Ισχυρές οικονομίες έχουν ισχυρούς στρατούς. Ισχυρούς στρατούς έχουν ισχυρές κοινωνίες.
Ο Λοχαγός με δύο παιδιά που αμείβεται με 1.174 ευρώ μηνιαίως οφείλει να εξασφαλίσει ένα σπίτι για να κοιμάται η οικογένειά του, εκεί όπου η πολιτική ηγεσία του και η κοινωνία τον στέλνει, να ράψει τη στολή του, να υπηρετεί την Πατρίδα του χωρίς να την κλέβει και να είναι έτοιμος καθημερινά να θυσιαστεί με τα παιδιά της κοινωνίας, η οποία του ζητά να την προστατεύει για να υπάρχει.
Ο Έλληνας Αξιωματικός και ο αξιωματικός κάθε κοινωνίας υπερασπίζεται τις ιδέες της, τις αξίες της. Το πρόβλημα στην Ελλάδα αναδείχθηκε την περασμένη δεκαετία όταν οι αξίες της κοινωνίας σε όλους τους τομείς και σε όλους τους θεσμούς συνέκλιναν στην εξυπηρέτηση της λήστευσης του δημοσίου χρήματος, κριτήριο για την αξιολόγηση των λειτουργών της.
Δημόσιο χρήμα, κυρίως δανεικό, που καταχράστηκε με τη μορφή μιζών, μισθών και προμηθειών ιδιωτικών εταιρειών για προμήθειες Δημοσίου. Σε αυτή την κατάχρηση γαλουχήθηκε και λειτούργησε η περίφημη παραοικονομία, παραπαιδεία και στο τέλος η παρακοινωνία που τόσο λείπει σε πολλούς.
Οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Υπουργείου Άμυνας τα χρόνια προ της κρίσης κυρίως αποχωρούσαν από την πολιτική μετά τη θητεία τους σε αυτό, μετά την κρίση δε συνέχισαν να αμείβονται υψηλά από την κοινωνία και περιορίστηκαν σε πύρινους λόγους, περιοδείες και ευχολόγια για μία καλύτερη Ελλάδα και το αξιόμαχο του στρατεύματος.
Ο Λοχαγός πλέον εργάζεται περήφανα με τα 1.174 ευρώ και τα δύο παιδιά του, χωρίς χρήματα στο πορτοφόλι του, περιμένοντας ακόμα την ολοκλήρωση των ρουσφετιών του παρακράτους για να μάθει επιτέλους σε ποιο χωριό των συνόρων θα πάει σε δύο μήνες, γνωρίζοντας πάντα μέσα του ότι υπηρετεί ιδέες και όχι πρόσωπα.
Εξάλλου δεν τον απασχολεί πια ποιος θα του μιλήσει. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική κοινωνία ακόμα δεν έχει αποφασίσει ποιες αξίες θέλει να έχει και πόσο πρέπει να αμείβει το Λοχαγό της και τα παιδιά του…
