ΛΕΦΕΔ: Είναι όλοι οι έφεδροι που θα κληθούν να υπερασπίσουν την Πατρίδα.

Μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Το ευρωπαϊκό κεκτημένο της καλής γειτονίας ισχύει στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο σήμερα;

Ή με άλλα λόγια: Ποια είναι η Ελληνική και η βαλκανική πραγματικότητα σήμερα; Αμφισβητούνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ή όχι; Απειλούμαστε με casus beli (αιτία πολέμου) αν ασκήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο;

Συμπολιτευόμενος και αντιπολιτευόμενος Τύπος στην Τουρκία (εφημερίδες, τηλεοπτικοί σταθμοί κλπ ) χαρακτηρίζουν πρόκληση της Ελλάδος την επίσκεψη της Προέδρου τα Δημοκρατίας στο Καστελόριζο!

Καθημερινά ο τουρκικός λαός βομβαρδίζεται με επιχειρήματα όπως: Η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα 80 εκατομμυρίων που «πνίγεται» από τα νησιά που (παράνομα) κατέχουν οι Έλληνες! Η Συνθήκη της Λωζάνης πρέπει να αναθεωρηθεί κλπ

Μπορείτε να φανταστείτε την Γαλλία ή την Γερμανία να αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία του Βελγίου «επειδή είναι μεγάλες χώρες με πολλαπλάσιο πληθυσμό;»

Και τι συμβαίνει μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών όταν προκύψει διαφορά σε θέματα κυριαρχικών δικαιωμάτων;

Αν προκύψει μια διαφορά (λ.χ. διαχείρισης αλιευμάτων) είναι αποδεκτό αυτή να επιλυθεί με προσφυγή σε Διεθνές Δικαστήριο.

Τα Βαλκάνια στις αρχές του 20 αιώνα χαρακτηρίζονταν ως «η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης». Ήταν οι δύσκολες εκείνες εποχές του «Ανατολικού Ζητήματος», δηλαδή της αναδιανομής των εδαφών της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της πραγμάτωσης των εθνικών Μεγάλων Ιδεών των βαλκανικών κρατών.

Μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ (1945) και μέχρι τη δεκαετία του ’80 οι εθνικοί ανταγωνισμοί είχαν μπει στον πάγο και όλα έδειχναν πως οι εθνικές συγκρούσεις θα έμεναν πίσω μας. Δυστυχώς η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας ξύπνησε τους χειρότερους εφιάλτες και στον πόλεμο που ακολούθησε (1991- 1999/2001) έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 130 χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι «που ζούσαν ειρηνικά» στην ίδια κοινωνία για περισσότερα από 40 χρόνια!

Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά την τραγωδία αυτή, η ειρήνη στα Δυτικά Βαλκάνια είναι εύθραυστη. Το Κοσσυφοπέδιο ανακαλεί στις μνήμες εποχές που πιστεύαμε πως αφήσαμε αμετάκλητα πίσω μας… Αν γοητευτούν οι βαλκάνιοι λαοί από φωνές για την «Πατρίδα της καρδιάς μας», τότε η Ευρώπη κινδυνεύει να δει την μετατροπή των Βαλκανίων σε πυριτιδαποθήκη.

Το ίδιο προφανώς θα συμβεί στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με την «Γαλάζια Πατρίδα» και την «Πατρίδα της καρδιάς μας» που καλλιεργεί το πολιτικό κατεστημένο της Τουρκίας. Η αναθεωρητική αυτή ιδεολογία ακούει στο όνομα «Νεο-Οθωμανισμός», εξιδανικεύει το Οθωμανικό παρελθόν και οραματίζεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τα τελευταία δύο χρόνια το «όραμα» δηλητηριάζει την τουρκική κοινωνία και με την «Γαλάζια Πατρίδα», δηλαδή την μετατροπή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου σε νεοοθωμανική θάλασσα!

