἀλλὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἤθελα νὰ τονίσω εἶναι ὅτι, ὅπως βλέπετε ἐδῶ ἀπέναντι, εἶναι μία σημαία γιγαντιαίων διαστάσεων. Αὐτὴ ἡ σημαία μοιάζει μὲ τὴν σημαία ποὺ κάλυπτε τὸ φέρετρο τοῦ Κων/νου Κατσίφα καὶ οἱ Ἀλβανοὶ “ἔφαγαν τὰ σίδερα”, κυριολεκτικὰ νὰ τὴν βροῦν καὶ δὲν τὴν βρῆκαν. Αὐτὴ ἡ σημαία, λοιπόν, σήμερα, μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν θυσία τοῦ νεαροῦ Βορειοηπειρώτη.
Θὰ ἤθελα, ἐν πρώτοις, νὰ ἐκφράσω τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ὅσους φρόντισαν νὰ τακτοποιηθεῖ ὁ δρόμος μέχρι τὸ Μνημεῖο τοῦ Γράμμου. Ἦταν ἕνας δρόμος πάρα πολὺ καλός. Γιὰ πρώτη φορὰ τόσο καλός, στὰ χρόνια ποὺ πηγαίνω ἐπάνω στὸ ὕψωμα (2.200 περίπου). Δὲν ξέρω ποιοὶ τὸ ἔκαναν αὐτό, ἀλλὰ ὅσοι τὸ ἔκαναν εἶναι ἄξιοι συγχαρητηρίων.
Δεύτερον, νὰ εὐχαριστήσω καὶ τὸν Στρατηγὸ ποὺ μὲ πολλὴ γλαφυρότητα μᾶς ἀνέπτυξε τὸ θέμα αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἤλθαμε σήμερα νὰ τελέσουμε τὸ μνημόσυνο. Νὰ συγχαρῶ, ἐν τέλει, καὶ ἐσᾶς, ποὺ ἤλθατε, σήμερα, ἐδῶ. Γυρίζω, ὅμως, τὰ μάτια μου, δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ξέρετε τί δὲν βλέπω σὲ μεγάλο ἀριθμό ; Τὰ νειᾶτα. Ἡ νεολαία. Δὲν ἔχουμε μιὰ εὐθύνη διότι τὰ παιδιά μας δὲν ἀκολουθοῦν τὰ βήματα τῶν πατεράδων τους ; Εἶναι μεγάλη μας ἡ εὐθύνη.
Δὲν τὸ λέω γιὰ νὰ θίξω κανέναν, ἀλλὰ βλέπω ὅτι ἡ νέα γενιά, ποὺ ἔχει καὶ θέληση καὶ ὄρεξη κάτι νὰ μάθει, κάτι νὰ ἀκούσει, δὲν ἔχει ἀκούσει, ἐνδεχομένως, γιὰ τὸ τί ἔγινε τότε. Καὶ ἐπειδὴ ἡ κομμουνιστικὴ προπαγάνδα εἶναι ἀπεριόριστη, κυρίως ἀκοῦνε ἐκείνη, καὶ τὴν ἀλήθεια εἶναι ἀμφίβολο ἄν τὴν ἀκοῦνε.
Ἐγὼ θυμᾶμαι ὅταν γινότανε οἱ μάχες ἐδῶ στὸν Γράμμο ἤμουνα μαθητὴς στὴν Δ΄ Δημοτικοῦ. Ἀκούγαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, δὲν διαβάζαμε ἐφημερίδες τότε, παιδιὰ εἴμασταν. Οἱ γονεῖς μας, ὅμως, μᾶς ἔριχναν τὸν σπόρο αὐτὸ τῆς Ἐθνικῆς ὑπερηφανείας καὶ ἀγάπης, καὶ ἔτσι τὰ μάθαμε.
Γι’ αὐτὸ ἔχετε καὶ σεῖς χρέος, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, – σᾶς τὸ λέω μὲ πολλὴ ἀγάπη, ξέρετε πῶς μιλάω καὶ ὅταν ἀπευθύνομαι σὲ σᾶς τί καὶ πῶς τὰ λέω – χωρίς, λοιπόν, νὰ θέλω νὰ ὑποτιμήσω τὴν προσπάθειά σας – λέω μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴ νὰ καταβάλλετε κάθε προσπάθεια ὥστε παιδιά σας, ἐγγόνια, ἀνίψια σας, νέοι ποὺ ἔρχεσθε σὲ ἐπαφή, νὰ πλημμυρίζουν τὸν τόπο αὐτό. Διότι θυμᾶμαι καὶ σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ὅταν ὁ τόπος αὐτὸς γέμιζε ἀσφυκτικὰ ἀπὸ κόσμο καὶ ἀπὸ νέους ἀνθρώπους.
Βέβαια, τώρα, θὰ μοῦ πεῖτε, οἱ νέοι ἄνθρωποι, (καὶ οἱ μεγαλύτεροι, γιατὶ ὄχι ; ) ἔχουνε ἄλλα θέματα νὰ ἀσχοληθοῦν. Ἕνα δὲ ἀπὸ αὐτὰ τὰ θέματα εἶναι ὁ Νόμος ποὺ ψηφίστηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ τρέχοντος ἔτους καὶ ὁ ὁποῖος ἀνεφέρετο στὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια. Δηλαδή, εἴχαμε λύσει ὅλα τὰ ἄλλα προβλήματα καὶ ἔμενε μόνο αὐτὸ νὰ λυθεῖ.
Καὶ εἶναι, δυστυχῶς, γεγονός, ὅτι μιὰ μικρὴ μειοψηφία, ὅπως εἶναι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, κυβερνάει τὸν τόπο. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτό. Καὶ εἰς ἐπίρρωσιν αὐτῶν ποὺ σᾶς λέω, θὰ σᾶς ἀναφέρω τὸ ἑξῆς περιστατικό : Ἐπρόκειτο νὰ γίνει στὴν Θεσσαλονίκη, τώρα, πρὸ ὀλίγων μηνῶν, ἡ παρέλασις ὑπερηφανείας, ἐνῶ εἶναι παρέλασις ἀναισχυντίας τῶν ἀνωμάλων ἀνθρώπων μέσας στοὺς δρόμους τῆς συμπρωτεύουσας. Ἐν’ ὄψει, λοιπόν, αὐτῆς τῆς ἐκδηλώσεως τὰ Χριστιανικὰ Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης, τὰ ὁποῖα εἶναι πολυάριθμα καὶ δυναμικά, ἐζήτησαν τὴν ἄδεια νὰ κάνουν μία συγκέντρωση γιὰ νὰ διαφωτίσουν τὸν κόσμο καὶ τοὺς νέους ἀνθρώπους γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα αὐτό, μὲ νηφαλιότητα καὶ χωρὶς ἀκρότητες. Ἡ ἀπάντησις ἦταν ΟΧΙ.
Κάνουν δεύτερο διάβημα γιὰ νὰ τοὺς δώσουν τὴν ἄδεια. Καὶ ἡ δεύτερη ἀπάντησις ἦταν πανομοιότυπη μὲ τὴν δεύτερη. ΟΧΙ. Καὶ τελικῶς ἡ ἀναισχυντία παρήλασε στοὺς δρόμους καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα ἡ ἑλληνική, ἔμεινε στὸ περιθώριο.
Ἄκουσα προηγουμένως γιὰ τὴν τέλεση “κοινῶν μνημοσύνων”. Δηλαδή τῶν τελούντων τὰ μνημόσυνα, ὅπως “καλὴ ὥρα” ἐμεῖς, καὶ τῶν ἄλλων οἱ ὁποῖοι προκάλεσαν τὸν θάνατον τῶν παιδιῶν.
Μακάρι νὰ γίνει αὐτό. Κοιτᾶξτε, ὅμως. Ὅταν γίνονται συγκεντρώσεις καὶ τὰ διάφορα συνδικαλιστικὰ ὄργανα συγκεντρώνονται σὲ μιὰ πλατεῖα τῶν Ἀθηνῶν, το ΠΑΜΕ, ποὺ εἶναι ὀργάνωσις τοῦ Κ.Κ.Ε., κάνει ξεχωριστὴ συγκέντρωση. Ξεχωριστὴ συγκέντρωση ! Ποὺ δείχνει ἀκριβῶς ὅτι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΘΕΣΗ νὰ κάνουμε κοινὰ μνημόσυνα. Σᾶς εἶπα, τὸ εὔχομαι καὶ ἐγώ. Ἀλλὰ θὰ γίνουν ΕΑΝ ΠΡΩΤΑ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ, ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ.