Ας ξαναδούμε την Ευρώπη στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ευρώπη την εποχή εκείνη ήταν βαθιά τραυματισμένη από την αιματοχυσία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και προσπάθησε να αποφύγει τον πόλεμο. Το 1938 έδωσε, δυστυχώς, τη λάθος απάντηση στον Ναζισμό και τον Φασισμό.

Πίστεψε πως θα διατηρήσει την ειρήνη ανεχόμενη την επιθετική πολιτική της Ναζιστικής Γερμανίας εις βάρος της Τσεχοσλοβακίας. Είναι εμβληματική η εικόνα του Συντηρητικού φιλειρηνιστή Βρετανού Πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν[1] που ως οπαδός της «πολιτικής κατευνασμού» αποβιβάζεται από το αεροσκάφος στο αεροδρόμιο του Λονδίνου και κραδαίνει το σύμφωνο ειρήνης με το Χίτλερ.

ή το παρακάτω:

Η πολιτική του κατευνασμού απέτυχε τραγικά γιατί ενθάρρυνε την επιθετικότητα του Χίτλερ και έφερε πιο κοντά τον πόλεμο αντί να τον απομακρύνει. Οι συνέπειες της αποτυχίας της πολιτικής κατευνασμού ήταν, όπως ήδη αναφέραμε, τραγικές για την Ευρώπη. Για όλο τον κόσμο.

Συμφωνούμε όλοι πως θέλουμε Ειρήνη. Πως φθάνουμε εκεί; Με άλλα λόγια: Πως απαντάμε στον εφιάλτη του αναθεωρητισμού;

Με φόβο και κατευνασμό ή με θάρρος και αποφασιστικότητα;

Γιατί θεωρούμε χρήσιμη την δημιουργία Λέσχης Εφέδρων. Τι σημαίνει για μας έφεδρος .

Μαραθώνα τους Πέρσες δηλαδή την συγκλονιστική υπερδύναμη της εποχής και με το προνόμιο της απελπισίας, οι Έλληνες ΝΙΚΟΥΝ!

Ο Μαραθώνιος δρόμος είναι το κορυφαίο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός που γιορτάζεται σε κάθε πρωτεύουσα με συμμετοχή πολλών δεκάδων χιλιάδων δρομέων και πλήθη κόσμου που κατεβαίνουν στους δρόμους για να χειροκροτήσουν και να εμψυχώσουν τους μαραθωνοδρόμους.

Ο Μαραθώνιος συμβολίζει την τιτάνια προσπάθεια ενός άγνωστου Αθηναίου οπλίτη να τρέξει φορτωμένος με το βαρύ «όπλον» του, δηλαδή την ασπίδα του, όλη αυτή την απόσταση των 40 και πλέον χιλιομέτρων, με συνέπεια τον θάνατό του από εξάντληση αμέσως μετά την αγγελία «Νενικήκαμεν».

Ο δραματουργός Αισχύλος, στο επιτάφιο επίγραμμά του, δηλαδή στον τάφο του, προτίμησε να γράψει για τη μονοήμερη εμπειρία του στη μάχη του Μαραθώνα και όχι για τη συγγραφή της μνημειώδους τριλογίας του, της Ορέστειας.

Με άλλα λόγια ο Αισχύλος πίστευε πως η τιμή του οπλίτη – Μαραθωνομάχου είναι μεγαλύτερη, ουσιαστικότερη, πιο σημαντική από το μνημειώδες δραματουργικό έργο του!

Γιατί; Μήπως γιατί ο Αισχύλος λάτρευε και υμνούσε την ωμή βία; Ήταν πολεμοχαρής ο μεγάλος δραματικός ποιητής; Ήταν πολεμοχαρής και βίαιη η Αθηναϊκή κοινωνία της εποχής του;

Στην αρχαία Αθήνα απαγορεύονταν οι σκηνές φόνου στο θέατρο. Προβλεπόταν μάλιστα και χρηματικό πρόστιμο ως ποινή στο δραματουργό που θα παρουσίαζε σκηνή φόνου στο θέατρο.

Η ελληνική σκέψη ισορρόπησε πάντοτε τη σκιά με το φως και δεν εξώθησε τίποτα ως την υπερβολή: Οι Έλληνες απεχθάνονται την ωμή βία. Η Αθηνά (θεά της σοφίας) είναι ταυτόχρονα προστάτιδα των τεχνών, αλλά και των πολιορκημένων. Φέρει πάντοτε δόρυ και φορά κράνος. Μονομαχεί με τον Θεό του πολέμου, τον Άρη και τον κατατροπώνει!

Η ωμή βία απορρίπτεται!

Ωστόσο ο αρχαίος ελληνικός κόσμος δεν έθρεψε αυταπάτες και δεν γέννησε οράματα για κοινωνίες αγγέλλων που θα επιλύουν ειρηνικά τις διαφορές τους. Δεν έθρεψε παραδείσια οράματα, όνειρα και προσδοκίες που γοητεύουν αλλά και απογοητεύουν τραγικά με τις διαψεύσεις τους τις ταλαιπωρημένες ψυχές.

Αναγνώριζε την σύγκρουση και το πόλεμο ως στοιχείο τραγικό της ανθρώπινης ιστορίας. Αναγνώριζε τη διττή φύση του ανθρώπου, δηλαδή τη ροπή για τα ανώτερα πολιτικά, φιλοσοφικά ή τεχνικά επιτεύγματα και ταυτόχρονα για τα κατώτερα τα χαμερπή αιμοδιψή ένστικτα που διεγείρουν ό, τι πιο σκοτεινό κρύβει η ανθρώπινη ψυχή.

Αντίθετα με τους Έλληνες, οι Ρωμαίοι στην «παρακμή των αξιών τους», μετέτρεψαν τα αρχαία ελληνικά θέατρα σε αρένες με θηριομαχίες και μονομαχίες! « Άρτον και θεάματα». Θεάματα απόλυτης βίας, αίματος και τρόμου που ξυπνούν τα πιο βάρβαρα ένστικτα! Εξαχρειώνουν και υποβαθμίζουν την κοινότητα σε όχλο! Παρά τη συγγένεια αυτών των δύο αρχαίων πολιτισμών η διαφορά τους στην προβολή ή όχι της βίας και κατά συνέπεια στην εξαχρείωση ή όχι του πλήθους, είναι αβυσσαλέα!

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναρωτηθούμε για τις σύγχρονες κοινωνίες μας: Είμαστε πιο κοντά στην Ελληνική προσέγγιση της απαγόρευσης σκηνών βίας στο «θέατρο» ή στην εξοικείωση με μονομαχίες; Πόσους κινηματογραφικούς φόνους παρακολουθεί κάθε τηλεθεατής καθημερινά;

Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος απορρίπτει την ωμή βία. Απορρίπτει όμως και την φυγή από την πραγματικότητα ,δηλαδή απορρίπτει το ΦΟΒΟ.

Ο Φόβος είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Όταν όμως κυριαρχήσει τρέπει τον άνθρωπο στη φυγή (από την εποχή των σπηλαίων τρέχουμε να μην μας κατασπαράξουν τα μεγάλα σαρκοβόρα ζώα ή μένουμε ενωμένοι για να τα αντιμετωπίσουμε και να τα εκδιώξουμε από την σπηλιά … έξω βλέπετε ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς και τα παιδιά μας θα πεθάνουν αν δεν προστατευτούν στο σπήλαιο…)

Οι αρχαίοι Έλληνες μεταλλάσσουν τον φόβο σε κίνητρο κοινωνικής συνοχής, στρατιωτικής οργάνωσης, μαχητικού πνεύματος, σε κίνητρο για νίκη και την αυτονομία της Πόλεως. Σε αγώνα για την ελευθερία!

Τα έπη του Ομήρου, δηλαδή η πολεμική ποίηση, ήταν για όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο το πρώτο και βασικό αναγνωστικό που μελετούσαν τα ελληνόπουλα. Διδάσκονταν γραφή κι ανάγνωση, μελετώντας τα κατορθώματα των επικών ηρώων. Ανδρώνονταν με πρότυπα τους Ομηρικούς ήρωες.