Ἑγὼ χαίρω ἰδιαιτέρως σήμερα διότι ἔχω μπροστὰ μου ἐδῶ Στρατηγούς, Ἀξιωματικούς, οἱ ὁποῖοι, ἄς μοῦ ἐπιτρέψουν νὰ πῶ, εἶναι αὐθεντικοὶ ἄνδρες. Μπροστὰ δηλ. στὴν ἀθλιότητα ποὺ βλέπουμε στοὺς καιρούς μας, τὸ νὰ βλέπει κανεὶς παλληκάρια τῆς Πατρίδος, παίρνει θάρρος καὶ ἡ καρδιά του θερμαίνεται, ὥστε νὰ κάνει ἀγῶνες πολλούς. Νὰ εἶναι καλά, λοιπόν, οἱ κύριοι ἀξιωματικοί. Εἶστε ὄχι ἐν ἀποστρατείᾳ, ἐν ἐνεργείᾳ εἶστε. Οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ ἀξιωματικοὶ δὲν βγαίνουν ποτὲ στὴν ἀποστρατεία. Αὐτὸ νὰ τὸ ξέρετε.
Τελειώνοντας νὰ πῶ ὅτι μὲ ὅσες δυνάμεις μοῦ δίνει ὁ καλὸς Θεός, ἔρχομαι συνεχῶς ἐδῶ, στὶς ἐκδηλώσεις αὐτές. Ἀνεβαίνω ἐπάνω στὸ Μνημεῖο, τὴν παραμονή, ὅπως “καλὴ ὥρα” χθές, καὶ σήμερα ἔρχομαι ἐδῶ νὰ προστῶ τοῦ Ἱεροῦ Μνημοσύνου. Θὰ σᾶς πῶ τώρα κάτι, ὄχι γιὰ νὰ σᾶς στεναχωρήσω, ἀλλὰ γιατὶ εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ἀνθρωπίνως δὲν ἔχω πολὺ περιθώριο μπροστά μου, γιατὶ τὸ κουβάρι μέρα μὲ τὴ μέρα μαζεύεται.
Δὲν εἴμαστε νέοι συνεχῶς καὶ ἀκμαῖοι, ἔρχονται καὶ τὰ χρόνια, ἔρχονται οἱ δυσκολίες, ὁ καλὸς Θεὸς μοῦ ἔχει δώσει καὶ μιὰ μικρὴ ἀσθένεια γιὰ τὴν ὁποία τὸν εὐγνωμονῶ καὶ μοῦ λέει “κοίταξε ἑτοιμάσου, γιατὶ μπορεῖ νὰ ῤθῶ μιὰ ὥρα ποὺ δὲν θὰ μὲ περιμένεις”.
Ἐν πὰσῃ περιπτώσει ὅσο θὰ εἶμαι καὶ ὅσο οἱ δυνάμεις μου τὸ ἐπιτρέπουν θὰ εἶμαι ἐδῶ. Καὶ θὰ εἶστε καὶ ἐσεῖς ἐδῶ. Θὰ εἴμαστε ὅλοι μαζί. Ἀλλὰ καὶ ὅταν φύγω ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν, παρακαλῶ τὴν ἀγάπη σας, νὰ μένετε σ’ αὐτὰ τὰ ὁποῖα μᾶς παρέδωσαν οἱ πατεράδες μας. Ἀγάπη στὸν Χριστό, ἀγάπη στὴν Ἐκκλησία, σεβασμὸ στοὺς Ἥρωες τοῦ Ἔθνους, ὥστε ἡ Ἑλλάδα, ὄχι μόνο νὰ μεγαλουργήσει, ἀλλὰ καὶ νὰ δοξάζεται εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Χρόνια πολλὰ καὶ ἅγια καὶ εὐλογημένα.