Κι όταν ενηλικιώνονταν αποκτούσαν δικαίωμα ψήφου μόνο όσοι ήταν ικανοί να φέρουν όπλα. Η εκκλησία του Δήμου ήταν η σύναξη των οπλιτών – πολιτών και η λέξη Λαός ήταν συνώνυμη της λέξεως Στρατός. Για τον αρχαίο Έλληνα ήταν αδιανόητη η ιδέα μιας δημοκρατίας άοπλων πολιτών όπως πολύ εύστοχα διασαφηνίζει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

.

Ο χρυσός αιώνας της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, η ακμή των κλασσικών χρόνων δεν θα υπήρχε ποτέ αν οι Έλληνες αποφάσιζαν να περικόψουν τις τεράστιες πολεμικές δαπάνες της ναυπήγησης του στόλου τους στις παραμονές των Περσικών πολέμων.

Το πρώτο που μας διδάσκει η ελληνική σκέψη είναι πως η λαμπρή νίκη κατά των Περσών, που την εποχή εκείνη αναγνωρίζονταν ως η συντριπτική υπερδύναμη του αρχαίου κόσμου, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας «αυθόρμητης αντίστασης» αλλά προϊόν μιας δια βίου προετοιμασίας των ελεύθερων οπλιτών – πολιτών να υπερασπίσουν την αυτονομία των πόλεων τους, να υπερασπίσουν δηλαδή την ελευθερία τους.

Ο νεαρός Αθηναίος γίνεται έφηβος σε ηλικία δεκαοχτώ ετών. Τότε οφείλει να περάσει δύο χρόνια υπηρετώντας την πόλη εφοδιασμένος με ελαφρύ οπλισμό, σε περιπολία στην ύπαιθρο και κυρίως στα σύνορα πριν γίνει πολίτης με πλήρη δικαιώματα και επομένως οπλίτης με βαρύ οπλισμό.

Για να ενταχθεί ο νέος Αθηναίος στην τάξη των οπλιτών έπρεπε να διαθέσει η οικογένειά του ένα πολύ σοβαρό χρηματικό ποσό προκειμένου να παραγγείλει το όπλον του, δηλαδή την ασπίδα του, τον θώρακά του, τις περικνημίδες του, την περικεφαλαία του.

Όλη αυτή η θωράκιση, που ζύγιζε περισσότερα από τριάντα κιλά, έπρεπε να είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στον δικό του σωματότυπο. Αν κατάφερνε να εξασφαλίσει αυτόν το ακριβό εξοπλισμό θα αποκτούσε και πλήρη πολιτικά δικαιώματα! Αν δεν τα κατάφερνε, θα υπηρετούσε ως «ψιλός», δηλαδή ως σφενδονιστής ή τοξότης και δυστυχώς δεν θα ήταν ισότιμος πολίτης.

Οι φτωχότεροι θα υπηρετούσαν ως κωπηλάτες στις τριήρεις… Ο πατέρας κάθε αγοριού γνώριζε πως η κοινωνική – πολιτική θέση του γιού του εξαρτιόταν από αυτό το θεσμικό πλαίσιο και για να παραμείνει ο γιός του στη μεσαία τάξη, δηλαδή την τάξη των Οπλιτών, αγωνιζόταν να διασφαλίσει τα χρήματα που θα εξόπλιζαν τον νέο ως οπλίτη όταν αυτός θα ενηλικιωνόταν.

Ο εξοπλισμός αυτός ήταν προσωπικός και οικογενειακός. Βρισκόταν πάντα στην οικογενειακή εστία. Ήταν αδιανόητο για τον αρχαίο Έλληνα να παραδοθεί αυτός ο προσωπικός οπλισμός στο Κράτος. Για τον αρχαίο Πολίτη το κράτος ταυτιζόταν με τη Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή τη Βουλή όλων των πολιτών – οπλιτών. Το κράτος ήταν οι Πολίτες του.

Είναι οι ακρίτες της Θράκης και των νησιών του Αιγαίου. Είναι οι Εθνοφύλακες. Οι ακρίτες καλούνται να υπηρετήσουν στην Εθνοφυλακή συνήθως όταν συμπληρώσουν τα τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας (40 χρόνων) και παραμένουν μέχρι το εξηκοστό (60) ή ακόμη και το εξηκοστό πέμπτο (65) έτος.

Οι Εθνοφύλακες έχουν τον οπλισμό στο σπίτι τους: Όπλο ,κράνος, εξαρτήσεις, φόρμες ακόμη και πυρομαχικά και σπεύδουν να επανδρώσουν φυλάκια και πολυβολεία όταν κληθούν.

Ας διαβάσουμε ένα απόσπασμα από τον λόγο που εκφώνησε Εθνοφύλακας το 2018 με το κλείσιμο του έτους Εθνοφυλακής:

«Πόσο σημαντική είναι η αποστολή της Εθνοφυλακής;

Ο Αρχηγός ξέρει, όπως κάθε Έλληνας Αξιωματικός, πως εμείς οι Εθνοφύλακες υπερασπίζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε να υπερασπιστούμε: Τα παιδιά και τις γυναίκες μας. Τους γέρους γονείς μας.

Τα σπίτια και τα χωράφια μας. Και θα δώσουμε τη μάχη από δρόμο σε δρόμο, από σπίτι σε σπίτι, από δωμάτιο σε δωμάτιο με πνεύμα επιθετικό: Αντέφοδο στην έφοδο, αντεπίθεση στην επίθεση, γιατί ξέρουμε καλά πως μόνο με ενεργητική άμυνα ο Εθνοφύλακας μπορεί να μάχεται, να επιβιώνει και να μάχεται ξανά! Μέχρι τέλους…

Αυτοί είμαστε εμείς οι Εθνοφύλακες. Είμαστε δια βίου Πολίτες – Οπλίτες συνεχιστές της ελληνικής οπλιτικής παράδοσης που ο αρχαίος ελληνικός κόσμος θέσπισε ως θεμέλιο της Δημοκρατίας και της Αυτονομίας της Πόλης – Κράτους. Ως παραμεθόριοι Οπλίτες, με μικρούς κλήρους γης, είμαστε οι συνεχιστές των Βυζαντινών Ακριτών που υμνήθηκαν από το λαό γιατί υπεράσπισαν αποτελεσματικά για περισσότερους από τρεις αιώνες τα σύνορα της βυζαντινής κοινοπολιτείας.

Τιμή σ΄ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες. Αυτή είναι για μας τους ακρίτες η Εθνοφυλακή.»

Αυτά είπε ο εθνοφύλακας.Πως θα τον χαρακτηρίζατε;Πολεμοχαρή; Άνθρωπο που θέλει δηλαδή τον πόλεμο;Αγαπά αυτούς που υπερασπίζεται;Φοβάται;Ποιο είναι το μήνυμά του;Η αγάπη είναι το αντίθετο του φόβου.

Γιατί αποφασίσαμε να μιλήσουμε δημόσια για το οπλιτικό, δηλαδή για τον θεσμό του πολίτη – οπλίτη;

Εμείς αποφασίσαμε να είμαστε στο πλευρό κάθε Ακρίτα που υπερασπίζεται το σπίτι του. Την οικογένειά του. Δεν θα είναι μόνος. Θα είμαστε όλοι εκεί. Μαζί του. Γιατί το κάθε ακριτικό σπίτι, είναι δικό μας σπίτι, κάθε ακριτική οικογένεια είναι η δική μας οικογένεια γιατί είναι Ελλάδα.

Είμαστε έτοιμοι για αυτό; Εμείς την νύχτα των Ιμίων κοιτάξαμε κατάματα ο ένας τον άλλον, κοιτάξαμε μέσα μας και είπαμε πως δεν είμαστε έτοιμοι όσο πρέπει. Και δώσαμε μια υπόσχεση στους δικούς μας ανθρώπους που οφείλουμε να προστατεύσουμε: